Door C. Lester Walker (oktober 1946)
vertaling © Jan Smith voor Wanttoknow.nl/be
Iemand schreef kortgeleden aan Wright Field (Wilbur Wright Field, of Wright Field zoals het algemeen bekend staat, was een Amerikaanse luchtmachtbasis – vert.), dat hij had begrepen dat zijn land een enorme verzameling vijandelijke oorlogsgeheimen zou bezitten, waarvan er inmiddels veel openbaar waren, en hij vroeg of men hem alsjeblieft alles over Duitse straalmotoren kon opsturen.
De divisie die hierover ging antwoordde: “Het spijt ons zeer, maar dat zou neerkomen op ongeveer vijftig ton aan documenten”. Bovendien was die hoeveelheid “slechts een klein gedeelte van wat tegenwoordig ongetwijfeld zou kunnen worden aangemerkt als de grootste verzameling buitgemaakte vijandelijke oorlogsdocumenten ooit.”
Originele afbeelding van een buitgemaakt Nazi-document. (klik op afbeelding voor lead)
Het is misschien interessant te weten dat de oorlogsgeheimen in deze collectie in de duizenden loopt, dat de hoeveelheid documenten reusachtig is en dat er nooit iets dergelijks is voorgevallen.
Op Wright Field kan men putten uit een voorraad documenten van vijftienhonderd ton. Het Bureau van de Technische Dienst in Washington meldt dat het zou gaan om tienduizenden tonnen materiaal.
Men schat dat er meer dan een miljoen separate onderwerpen moeten worden doorgespit en dat deze, naar alle waarschijnlijkheid, alle geheimen bevatten op zo ongeveer ieder Duits wetenschappelijke, industrieel en militair gebied.
De manier waarop deze collectie tot stand kwam, voert ons om te beginnen terug naar een bepaalde dag in 1944, toen de stafchef van de geallieerde strijdkrachten een omvangrijke zoektocht afkondigde voor het gehele bezette Duitse territorium. Er werd een groep samengesteld die bestond uit militair en burgerpersoneel, genaamd ‘Het Gezamenlijk Inlichtingen Comité’, dat achter de invasielegers in Duitsland opereerde en alle militaire, wetenschappelijke en industriële geheimen moest zien te bemachtigen om deze zo snel mogelijke tegen Japan te kunnen inzetten.
Wat troffen deze speurneuzen zoal aan?
“Wil je een paar buitengewone voorbeelden van de verzameling oorlogsgeheimen hebben?” Het hoofd van de verbindingeneenheid van de Technisch Industriële Inlichtingen Dienst, trok een la open en haalde de kleinste vacuümbuis tevoorschijn die ik ooit heb mogen aanschouwen. Hij was ongeveer half zo groot als mijn duim.
“Zie je dat het van zwaar porselein is – en niet van glas- en dientengevolge feitelijk onverwoestbaar. Het dingetje heeft een vermogen van duizend Watt – en is slechts een tiende zo groot als een vergelijkbare Amerikaanse buis. Tegenwoordig kennen onze fabrikanten het geheim om hem te produceren.”
Hij liet mij ook de twee best bewaarde technische geheimen uit de oorlog zien: het infrarood instrument dat de Duitsers hadden uitgevonden om er ‘s nachts mee te kunnen kijken, en de opmerkelijk pietepeuterige generator die het van stroom voorzag.
De V1 raket van de Nazi's, zoals getekend door de Engelse militaire ingenieurs.
Die kleine generator – met een doorsnede van ongeveer 12,5 centimeter – zette de stroom van een doodgewone batterij om naar zo’n 15.000 Volt. Het had een motortje zo groot als een walnoot dat een rotor aandreef met een snelheid van 10.000 toeren per minuut. De generator kon 3.000 uur achter elkaar werken!
