Is ons zonnestelsel een gesloten circuit? Neen, het maakt deel uit van een reusachtige keten van zonnestelsels. Miljarden sterren zijn zonnen met hun planeten eromheen wentelend. Zo zeggen astronomen. Ik neem aan dat dit volledige (is het vol of ledig?) heelal, de materiële kosmos, een grote ruimte is waarin de aanwezige energie behouden blijft.

Er is een fysische wet (de eerste wet uit de thermodynamica of warmteleer) die zegt: In een gesloten ruimte of in een gesloten circuit blijft de aanwezige energie behouden. Er gaat niets verloren.

Is ons zonnestelsel een gesloten circuit? Neen, het maakt deel uit van een reusachtige keten van zonnestelsels. Miljarden sterren zijn zonnen met hun planeten eromheen wentelend. Zo zeggen astronomen. Ik neem aan dat dit volledige (is het vol of ledig?) heelal, de materiële kosmos, een grote ruimte is waarin de aanwezige energie behouden blijft. Waar zou ze immers naartoe kunnen? Materiële energie kan enkel binnen de materiële ruimte blijven, ongeacht of deze ruimte begrensd is of onbegrensd. Er is ook sprake, in wetenschappelijke kringen, van uitdijing en inkrimping wat verandering in de dichtheid van de heelalmassa veroorzaakt. De massa en bijgevolg de hoeveelheid energie echter, blijven constant.

Een tweede wetmatigheid uit de thermodynamica is het verschijnsel entropie. Letterlijk heeft dit verschijnsel enkel betrekking op warmte en haar verspreiding. Maar vermits warmte een vorm van energie is kan dat verschijnsel in een bredere context beschouwd worden.

Op kosmisch en op planetair niveau betekent dit verschijnsel dat in verloop van een periode een evolutie waarneembaar is van een ordelijke situatie naar een wanordelijke.

Neem het leven op aarde in beschouwing. Er zijn indicaties dat oorspronkelijk er slechts weinig mensen waren die een eenvoudig (= ont-wikkeld) leven leidden. Er was een overvloed aan planten voor mens en dier. Met de tijd nam die bevolking toe en werd de structuur van die samenleving complexer. Het leven werd in-gewikkelder. Het nam in kwantiteit toe om in kwaliteit af te nemen. De mens putte meer en meer de aarde uit en vervuilde zijn omgeving en zichzelf. De evolutie ging van orde naar chaos. Dit was geen rechtlijnige evolutie. De entropie in een gesloten systeem kan enkel gelijk blijven of toenemen.

Mensen en dieren creëren als het ware hun eigen bijproducten. Dat zijn in de eerste plaats hun nakomelingen. Zo gaat het ook met een ganse bevolking. Nieuwe generaties creëren subculturen die uitgroeien tot zelfstandige culturen die zich verwijderen van hun moederland (emigratie), nieuwe gebieden verkennen en er zich vestigen. Zo vergaat het alles: alle leven, bezield en onbezield, de materie, alles volgt deze wet van entropie: Bij het omzetten van één energievorm in een andere wordt ze opgesplitst in meerdere vormen.

Wanneer een extreem bereikt is, een grote bevolkingskwantiteit en en lage levenskwaliteit, hoge pollutie, lage zuiverheid, grote chaos en conflict, wanneer dus de expansie een maximum bereikt heeft dan zakt het kaartenhuis in elkaar. Ik schat dat we dat moment bijna bereikt hebben. Een keerpunt. Misschien wel hét Grote Keerpunt!

Enkele voorbeelden van entropie en het behoud van energie:

- Bij het verbranden van afval komt er warmte vrij die nuttig gebruikt kan worden. Ook komen er gassen vrij, waterdamp en een restant in de vorm van as.

- Door consumptie van verbruiksgoederen verkrijgt men voedsel, kleding, huishoudgerei, bouwmaterialen en vervoersmiddelen enerzijds en wegwerpverpakking, mest, vodden, versleten en defecte toestellen, afval van verfmiddelen, houtbewerkingsproducten, oud ijzer en kunststoffen anderzijds.

Wie zet de evolutie van ons bewustzijn van deze neerwaartse in een opwaartse beweging om wanneer het dieptepunt is bereikt? Logischerwijze de eigenaars van dit bewustzijn, de mensen zelf. Wanneer de gehele mensheid beneden zit, in de put, wie zet de lift in gang?

