De spookboerderij

Irma Ellens Maat

Eerder verschenen in Paravisie augustus 2012

Het angstige echtpaar en de eigen creatie

Angst kleefde aan de muren. Beter kan ik de sfeer binnen het mooie verbouwde boerderijtje niet beschrijven.

Ik was op een zonnige meimiddag gearriveerd en met open armen ontvangen. Het echtpaar dat mijn hulp ingeroepen had, was ronduit wanhopig. Er gebeurden vreemde beangstigende dingen in hun huis en dan met name 's nachts op de bovenste verdieping. De nerveuze en drukke man nam het woord terwijl hij naar het plafond wees "Hier schuilen donkere entiteiten die ons leven verstoren. Onze interpretatie is dat onze zolder wordt gebruikt als portal (toegangspoort naar andere dimensies) door wezens. We denken aan buitenaardse wezens, maar ook aan aardegebonden entiteiten, slechte mensen die hun dood niet willen accepteren. Wellicht zijn er nog grotere jongens in het spel.. De Dark Force Entities noem ik ze. Dat zijn demonische satanische wezens die wellicht de aardegebonden geesten in hun macht hebben. Zolang deze geesten bezeten zijn door die demonen is het opstijgen naar het licht ondoenlijk. De buitenaardsen zijn hier wellicht ook met slechte bedoelingen. Misschien opereren ook zij volgens een duister plan. Hun thuiswereld kan verwoest zijn. Ze zouden op zoek kunnen zijn naar een mooie planeet om die over te nemen. Wij mensen, de Aardlingen zouden een slavenvolkje kunnen worden. Ik vrees dat ze meer en meer van deze portals creëren en wanneer de kritische massa bereikt is.. hierbij bedoel ik het juiste aantal portals gerealiseerd is, dan breekt Armageddon (de eindtijd) aan. De kritische massa is eigenlijk de minimale hoeveelheid splijtbaar materiaal die nodig is om een nucleaire kettingreactie in stand te houden. Maar ik voorspel jullie dat wanneer het punt bereikt is dat het aantal portals dit cruciale punt heeft bereikt, dan hebben we pas een kosmische kettingreactie. De mensheid is dan verloren, verdoemd".

Zijn echtgenote had ondertussen koffie gemaakt en op tafel stonden meerdere schaaltjes met lekkernijen. Ze hield me een schaal met smakelijke bonbons voor en zei dat ik me niet moest inhouden. Het was geweldig dat ik aangeboden had om hen te helpen met een probleem dat door de buitenwereld niet serieus werd genomen. Ik vond haar een lieve zorgzame vrouw die iets volgzaams uitstraalde. Nauwelijks had ik een compliment kunnen maken over de heerlijke bonbons, of haar man begon weer allerlei theorieën en hypotheses op te sommen. Hij was nog steeds nerveus en druk en het leek me het beste om hem uit te laten praten. Opgehoopte emoties moeten soms ruimte krijgen om geuit te worden.

De avond verliep rustiger. Behalve dat de vrouw buitengewoon uitgebreid en lekker gekookt had, keken we tot diep in de nacht interessante films over geesten, aliens en demonische wezens. De man onderbrak af en toe de spannende films met commentaar dat er meer waarheid in zat dan gedacht. Hij bleek een natuurkundige te zijn en had genoeg interessante dingen te vertellen. Toch kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat de scheidslijn tussen fictie en dan met name science fiction en de realiteit bij hem niet zo duidelijk was. Meerdere keren benadrukte ik dat de films, hoewel erg interessant, toch niet op waarheid gebaseerd waren. Zijn mening was dat de regisseurs ingewijden waren die de mensheid wilden waarschuwen voor het komend onheil.

Inmiddels was het half twee geworden en we besloten om te gaan slapen. De zorgzame vrouw voelde zich bezwaard dat ik op de bovenste verdieping zou slapen. Ik legde geduldig uit dat ik gekomen was om iets aan hun probleem te doen, want anders had mijn bezoek weinig zin.

Het was een rustige nacht en mijn vermoeden werd bevestigd. Het mooie huis was niet in bezit genomen door geesten en demonen of buitenaardse wezens, maar was "besmet" met de angstige gedachten van de bewoners zelf. Er hing een bedrukte sfeer. Ik stond de volgende ochtend vroeg op en reinigde het huis van de opgehoopte angsten.

Tijdens het goed verzorgde ontbijt vertelde ik het echtpaar de waarheid en legde ik uit hoe krachtig onze gedachten zijn. De vrouw was eigenlijk heel gelukkig en voelde dat de sfeer al veranderd was. Haar echtgenoot had wat meer tijd nodig om te accepteren dat hij zelf door zijn obsessieve angst voor onzichtbare wezens in combinatie met zijn sterke geest gedachtevormen had gecreëerd die voelbaar waren voor iedereen die redelijk sensitief is.

Mijn advies was om in de toekomst het aantal boeken en dvd's over deze onderwerpen te doseren. Hoe interessant de materie ook is, voor mensen met een levendige fantasie kan een overdosis de geest op hol doen slaan. Na een hartelijk afscheid vertrok ik richting mijn volgende project.

