Ik heb vorig jaar een blog geschreven die over zelfwaardering en de voorouders gaat. Het is een stuk die veel andere sites bereiken mocht. Heb je hem nog niet gelezen en toch interesse, lees hem dan hier: Zelfwaardering en de voorouders .

Deze blog sluit voor een deel aan bij de blog die ik hierboven benoemde.

Het woord ‘( zelf ) waardering ‘heeft de uitstraling dat het te maken heeft met (jezelf) beoordelen. Iets wat normaal is in onze omgang met anderen en onszelf.

Andere woorden met dezelfde betekenis als waardering zijn onder andere: Respect, achting, op prijsstelling, eerbied .

Het zijn allemaal woorden die we (h) erkennen. Mijns inziens verlangt ieder mens ernaar om met respect, achting en waardering behandeld te worden.

Met het woord ‘ waardering ‘ lijkt het erop alsof de buitenwereld dus een belangrijke rol speelt in onze zelfwaardering.

Het woord eigenwaarde geeft duidelijk aan dat dit woord verwijst naar de gedachten die men over zichzelf heeft.

Andere woorden met dezelfde betekenis zijn: zelfbewustzijn, zelfrespect,eigendunk.

Als ik deze twee woorden naast elkaar zet, lijkt het erop dat de ‘waardering’ kan veranderen en geen vast gegeven is (van meerdere factoren afhankelijk), terwijl eigenwaarde meer ‘ vast ‘ lijkt te staan.

Maar is dat ook zo? Kan iemand met een lage ( zelf ) waardering meer eigenwaarde creëren?

Het is duidelijk dat deze woorden met elkaar in verbinding staan.

Feit is dat kinderen afhankelijk zijn van de waardering van hun ouders en omgeving. Zij leren als eerste ‘ goede en ‘ slechte ‘ dingen in te delen in de opvoeding. Voor elk ‘ goed ‘ gedrag krijgen ze een ‘ beloning ‘, voor het ‘ slechte ‘ gedrag een berisping.

Op die manier leert het kind wat sociaal wenselijk en onwenselijk gedrag is.

Er zijn ook gezinnen waarbij het vroeger alleen maar normaal was om onwenselijk gedrag te veroordelen en waarbij de ‘ positieve ‘ waardering uitbleef.

Vaak zijn de kinderen die op die manier opgevoed zijn, minder zeker van zichzelf. De erkenning van hun emoties, gevoelens en gedrag is dan niet op de voorgrond gekomen, maar werd opzij geschoven.

Als deze kinderen volwassen worden, zijn ze geneigd om zichzelf ‘ van binnen ‘ te straffen, zichzelf streng toe te spreken en is weinig wat ze doen ‘ goed genoeg ‘.

De eigenwaarde van deze personen is behoorlijk laag. Het zijn vaak ook mensen die het zichzelf niet kunnen vergeven als ze een fout maken. Ook zijn ze geneigd om feedback persoonlijk te maken en zichzelf als mens ‘ af te keuren’.

Kinderen die op jonge leeftijd wel te horen hebben gekregen dat hun gedrag ‘ wel goed was ‘, gemotiveerd werden door positieve bekrachtigingen, ontwikkelen zich meestal in volwassenen die stevig in hun schoenen staan en emotioneel stabieler zijn.

Op deze manier worden de rugzakken van ervaringen gecreëerd :de voedingsbodem en het referentiekader van hoe men zal gaan reageren op situaties die in het leven voor komen.

Het is mogelijk om de aangeleerde gedachtepatronen te veranderen. Dit begint vaak met het besef dat het verleden voorbij is, toen men nog afhankelijk was van anderen.

Door bewust te worden van de gevoelens van minderwaardigheid, angst en perfectionisme bijv. krijgt men inzicht in de patronen die juist voor minder fijne gevoelens en gedrag zorgen.

De tweede stap heeft te maken met het ontkoppelen van die oude patronen en dat kan men doen door te beseffen dat die oude constructies niet meer nodig zijn in het hier en nu en in de toekomst.

De derde stap heeft te maken met het aanleren van nieuwe gedachten, gedrag die er juist voor zorgen dat de zelfwaardering nog meer bekrachtigt wordt.

Als we op deze manier kijken naar zelfwaardering en eigenwaarde wordt het duidelijk dat het niets te maken heeft met de buitenwereld, hoe men zich voelt.

Het gaat erom hoe je jezelf ziet en of je gelukkig bent met jezelf, ongeacht wat een ander daarvan vindt.

Blessed be.