Dit artikel is verschenen in Paravisie mei 2012

Sherwin en zijn besloten gemeenschap.

Toen ik twintig was nam Sherwin, een Surinaamse vriend van me, mij regelmatig mee naar een besloten gemeenschap voor zwarte mensen. Ik ben blank, maar blijkbaar vond niemand dat een probleem. Waarom ik als gast werd meegenomen is mij onbekend, maar ik heb er heel wat gezellige uurtjes doorgebracht. Er werd veel gepraat over discriminatie en de leden van de club hielden zelfs een soort scorebord bij waarop akelige incidenten door discriminatie werden genoteerd. Ik voelde me geenszins bezwaard om als blanke mijn mening hierover te geven. Wanneer je ergens veel aandacht aan besteedt wordt het groter. En teveel de nadruk leggen op dergelijke nare gebeurtenissen vond ik daarom psychisch geen aanrader, hoewel het uiteraard geen kwaad kon dat mensen zich ergens konden uiten. Voor het eerst kreeg ik alle bruine ogen op mij gericht en voelde ik me een buitenstaander. “Ik ben vast wel eens vreselijk gediscrimineerd, in een vorig leven of zo” probeerde ik mezelf te verdedigen. Er werd uitbundig gelachen en iemand riep “jij hoort er helemaal bij”. Vanaf dat moment werden de onderwerpen alleen maar interessanter. We spraken over vorige levens, de ufo die ik ooit gezien had, wonderbaarlijke genezingen en bijzondere gaven.

Victor, interessant en onmogelijk

Het leek mij een goed idee om Victor, een vriend van me die uitermate veel wist over paranormale zaken, eens mee te nemen. Er was echter een klein probleem. Voor mij bleek het een onmogelijke opgave te zijn om een uurtje door te brengen met Victor zonder ruzie te maken. Zijn andere vrienden en vriendinnen gedroegen zich als aanhangers en deze rol paste mij niet. Victor was eigenlijk een heel goed mens, bijzonder intelligent en boeiend, maar behoorlijk onaangepast en hij leed aan woedeaanvallen. Je kon of naar zijn pijpen gaan dansen of uit zijn leven verdwijnen of met hem blijven omgaan zonder krimp te geven, en dan permanente disharmonie op de koop toe nemen. Ik koos voor het laatste.

Aangekomen bij hem, verwelkomde hij me met open armen en een stralende lach, die zijn nerveuze geestestoestand toch niet helemaal wist te verbloemen. Hij schonk geen smakelijke koffie. Volgens hem was het de goedkoopste koffie die verkrijgbaar was. Aangezien mijn relatie met hem gespeend was van elke vorm van fatsoen en conventie, zei ik dat slootwater wellicht nog lekkerder zou zijn. Desondanks deze eerste wanklank, waardoor de sfeer alweer wat vijandig was geworden, kwam ons gesprek zoals gebruikelijk direct op gang. Hij vertelde dat hij de collegezaal was uitgestuurd, omdat hij een fout in een bestaande natuurkundige formule had ontdekt. De hoogleraar raakte in de war en had hem uit pure paniek eruit gezet. Ik begon te schateren van het lachen omdat zoiets typisch Victor, die te lui was om veel colleges te volgen, moest overkomen. Victor’s buurmeisje, dat in de kamer naast hem woonde, begon luid mee te lachen. Ze leek me een aardig meisje, maar ze oogde altijd heel verdrietig en droeg zwarte nagellak en lipstick. Victor verduidelijkte dat ze zo eenzaam was dat ze hem toevertrouwd had dat ze onze gesprekken afluisterde en vaak mee lachte als ik lachte. Ze voelde zich dan iets minder ellendig. Ik werd overspoeld door medeleven en vroeg of we haar konden uitnodigen. Deze opmerking was genoeg om Victor, die al wat geïrriteerd was door het koffie incident, totaal te doen flippen. Hij schreeuwde “ben ik niet leuk genoeg? Je verveelt je hier?” Ik had geen zin meer om hem mee te nemen naar Sherwin’s club en vertrok direct zonder dag te zeggen.

Een ongebruikelijk voorstel van Sherwin.