De bejaarde boerin

Deze keer consumeerde ik mijn avondmaaltijd, die bestond uit teveel aardappels en teveel vlees, met een oudere boerin die mijn hulp had ingeroepen omdat ze 's nachts geen oog dichtdeed door het helse kabaal op de eerste verdieping. Haar slaapkamer was op de begaande grond, maar in de kamer boven haar werden er 's nachts met meubels geschoven, met potjes kleingeld gerinkeld en hoorde ze voetstappen. Soms werd het kabaal zelfs oorverdovend. Aangezien de boerderij van de buren op een redelijke afstand stond, had verder niemand last van de geest die haar het leven zuur maakte of eigenlijk haar nachtrust verstoorde. Overdag kwam een arbeider het werk doen en 's avonds en 's nachts was ze alleen. Hoewel ze richting de tachtig liep was ze geenszins van plan om te verkassen. Haar boerderij was haar bezit en daar kon ze geen afstand van nemen. Het land stond op haar naam en dat moest zo blijven.

Ze verkeerde in uitstekende conditie maar was behoorlijk chagrijnig dat de vorige bewoner kwam spoken in haar boerderij. "Toen we jong waren en de boerderij kochten", vertelde ze, "wilde meneer Kalksteen eigenlijk zijn stekje niet verlaten. Zelfs weken na de overdracht van de boerderij, toen wij daar al woonden, lag hij nog op een oude matras, tussen de koeien in de stal. Het was erbarmelijk. Hij had zijn vrouw beloofd dat ze samen een fijne oude dag in een knus klein huis zouden hebben, maar hij liet zijn vrouw in de steek. En dat alles voor zijn afgod, deze boerderij. Ik ben wel eens bij zijn vrouw op bezoek geweest en daar zag ik boven de bank een foto van de boerderij hangen die inmiddels van mij was. Het was geen kleine foto en geen familiefoto met kinderen en kleinkinderen voor de boerderij. Nee, het was een prachtige grote foto, die als een groot schilderij bijna de halve muur in beslag nam". De boerin had eerst nog gedacht dat Kalksteen haar misschien iets te leuk vond en daardoor bleef hangen, maar de waarheid was snel boven water. "Hij was bezeten van zijn bezit" vervolgde ze "En toen hij overleden was, duurde het geen dag of ik had dat spook op zolder".

Met lange tanden kauwde ik op het vlees. De boerin bleef maar opscheppen ondanks mijn protest dat ik niet zoveel hoefde. "Je moet goed eten, want je hebt een grote klus te klaren" waren haar woorden. Ik voelde dat ze de waarheid sprak over meneer Kalksteen en ik kon zelfs een verdrietige verdwaalde entiteit boven voelen terwijl we beneden aan een grote houten tafel zaten te eten. De boerin had felle ogen en was niet bepaald vriendelijk. Ze sloeg met haar vuist op tafel en met armgebaren vervolgde ze haar verhaal "Ik ben naar boven gegaan, heb tegen die man geschreeuwd dat ik de boerderij gekocht heb en dat hij weg moest gaan. Wat denkt hij wel niet. Ik heb zelf het koopcontract er nog bijgehaald, mocht die dode dat vergeten zijn". Ik legde vriendelijk uit dat dode mensen zich niet verplicht voelen om rekening te houden met aardse koopcontracten. Meneer Kalksteen was verdwaald tussen verschillende werelden in. Hij wilde geen afscheid nemen van zijn dierbare boerderij en er was zelfs een kans dat hij niet helemaal besefte dat hij overgegaan was.

De boerin ergerde zich zichtbaar aan mijn woorden toen ik zei dat ik het betreurde dat in onze maatschappij zoveel nadruk op bezit werd gelegd terwijl wij hier eigenlijk tijdelijk op aarde zijn. Het leven is een leerschool, en het is de bedoeling dat we geestelijk groeien. Hoeveel bezittingen we verwerven is eigenlijk niet belangrijk. Ze snoof zelf even uit verontwaardiging toen ik zei "U ziet maar weer, meneer Kalksteen kan ook niets meenemen. Het is belangrijk om van onze medemensen te houden en ons bewust te zijn van het feit dat we allen geestelijke wezens zijn in een aardse ervaring".