De cruciale vraag is m.i.: kan de mensheid dat op eigen houtje? Of is er iemand nodig die deze golvende beweging van ups en downs niet meemaakt, die niet onderhevig is aan de wetmatigheid van deze materiële wereld, eenvoudig omdat deze persoon niet in de lichamelijke wereld verblijft, zoals wij wel doen? Iemand wiens bewustzijn steeds hetzelfde blijft, iemand die erboven staat en vrij is om naar ons dal van problemen af te zakken en zo goed is om dat te doen. Iemand die de weg kent en hem tonen kan aan ons en dat ook doet. Zelf zijn we de berg afgedaald, dus die weg kennen we. Het volstaat niet en is niet mogelijk zelfs die bergweg terug op te wandelen want het is een weg in de tijd. We kunnen de klok niet terugdraaien of de wijzers in tegengestelde richting laten draaien. De planeten draaien in één richting. Was ik maar wijzer zei de klok dan draaide ik me terug. Ze was niet 'wijzer'. Ze was gewoon klok. Een 'wijzer' kon ze dus niet zijn.

Toch, om die afdaling ooit te kunnen doen, zijn we daarvóór bergbeklimmers geweest. De wandeling voorwaarts én opwaarts hebben we ooit zelf gemaakt. Maar 't is zo lang geleden dat we daar veel van vergeten zijn. We hebben dus een opfrissing van ons geheugen nodig.

Inzicht in onze eigen milieuproblematiek, helder inzicht in ons zelf is een eerste kunst die we ons kunnen aanleren. Hoe ziet mijn milieu er van binnen uit? Is er orde in mijn gedachten- en gevoelswereld? Is het proper bij mij van binnen? Zo ja, dan ben ik automatisch aandachtig voor fysische hygiëne. Zo ja, dan houd ik vanzelfsprekend mijn woonst, in de eerste plaats mijn lichaam dus, rein. Dan let ik vervolgens op mijn huis, tuin en verdere omgeving. Ik zorg voor zo zuiver mogelijk voedsel. Ik zorg ervoor dat ik het milieu niet begiftig met onnodig lijden, zowel t.o.v. Mens, dier als plant en respecteer de aarde waarop en waarin deze leven. Ik produceer en consumeer dus zo weinig mogelijk schadelijke stoffen zoals adrenaline, anti-biotica, mycotica (schimmels), onnatuurlijke chemicaliën en septische stoffen.

Wanneer we dit inzicht verworven hebben en we de kunst hebben eigen gemaakt en consequent toepassen dan ervaren we succes en zien we dat onze milieu- en andere problemen zich oplossen als plastiek in een verbrandingsoven.

Verspilling is een aanzienlijke factor die de milieuproblemen verhoogt. Verspilde gedachten is hier de basisoorzaak van. Eens we beseffen dat geluk de natuurlijke staat is van de mens en dat een ongelukkig menes niet zal ophouden dit geluk te zoeken, dan zullen we streven naar een staat van bewustzijn waarin elke gedachte geluk brengt. We zullen geen enkele gedachte, geen enkele seconde verspillen. Als we in de essentie van het leven blijven en ons innerlijk geluk dan is er geen beheofte aan de jacht op zinsbevrediging en is er ruimte voor liefde.

Vervuiling begint in ons bewustzijn, in onze gedachten. Alle verspilde, negatieve en destructieve gedachten creëren een hele boel afval die in onze visie naar buiten komt en onze omgeving bevuilt. Deze afval kunnen we verbranden in het vuur van liefde en gezond verstand. Doen we dit niet dan zullen we steeds vuiler worden en ons milieu met ons en zullen we door lijden onder ziekten natuurrampen en ongelukken die bij wijze van spreken toevallig gebeuren, tot bezinning komen.

Ons zorgen maken heeft geen zin. Wat de menselijke vervuiler niet schoon krijgt of wil schoonmaken zal de natuur, in de eerste plaats de menselijke natuur, zijn destructieve neigingen, bewerkstelligen. Daar heeft de mens zich reeds uitvoerig op voorbereid. Zijn atoombommen wachten!

Allemaal samen betalen we de rekening naargelang onze persoonlijke bijdrage aan het veroorzaken van de problemen.

Attentie: aquariusage.com