Waarom stellen mensen en ook veel politici de grote vraagstukken altijd uit? Omdat ze gewoonweg er niet mee overweg kunnen. Zou het niet zo zijn dat mensen eerst een proces ingaan van overweging, rijping en klaar zijn voor de grote stap? Natuurlijk, als we dat eens nader beschouwen dan komen we tot opmerkelijke conclusies.

Eerst gist er iets, het moet anders, zo gaat het niet langer, maar ik weet nog niet of ik het aan durf. Dan gooi je een balletje op, je gaat er zomaar eens over praten en kijkt hoe een ander er op reageert. Als dan iedereen bekend is dat je met een probleem zit, dan is het gemakkelijker om met voorstellen te komen om dat probleem te tackelen. Je hebt als het ware eerst jezelf en toen je omgeving die er mee te maken kreeg klaargestoomd om met een nieuwe kijk of maatregel te leren leven. Meestal zijn de beslissingen niet zo leuk, omdat er tegenstand verwacht wordt of men verwacht het niet van je. En vergeet niet dat diegene die het voorstel doet om het ontstane probleem te tackelen eerst ook klaar moet zijn om dit te doen.

Je zou kunnen stellen dat mensen niet over een nacht ijs gaan, maar een goed verstaander of van mijn part trendwatcher kan al wel een tendens bespeuren als hij goed luistert waar het over gaat. Goed, nu komen we to the point.

Zie het failliet gaan van Griekenland of zie de hypotheekrente aftrek of zie je eigen keuze om te verhuizen. Eerst dus veel praten en balletjes opgooien van stel dat we dat doen wat gebeurt er dan? Hoe zou de reactie zijn van jezelf en anderen? Wat een mooi mechanisme, is het niet?

Wat kunnen we hiervan leren? Iedereen heeft bedenktijd nodig om een zware beslissing uit en te na te laten rijpen en zichzelf er klaar voor te maken. Want heeft je systeem niet eerst een ander programma in zich wat eerst vervangen moet worden door een signaal van we gaan het nu heel anders doen en we gunnen elkaar de tijd om er aan te wennen?

Interessant is om eens te bekijken hoe een mens in elkaar steekt. Men gaat dus niet over een nacht ijs. Dit om te voorkomen dat het niet meer terug te draaien is. Ha! Hier hebben we een punt. Is het niet heel normaal dat we eerst wat wikken en wegen en er wat tijd over heen laten gaan voordat we gaan veranderen? Ik zeg van wel, maar met een mits. Als mensen hun gevoel zouden gebruiken bij elke beslissing die ze nemen, groot of klein, dan hoef je niet lang na te denken, je eerste gevoelsimpuls geeft gelijk het antwoord, je gevoel liegt niet. Goed hè! Ik ben overtuigd dat elke beslissing door je gevoel genomen kan worden, ook door politici, als je maar eerlijk bent. Er is een wet: Alles verandert continu om je heen. Niets blijft hetzelfde. Wat vandaag opgaat, dat gaat morgen niet meer op.

Maar de kiezersbelofte dan? Ja, maar moet je niet altijd inspelen op de veranderingen die per definitie altijd optreden? Dat kan dus alleen als je naar je gevoel luistert en je even niet bezig bent wat de kiezer ervan vindt. En hier zit hem nu net de kneep, politici luisteren niet naar hun gevoel, maar wat de kiezer ervan vindt. Dus moeten wij leren dat alle grote beslissingen tijd kosten en een paar keer vooruit geschoven worden en dan pas onder grote druk worden genomen. Of we hebben een ander type politicus nodig, die zijn gevoel voor ons gebruikt en die wij vertrouwen als wij de wind ineens van voren krijgen en er gehandeld moet worden of het nu leuk is of niet. Ik voorspel dat we in de nieuwe tijd zo’n politicus krijgen, iemand die we blindelings vertrouwen en die zijn mening over een bepaald vraagstuk durft bij te stellen als de tijd daarom vraagt.

Rein Feenstra.