“Zie je dit…?” vroeg het hoofd van de Verbindingsdienst me. Het was van metaal en leek op een poppenhuis zonder dak. “het is het chassis of frame voor een radio. Om dat te maken zouden we in Amerika allerlei bewerkingen moeten uitvoeren zoals frezen, schaven, stansen en dergelijke, meer dan tien bewerkingen. Dit dingetje hier werd in een bewerking geperst. Dat heet een ‘koud extrusieproces’.
Wij doen dat met sommige zachte, bijna vloeibare metaalsoorten. Maar in dit geval doen de Duitsers dat met koud staal! Duizenden verschillende onderdelen die nu nog worden gemaakt met behulp van (spuit-)gietprocessen of van zachte vervormbare materialen, kunnen nu op deze manier worden geproduceerd. De productiesnelheid gaat daarmee met duizend procent omhoog!”
Maar van al die industriële geheimen is de grootste meevaller echter afkomstig uit de laboratoria en fabrieken van het grote Duitse IG Farben. Nooit eerder, zo wordt beweerd, was er sprake van een dergelijk groot pakhuis vol geheime informatie. Er zat van alles tussen: informatie over vaste en vloeibare brandstoffen, metallurgie, synthetisch rubber, textiel, chemicaliën, plastics, medicijnen en pigmentstoffen.
Het 'paleis' van IG Farben in Hessen (Dld) werd gebouwd in 1928-'30. Het Nazi-centrum van uiterst geheime ontdekkingen en research.
Een Amerikaanse deskundige op het gebied van pigment verklaarde: “We beschikken nu over productie knowhow en geheime formules van meer dan vijftigduizend kleurstoffen. Veel productiemethoden zijn beter en sneller dan de onze. Er zijn kleuren bij die wij nog nooit hebben kunnen maken. De ontwikkeling van de Amerikaanse pigmentindustrie zal er tenminste tien jaar op vooruitgaan.”
Ook op het gebied van voeding, medicijnen en takken van militaire strategie waren de bevindingen van de onderzoekteams niet minder indrukwekkend. Een van de meest opwindende ontdekkingen was misschien ook wel de meest bizarre. Het betrof namelijk de jacht op de verborgen documenten waarin mogelijk werd onthuld dat nazi-wetenschappers mensen hadden laten doodvriezen om ze vervolgens weer tot leven te wekken. De slachtoffers werden naakt ondergedompeld in ijswater tot zij het bewustzijn verloren. Al die tijd werden er voortdurend uitgebreide testen op hen uitgevoerd.
“Met betrekking tot de medische geheimen in deze verzameling”, merkte een Amerikaans medicus op dat “sommige ervan de Amerikaanse medische wetenschap mogelijk jaren van onderzoek zullen besparen en sommige zijn zelfs revolutionair te noemen, zoals bijvoorbeeld de Duitse techniek voor de behandeling van langdurige en meestal dodelijke blootstelling aan extreme kou”.
Deze ontdekking … zette de hele medische wetenschap hierover volledig op zijn kop. In elk van deze vreselijke experimenten werden de slachtoffers succesvol weer tot leven gewekt, sommige tijdelijk, maar de meeste permanent door ze onmiddellijk in heet water onder te dompelen. In twee gevallen van volledige hartstilstand en het stoppen van de ademhaling, bracht een waterbad van 122 graden het leven in het lichaam weer op gang.
Positieve en negatieve Ionen..
Men had ook ontdekt dat positief geïoniseerde lucht nadelige gevolgen voor de menselijke gezondheid teweegbracht en een verklaring kon zijn voor optredende ongemakkelijke gevoelens en depressies tijdens het dalen van de luchtdruk. Bij veel personen werd tijdens dat verschijnsel astma ontdekt, maar ook werden hooikoorts en nervositeit vastgesteld. De bloeddruk steeg soms tot gevaarlijke waarden. Het veroorzaakte symptomen van de gevreesde bergziekte – zware en snelle ademhaling, duizeligheid, vermoeidheid en slapeloos.