Zwarte magie,

Na  de maaltijd gingen we naar de voorkamer, een ouderwetse pronkkamer met antieke meubels. Daar had de boerin onder het genot van meerdere borrels mij toevertrouwd hoe ze vroeger met haar vriendjes omging. Ik was redelijk geshockeerd. "Die Kalksteen is niet de enige ervaring die ik heb met een geest. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in onzichtbare krachten en machten en ik weet dat ik iets meer kan. Ik ben met de helm op geboren en weet dingen van te voren. Ik heb gebruik gemaakt van bepaalde gaven die ik heb. Als ik vroeger op een feestje was, keek ik rond, en dan concentreerde ik me op de leukste jongen, en zeker weten dat hij me dan naar huis bracht. Ik vroeg het niet, ik concentreerde me gewoon. Wanneer ik boos ben op iemand, zorg ik dat deze persoon stevige hoofdpijn krijgt. Ooit ben ik door iemand opgelicht en die man heb ik een fatale hartaanval bezorgd door me op hem te concentreren". Ik voelde me die avond meer een zedenprediker dan een huiszuiveraar. Het meest verbazingwekkende vond ik het totale gebrek aan schuldgevoel of mededogen. Ik streef normaal naar harmonie, maar tijdens zo'n avond, waar erge vormen van zwarte magie bij een borreltje besproken worden alsof er jeugdherinneringen uitgewisseld worden, is harmonie een gepasseerd station. Ik wees haar erop dat ze het leven gemist had. Het mooiste is een wederzijdse vrijwillige liefde en niet een door energetische beïnvloeding gearrangeerde relatie. Ook is het onvergeeflijk om iemand uit wraak pijn of een erge ziekte te bezorgen. Ieder mens is wel eens boos, maar nooit mag dit een reden zijn om misbruik te maken van bepaalde krachten. De boerin bleef stug en koppig volhouden dat ze dit nu eenmaal kon en dat zoiets handig is. "Dan weten ze dat er met mij niet te spotten valt".

Bedtijd.

Na deze onverwachts onthutsende avond besloten we om half elf naar bed te gaan.

De boerin sliep in haar eigen kamer beneden en ik had intrek genomen in één van de slaapkamers boven. Ik was amper onder zeil of daar schrok ik wakker van een enorme knal. Het oorverdovende lawaai kwam uit de kamer naast me. Ik hoorde vervolgens dat het zware bed heen en weer geschoven werd. Het leek wel alsof het grote tweepersoonsbed opgetild werd en vervolgens met geweld op de grond werd gegooid. Ook hoorde ik gerinkel. Het moesten die geldpotjes zijn. Wat bizar om overal potjes met kleingeld neer te zetten. Toen hoorde ik gegrom en opnieuw gerinkel. Inmiddels was ik opgestaan en had mijn ochtendjas aangetrokken. Ik deed het licht aan het liep naar de plek des onheil. De boerin en ik mochten dan hemelsbreed van opvattingen verschillen, we hadden gemeen dat we beiden niet bang waren voor dit soort verschijnselen. Ik hoorde haar beneden mopperen en merkte dat ze ook opgestaan was. Ik opende de deur van de spookkamer en zocht met mijn hand naar een lichtknopje. Onmiddellijk kreeg ik contact met de overleden man. We communiceerden telepathisch met elkaar. Het was zelden zo gemakkelijk geweest om contact te leggen. Zijn gedachten stroomden moeiteloos in mijn hoofd. Hij was zich niet bewust dat hij gestorven was en snapte niet waarom dingen op zijn boerderij anders waren. Hij beklaagde zich over het feit dat vreemden hier de baas waren. Ik herinnerde hem aan het feit dat hij al wat ouder werd en met zijn vrouw vertrokken was naar een huis in een naburig dorp. Daar had hij nog zo'n vijf jaar geleefd en toen kreeg hij een hartinfarct. Ik legde uit dat hij naar het licht kon gaan en daar gelukkiger zou zijn.

Meneer Kalksteen stemde onmiddellijk toe. Hij wilde graag naar het licht en naar zijn vrouw die ook overleden was. De sessie verliep op een ontroerende manier.

Meneer Kalksteen zei dat hij een licht zag aan het eind van een tunnel en voelde dat hij opgehaald werd.

Hij kwam echter helemaal niet agressief en kwaadaardig over.

De rust keerde weer, maar ik wist dat hij niet de veroorzaker was van al de verschijnselen. De overige entiteiten die plots verdwenen waren zouden wellicht spoedig terugkeren. Deze klus was nog niet geklaard.

De volgende ochtend sprak ik tijdens het ontbijt met de boerin af dat we eerst moesten afwachten, maar dat ik vermoedde dat er een vervolgsessie nodig was. Haar gezicht leek veel vriendelijker en ze luisterde aandachtig toen ik haar vertelde dat ze in het verleden met vuur had gespeeld. Daardoor had ze zichzelf had gefragmenteerd. Ze had haar eigen energie als-het-ware verbrokkeld door delen van haarzelf af te sturen op haar doelwitten. Die delen raken afgesplitst en kunnen een eigen leven gaan leiden en staan dan vaak niet meer onder de controle van de magiër. Wanneer iemand  zwarte magie beoefent, is deze persoon behalve dader ook slachtoffer. Zwarte krachten keren zich op den duur tegen de eigen bron. Ik weet niet of ze tot inkeer is gekomen maar ze zei "ik dacht gisteren nog .. wat een verwend wicht..toen ik je met een vies gezicht die aardappels zag eten maar ik weet nu dat je goed bent in je werk". Ik geneerde me dat ik de tegenzin in te veel eten niet beter verborgen had weten te houden. Desondanks dat namen we vriendelijk afscheid en zouden we elkaar wellicht spoedig weer zien voor een vervolg.

De naam Kalksteen is om privacyredenen gefingeerd.