Gedurende de Apollo-missies (in de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw) beweerden de betrokken wetenschappers dat de maanrotsen, die door astronauten werden teruggebracht naar de aarde, wetenschappers vele tientallen jaren bezig zouden houden. Dat blijkt nu geen geintje te zijn geweest: Amerikaanse wetenschappers hebben de beroemde maanrotsen opnieuw bestudeerd en zijn vervolgens tot een opmerkelijke conclusie gekomen: de maan had vroeger een krachtig magnetisch veld.

Tot aan de Apollo-missies waren wetenschappers ervan overtuigd dat de maan koud was geboren en altijd koud was gebleven. Apollo leverde echter bewijs voor het bestaan van enorme lavastromen aan het oppervlak, maar het idee van een gesmolten kern is altijd controversieel gebleven.

Toch hadden veel van de verzamelde maanrotsen magnetische eigenschappen en dit was verbazingwekkend: hoe kunnen de rotsen magnetisch zijn als de maan geen gesmolten kern heeft gehad? Een gesmolten kern fungeert immers als planetaire dynamo voor het opwekken van een omvangrijk magnetisch veld. De meeste wetenschappers stelden toen dat de lokale magnetische velden ontstaan zijn als gevolg van het gewelddadige verleden van onze kosmische buur, waarbij massale inslagen de oorzaak vormen van de vele magnetische rotsen.



Toen kreeg een team van het Massachusetts Institute of Technology (MIT) enkele rotsen in handen. Hiertoe behoorde de oudste en meest maagdelijke maansteen die ooit is gevonden. Een uitgebreide her-analyse van deze maansteen, waarbij gebruik is gemaakt van de nieuwste technologische snufjes, heeft de magnetische eigenschappen ervan gedetailleerd in kaart gebracht.

De resultaten zijn opmerkelijk. De magnetische eigenschappen zijn dusdanig dat de maansteen voor een lange periode is blootgesteld aan een krachtig magnetisch veld, wellicht enkele miljoenen jaren lang. Hierdoor vallen alle alternatieve verklaringen voor de magnetische maan volledig af, inclusief massale inslagen. De enige conclusie luidt dat de maan gedurende een lange periode een centraal magnetisch veld heeft gehad.

De maan had ooit dus een gesmolten kern en een structuur die geheel overeen komt met die van de vier rotsplaneten: Mercurius, Venus, de aarde en Mars. De maan was dus gewoon de “vijfde rotsplaneet”, met als enig verschil dat deze rondom een grotere rotsplaneet draaide: onze aarde.