Sherwin en zijn vrienden waren teleurgesteld dat ik zonder mijn hoogbegaafde vriend arriveerde. Eigenlijk vonden ze het erg onspiritueel hoe Victor en ik met elkaar omgingen. Misschien hadden ze gelijk en ik beloofde de volgende ochtend een brief naar Victor te sturen met het voorstel voortaan vredelievender met elkaar om te gaan. Ik gaf toe dat Victor eigenlijk meer invloed op me had dan me lief was. Ook al deed ik twee studies en nog allerlei andere dingen naast elkaar, overmorgen zou ik voor het eerst een tentamen overslaan. Er stond zo’n acht weken studeren voor dat tentamen en ik had nog geen letter gelezen. Bovendien moest ik de volgende dag werken en had ik een begrafenis. Een enkele avond studeren zou nooit genoeg zijn voor mij om de stof mij eigen te maken. Sherwin zei ineens resoluut “jij gaat dat tentamen maken en ik zorg ervoor dat het je lukt. Ik ga me morgenavond op jou concentreren. Je zult versteld staan. Je zult je tentamen halen met een heel goed cijfer”.

Ik vond dit een buitengewoon spannend experiment en wilde hier dan ook graag aan meewerken. Het leek me onwaarschijnlijk dat het zou gaan lukken, maar waarom zou ik niet de gok nemen.

Een witte vlinder en een vredesbrief

De volgende ochtend bracht ik mijn vredelievende brief voor Victor naar de brievenbus. Het was ijzig koud en er lag een dik pak sneeuw. Op de rode brievenbus zag ik echter een prachtige witte vlinder zitten. Ik begreep hier helemaal niets van. Hoe kon zo’n diertje hier zijn in januari in de vrieskou? “Je moet de warmte opzoeken” dacht ik terwijl ik de tere vleugeltjes van de vlinder bekeek.

Die dag dacht ik niet meer aan de brief of aan Sherwin.

Superalertheid

’s Avonds pakte ik mijn stapeltje boeken dat ik door moest werken en ging naar de studiezaal van de universiteitsbibliotheek. Het leek een onmogelijke opgave, maar ik vond het de moeite waard om Sherwin een kans te geven. Hij zou mijn geest op afstand beïnvloeden en meer had hij niet gezegd. Ik voelde me buitengewoon goed. Mijn hoofd voelde licht en schoon aan, vrij van afleidende gedachten. Ook ervoer ik de tijd anders.

De tijd leek uitgerekt, er kwam ruimte tussen de seconden en een minuut was genoeg om meerdere pagina’s totaal door te werken. Elke keer wanneer ik een heel hoofdstuk af had, keek ik op mijn horloge dat slechts enkele minuten verder stond dan de vorige keer. Mijn gedachten waren helder en gefocust. Ik was slechts gericht op het langzame voorbijgaan van de tijd en mijn leerstof. Ik had toegang tot mijn bovenbewuste en voelde me gelukzalig en helemaal geconcentreerd op mijn werk. Een kopje koffie of een pauze was niet nodig omdat ik buitengewoon alert bleef. Zelfs na vierhonderd pagina’s sloeg nog geen teken van vermoeidheid toe. Het leek op hypnose maar ik was niet bewust gehypnotiseerd. Het was meer dan het brengen van mijn hersengolven in het alfa-ritme, en het was ook meer dan de optimale ervaring van in een flow zitten waarbij alles heel makkelijk gaat. Met beide bewustzijnstoestanden had ik ervaring, maar dit was anders. Dit was een superalertheid. Het was eindelijk eens meer dan tien procent van mijn hersenen gebruiken.

Hoe had Sherwin dit ooit voor elkaar weten te krijgen? Wat als iedereen dit altijd zou kunnen?