Negatief geïoniseerde lucht daarentegen veroorzaakte het omgekeerde: het had een verkwikkend effect en creëerde een hoge mate van welbevinden, terwijl mentale depressie erdoor verdween als sneeuw voor de zon.
Op het gebied van de luchtvaart en geleide projectielen bleken de geheimen zelfs zeer alarmerend. “De V-2 raket, waarmee Londen werd bestookt”, zo kon men lezen in een publicatie van de Luchtmacht, “was slechts een speeltje vergeleken bij wat de Duitsers nog meer van plan waren geweest.”
We weten inmiddels dat de Duitsers tegen het eind van de oorlog 138 typen geleide projectielen bezaten die in verschillende productie- of ontwikkelingsstadia verkeerden, waarin allerlei, inmiddels welbekende, nieuwe technische hoogstandjes waren verwerkt op het gebied van afstandsbesturing en -ontsteking, radar, continue golftechniek, akoestiek, infrarood technologie, lichtbundels en magnetisme, om er een paar te noemen.
En wat betreft aandrijftechnologie beschikte men in Duitsland over alle vormen van straalaandrijving voor zowel subsonische als supersonische snelheden. Straalaandrijving werd zelfs al toegepast in helikopters. Geen wonder dus dat legerspecialisten openlijk verklaren dat de nazi’s tenminste tien jaar voorsprong op ons hadden gehad op het gebied van raketaandrijving en geleide projectielen.
Harry Truman werd verkozen als president van de VS in april 1945 en was een groentje op het gebied van geheime dossiers van de wereldmachten van die tijd.
President Truman formeerde tien dagen na de overgave van Japan een Bureau voor Publicatie dat zich moest toeleggen op de vrijgave en verspreiding van al dit soort geheimen. Tegenwoordig zijn vertalers en analisten van de Technische Dienst volop bezig met de verwerking van al deze informatie, soms wel duizend per week.
De opdracht behelsde niet alleen de vrijgave en publicatie van alle vijandelijke geheimen, maar tevens ook van alle Amerikaanse wetenschappelijke en technische uitvindingen geheimen (een paar uitgezonderd).
En doet het publiek ook iets met deze voormalige oorlogsgeheimen? Het houdt ze bezig. Meer dan twintigduizend aanvragen per maand stromen binnen en tegenwoordig is dat opgelopen tot zo’n duizend per dag. Wetenschappers en ingenieurs beweren dat de informatie hen ‘jaren scheelt, die wij anders zouden moeten doorbrengen met het opnieuw uitvonden van het wiel, terwijl alles al eerder werd onderzocht en uitgedokterd.’
Bedrijfsvertegenwoordigers slapen praktisch gesproken voor de deuren van het Bureau van de Technische Dienst, omdat zij als eersten beslag proberen te leggen op een bepaalde rapportage of publicatie. Het als eerste bezitten van bepaalde informatie kan in sommige gevallen duizenden dollars verschil maken.
Iemand van een researchafdeling van een bepaald bedrijf heeft een hele dag alleen maar aantekeningen lopen maken in de burelen van het Bureau. “Hartelijk dank”, zo sprak hij toen hij zich opmaakte om weer te vertrekken, “de aantekeningen over deze documenten zijn tenminste een half miljoen dollar waard voor mijn bedrijf.”
Opmerking: Voor het lezen van het gehele fascinerende artikel, klik hier.
Voor verificatie van dit artikel op de website van Harpers Magazine, klik hier.
* * *
2 Uiterst interessante lezingen over het UFO-fenomeen.
Dr. Ir. Coen Vermeeren is leider van het Studium Generale van de TU-Delft. Hijzelf is luchtvaartingenieur en bouwt in zijn presentatie een prachtig verhaal rondom UFO’s.
Ik kan je aanraden, zeker als je nog sceptisch bent over UFO’s, de beide delen van zijn uiterst bekwame presentatie te bekijken.
HIER vind je deel 1
en
HIER is deel 2.
Bron: wanttoknow.nl
Voeg toe aan:
