Er was eens een tijd dat iedereen een mening had, iedereen vond iets, dat maakte het leven ook spannend en uitdagend, want een discussie of gesprek kon weleens hoog oplaaien door de betrokkenheid bij het onderwerp waar de desbetreffende persoon het over had. Het was leuk om te horen wat anderen vonden en het te toetsen aan je gevoel om te weten wat je er nu zelf van vond, zo ontstonden er groepjes gelijkgestemden die echt vanuit zichzelf het eens waren over een bepaald onderwerp.

Is dat nu in deze tijd ook nog het geval? Durf jij je te uiten in een groep waarbij het zomaar kan zijn dat ze het niet met je eens zijn? Ik weet bijna wel zeker dat het merendeel hier nee op zal antwoorden. Als ik jullie de vraag stel: ‘Waarom durf je je mening niet te geven in een groep? Dan zal veelal het antwoord zijn; bang zijn om er niet meer bij te horen of kritiek te krijgen op jouw standpunt. Het is wel zo dat als je tegenwoordig in een groep iets zegt en er zouden mensen binnen de groep het met je eens zijn, je dan geen bijval hoeft te verwachten. Mensen houden liever angstvallig hun mond, want ja, zij zouden ook zomaar eens buitengesloten kunnen worden en er dus niet meer bij kunnen horen. ‘Er niet meer bij horen!’

Waar wil je in godsnaam bij horen? Waarom willen mensen zich zo graag bij een groepje scharen en één persoon graag het woord laten doen, bijvoorbeeld door de leider van een groep. Wat de leider vindt wordt vaak als vanzelfsprekend door de groepsleden over genomen. Je zou niets zomaar klakkeloos moeten overnemen, ook alles wat ik met jullie deel, ook al is het vanuit mijn eigen gevoel en waarneming. Je zou je eerst moeten losmaken van het collectief, de algemeen geldende gedachte die een groep mensen deelt over een onderwerp en vanuit deze onafhankelijke positie je eigen gevoel moeten raadplegen om zo een eigen mening en antwoord te vinden.

Het lijkt er op dat we steeds liever een algemeen geldende gedachte of groeps-overtuiging overnemen, dan dat we onafhankelijk ons eigen gevoel raadplegen. Dit is zo ontzettend belangrijk in deze tijd, omdat alles draait om onderscheidingsvermogen om alles te kunnen zien zoals het werkelijk is. Ook het feit dat niet alles liefde is op deze wereld hoort daar bij. Je kunt je ogen dicht blijven houden en een ander het voor jou laten bedenken en laten uitvinden, maar de kans dat je sneller je neus stoot is groot. Als je alles ziet heeft dat een groot voordeel, de keuze die je wilt maken wordt helderder, je ziet en voelt wie het wel en wie het niet goed met je voor heeft, dus instinkertjes blijven meer achterwege. Het is een must om te herkennen dat er mensen bestaan met negatieve bedoelingen en intenties en die het dus niet altijd goed met jou voor hebben. Wil je dat niet inzien en de roze bril blijven ophouden, dan zul je daar regelmatig in de dagelijkse praktijk mee worden geconfronteerd, net zolang tot je het wilt inzien.

Het is ook niet altijd gemakkelijk om alles te zien zoals het is of het nu gaat om de wereldproblematiek of in de kleine persoonlijke sfeer. De roze bril afzetten is vaak pijnlijk, maar nog pijnlijker is het als je telkens wordt bedot en belazerd en je je weer moet herstellen van de pijn die je is aangedaan of die je jezelf hebt laten aandoen.

Ik heb lange tijd een roze bril op gehad, ik kon niet anders op dat moment, maar ik ben zo blij dat ik alles nu zie zoals het is. Keuzes maken wordt nu duidelijker en gemakkelijker en het heeft mij krachtiger gemaakt door alles te zien zoals het is. Achter het masker willen kijken en voelen geeft mij helderheid. Ik word door niemand meer voor de gek gehouden wat mij betreft, liever niets dan namaak! Als iedereen dit nu zou doen? Ik zou iedereen de gave des onderscheids gunnen. Ik weet ook dat iedereen daar zijn eigen instapmoment in heeft, want het vergt moed en zelfvertrouwen om alles te willen ontmaskeren. Toch is dit de enige weg naar je weer krachtig voelen. We zijn zo bang om iets te vinden, bang om afgemaakt te worden. Waarom? Wat heb je te verliezen als het iets is waar jij diep in je hart een goed gevoel bij hebt, dan kan niemand je toch raken?

Als je buttons hebt, dan zul je die natuurlijk moeten zien kwijt te raken, je zult jezelf keer op keer moeten bekrachtigen dat je de moeite waard bent en dat je iets mag vinden en ook het recht hebt om volledig mee te doen. Alle gevoelige zielen daag ik uit om iets te vinden en hun nek uit te steken. De tijden zijn flink aan het veranderen. Eerlijkheid en oprechtheid worden gesteund vanuit het enorme licht wat vanuit de kosmos naar onze aarde wordt gestuurd. Het is de hoogste tijd. Vind iets, spreek je uit, onderzoek jezelf en weet je krachtig.

Marjon van Vliet