De volgende ochtend was het tentamen niet eens een uitdaging en twee weken later bleek dat ik een 9,9 had gescoord. ’s Middags was ik naar Sherwin gegaan die niets los wilde laten over zijn geestelijke beïnvloeding en mij vroeg hoeveel boeken er in de kast stonden achter mijn rug. Dat wist ik zonder te tellen. Pas na nog een nacht slapen was ik weer in mijn normale doen en voelde ik me gewoon lekker in mijn vel. Ik had geen extra energie verspild door deze geestelijke escapade. Sherwin heeft zijn geheim nooit aan mijn onthuld. Hij hield ervan om minzaam te glimlachen en niets te zeggen toen ik hem nog een paar keer vroeg wat er precies aan de hand was geweest die avond. Tot op de dag van vandaag is het voor mij een raadsel gebleven.

Victor en de vlinder

Victor belde me twee dagen nadat ik de brief had verzonden en zei dat hij me graag wilde zien. Hij was blij met mijn gebaar en we zouden onze poging om beter met elkaar om te gaan vieren met een etentje. We zaten kort daarna in een pizzeria. Victor vertelde dat hij zich akelig had gevoeld toen ik voor de zoveelste keer weggelopen was. Toen de volgende dag een mooie witte vlinder door zijn raam, dat door een mankementje altijd op een kier stond, binnen vloog, wist hij ineens “dit dier is door Irma gestuurd en vandaag krijg ik een brief”. Met grote ogen keek ik hem aan. Hoe kon hij zoiets absurds denken. Hij wist dat ik aura’s zie en kan magnetiseren, maar onschuldige vlinders in de vrieskou naar hem toesturen, zoiets zou ik niet kunnen en niet willen. Ik wist zeker dat ik hier niets mee te maken had gehad. Het was natuurlijk een prachtig voorbeeld van synchroniciteit. Die witte vlinder op de brievenbus terwijl ik een vredelievende brief postte en een witte vlinder, wellicht een andere, die de dag van aankomst binnen komt fladderen bij Victor. We waren uiteraard beiden bezig geweest met onze meningsverschillen en botsende karakters en wilden beiden dat er iets zou veranderen. Maar die witte vlinder of vlinders die destijds overleefden in de vrieskou is wonderbaarlijk.

Victor en ik waren gewend aan telepathisch contact en zelfs ongewenste geestelijke beïnvloeding. Hij kon zo geconcentreerd op mijn gericht zijn, dat het leek alsof hij soms door mijn ogen kon kijken. Zo was het af en toe voor hem mogelijk aura kleuren te zien maar dan alleen in mijn aanwezigheid. Bovendien droomden we soms tegelijkertijd dezelfde droom. We zijn nog bij een soort alternatief groepje mensen geweest dat zich met droomduiding bezig hield. Het grappige was dat ze Victor en mij heel bijzonder vonden, terwijl we zelf leden onder onze niet oplosbare onderlinge strijd. Deze mensen verheerlijkten het paranormale, en gingen helemaal voorbij aan het feit dat vrede en harmonie zoveel kostbaarder zijn in een vriendschap dan een telepathische band, hoe interessant dan ook.

De vriendschap met Victor heeft het nog een tijdje uitgehouden maar bleek helaas niet bestand tegen de steeds terug kerende ruzies. Ondanks het feit dat hij in wezen een vriendelijk persoon was en dat we beiden van goede wil waren om er iets van te maken, voelde het contact vaak een beetje verstikkend aan. In tegenstelling tot de “geestelijke beïnvloeding”door Sherwin, die een poort opende naar een bovenbewustzijn, was het telepathische contact tussen Victor en mij een belasting voor beiden. Wellicht dat zoiets veel beter gaat wanneer mensen hun ego overwonnen hebben of simpelweg volwassen geworden zijn.

De namen Sherwin en Victor zijn om privacyredenen gefingeerd.

Verder lezen over Flow: Flow, psychologie van de optimale ervaring door Mihaly Csikszentmihalyi 1999 Boom Amsterdam.

Verder lezen over alfa hersengolven: Alfatraining ontwikkeling van psychische vermogens door inschakeling van alfa-hersengolven met de “silva mind control method” door José Silva/Philip Miele 1989 Uitgeverij Ankh-Hermes en ESP voor iedere dag. Gebruik je mentale vermogens voor succes in je leven door José Silva jr./ Ed Bernd jr. 2009 Uitgeverij Ankh-Hermes.

Irma Ellens Maat.