Ondanks dat steeds meer mensen van over de hele wereld zich om het milieu gaan bekommeren, valt me op dat we dit probleem op dezelfde manier aanpakken als de meeste situaties in ons leven: we vinden iets vreselijk verkeerd en we willen het aanpakken. Wanneer dit gebeurt, zoeken we onmiddellijk iemand om de schuld te geven. Maar door dat te doen, schuiven we onze eigen verantwoordelijkheid van ons af. Wanneer we buiten iets zien wat we niet leuk vinden, kunnen we ervoor kiezen om te klagen, of zelfs voor te vechten, maar om echt substantieel bij te dragen aan wat voor situatie dan ook, moeten we eerst verantwoordelijkheid nemen. Hoe neem ik verantwoordelijkheid voor iets als het milieu? Iets wat zo groots en ver verwijderd van mijn eigen handelingen lijkt te zijn? Ik wil niet zeggen dat het geen zin heeft om groenere keuzes te maken of je voetafdruk te reduceren, maar ik heb het hier over naar binnen gaan, om de wortels van het destructieve gedrag in jezelf te helen.

We hebben zoveel oordelen over wat er gebeurt in de wereld; de vernietiging van de regenwouden, het vergiftigen van onze oceanen… olielekken, stammen die gorilla’s afmaken om geld te verdienen om van te leven; al deze dingen gebeuren in de wereld, en het is logisch dat we daar wat aan willen veranderen. Maar wat is de wortel van al dit soort gedrag? Hebzucht, gebrek en gescheidenheid. We hebben het gevoel dat er niet genoeg is – niet genoeg natuurlijke hulpbronnen, niet genoeg geld, niet genoeg werk – maar ook al lijken dit nationale of zelfs globale problemen te zijn, dit gevoel van gebrek komt voort uit onze innerlijke toestand, ons eigen persoonlijke gevoel van incompleetheid.

Bron / Lees verder: spiritueelmagazine.nl