Vandaag is het weer begonnen, de week van de psychiatrie.  Een week die uitgeroepen is om bewust te zijn van de psychiatrie, de cliënten, de omgang tussen hulpverlener en zorgvrager en natuurlijk met de omgeving.

Precies 9 jaar geleden zette ik stappen in deze wondere wereld. Ik startte met de opleiding verpleegkunde. Het was een werk en leertraject. Naast de lessen op school mochten we veel werkervaring opbouwen.

Mijn eerdere ervaringen met psychiatrische cliënten waren een goede basis om ervaren te hebben hoe lastig het voor de omgeving kan zijn om zonder de nodige inzichten er voor een dierbare te zijn.

Voor mij was die periode een goede periode om kennis te krijgen en te leren over de ziektebeelden, de behandelmethoden, mezelf te leren kennen en een laagje dieper in mensenkennis te mogen duiken. Daarnaast was ik de eerdere ervaringen met psychiatrische cliënten aan het verwerken.

Ik vond het een verdiepende tijd, met mooie mensen, daarnaast soms ook heftige situaties en het gevoel van onmacht omdat er binnen een systeem werd gewerkt waarin symptoombestrijding op de voorgrond stond.

Wat mij het meest heeft aangegrepen was het besef en het inzicht van te weinig aandacht voor de cliënt (en), waardoor er ook inschattingsfouten werden gemaakt.

Iemand werd bijvoorbeeld ontslagen van opname omdat ze tegen de psychiater had gezegd (aangeleerd gedrag) dat het ‘ wel goed ‘ met haar ging.  Ik wist dat het niet zo was, omdat ik (te) veel tijd besteedde aan de cliënten. Het resultaat van deze actie was dat deze dame zelfmoord had gepleegd met de pillen die ze in een week kon slikken na het opname ontslag.

Over betrokkenheid valt niet te twisten. Ik kreeg regelmatig de feedback dat ik teveel tijd met de cliënten besteedde. Dit was voor mij een kracht omdat ik daardoor een goed beeld kreeg wat er echt met iemand aan de hand was. Daarnaast benaderde ik cliënten niet als zieke mensen, maar in de eerste instantie als mens met een ziel. Ik snapte de manier van ‘symptomen’ observeren niet.

Pas toen ik uit de reguliere gezondheid was gestapt, viel het kwartje. Ik moest in de praktijk de mens opsplitsen in de ‘problemen’ die men had om binnen het systeem te kunnen passen.

Wat ik wel echt super vind en vond is dat Lentis (ggz groningen) in 2006 startte met het promoten van Complementaire Zorg : Integrale Psychiatrie.

Mijn hart maakte een sprongetje, dat voelde zo goed en vanzelfsprekend!! De congressen waar ik naar toe was gegaan bevestigden dat alleen maar. Wat een super concept. Naast de old – school psychiatrie ook ruimte voor omega vetzuren en homeopathische middelen. Zelfs de healing van lama Gangchen was een onderdeel van het congres.

Bizar genoeg werd er bij de instelling waar ik werkte ‘lacherig’ gedaan over dat concept. Men zag wel het nut van het gebruik van een stiltekamer en etherische olie, maar verder vond men dat vernieuwde concept te ver gezocht.  Zou het te maken hebben met de kokervisie van het systeem?

Graag doe ik een oproep: Laat ziel ( H ) erkenning een deel worden binnen de psychiatrie! Er zijn zoveel symptomen, er zijn zoveel soorten medicatie, er zijn zoveel bijwerkingen. Om de gezondheid te bevorderen is het een NOODzaak om de mens in zijn volledigheid te erkennen.

Ik leerde in de opleiding dat ‘ De mens meer is dan de som der delen’. Door de ziel onder te laten sneeuwen en de focus teveel te verleggen naar het fysieke ontstaat er geen echte gezondheid. Is dat echt wat we willen in deze maatschappij?

Is dat de psychiatrie van vandaag? Evidence based medicine , dat is waar de psychiatrie op draait. Heeft men al gezien dat Masuro Emoto al lang en breed heeft aangetoond dat alles een bepaalde trillingsfrequentie heeft? Dat woorden de moleculaire structuur kunnen veranderen van water?

De mens bestaat voor minimaal 70 procent uit water. Junk dna is ook wetenschappelijk bewezen. Junkdna helpt juist in de spirituele ontwikkeling.

Quantummechanica is ook een concept wat wetenschappelijk bewezen is en wat men nog verder aan het uitbreiden is.

Wanneer durft men binnen de psychiatrie de visie op gezondheid uit te breiden?

Ik hoop dat het wel gaat gebeuren. Steeds vaker ontmoet ik cliënten die in aanraking zijn (geweest) met GGZ. Allemaal hebben ze ervaren dat ziel (h) erkenning ontbrak. Geen echte ondersteuning, herkenning.

It is time to wake up! Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid om hier over te schrijven.

Er zijn genoeg mensen die niet meer meemaken hoe het leven WEL kan zijn. Laat het voor de mensen die nog wel op aarde leven de kwaliteit van leven verbeteren!

Take care.