Deze week gaat niets zoals ik het wil. Deze column had er bijvoorbeeld al veel eerder moeten zijn. Ik ben met een boek bezig, maar het vlot niet. Morgenavond heb ik de derde Live Column en ik voel me leeg, moe, misselijk, geëmotioneerd en futloos. De hele week zit ik in een soort impasse: ‘Zal ik het wel of zal ik het niet door laten gaan?’ Hoe naar ik me ook voel: mijn gevoel zegt dat het goed is. Laat ik eens een bijzonder verhaal vertellen, waarmee ik mezelf herinner aan het feit hoe perfect alles in elkaar steekt. Hoe magisch het universum is. Op dit moment ben ik 10 weken zwanger van ons tweede kindje. Ik zal je eens vertellen hoe bijzonder dit geboorteproces tot nu toe is verlopen.

Onze eerste dochter is vier jaar. Ik heb altijd gevoeld dat ons gezin compleet is met twee kinderen, en mijn partner ook. Ik zou mezelf niet omschrijven als een echte ‘moeder moeder’. Zo eentje die de warme appeltaart uit de oven haalt, de bloemen nog eens extra schikt en altijd met haar kroost in de weer is. Ik heb altijd bewondering voor zulke moeders. En ik heb er zelf ook zo een. Heerlijk is dat. Mijn moeder wist altijd al dat ik een kind best pittig zou vinden.

Ik ben het type dat ook altijd druk met zichzelf is. Dus toen ik in verwachting raakte van mijn dochter, voelde ik heel sterk dat ik hoe dan ook door zou gaan met mijn werk. Mijn werk is immers mijn passie en ik voel een soort innerlijke drive om zoveel mogelijk mensen te informeren en te inspireren. Het grappige is: bij mijn eerste zwangerschap was ik de eerste 6 maanden helemaal klaar met de wereld, en hoe alles in elkaar stak. Ik las liever boeketreeksen, dan dat ik mij met de problematiek van de wereld bezighield. Het kon me gestolen worden. Ik had een baby in mijn buik en mijn wereldje was ineens heel klein geworden. Kennelijk hoort dat bij een soort nesteldrang.

Het leuke was: mijn dochter dacht er op een gegeven moment anders over. Ik voelde op een gegeven moment heel sterk dat het kindje in mijn buik bijdroeg aan mijn hernieuwde passie om door te gaan met de weg die ik was ingeslagen. Dus vlak voor mijn verlof, heb ik bijvoorbeeld Uri Geller nog geïnterviewd. En terwijl ik mijn 4 weken oude dochter wiegend op mijn arm hield, zat ik bij rapper Lange Frans aan tafel om hem te interviewen over buitenaards leven. Daarna ben ik onvermoeid doorgegaan met mijn passie. En voel ik dat het dit keer niet anders zal zijn. Het heeft even geduurd voordat we klaar waren voor ons tweede kind. We moesten allebei erg wennen aan onze eerste. Ze is erg levendig en energiek.

Eerder dan mijn vriend voelde ik af en toe de aandrang naar een tweede. Maar hij was nog niet zover. Op een gegeven moment voelde en wist ik: ‘Als hij er klaar voor is, dan weet ik dat het precies zo moet zijn.’ Deze zomer voelde ik dat het bijna zover was. Zoals jullie weten heb ik soms contact met de 13 Grootmoeders. Vlak voordat mijn vriend zover was, kreeg ik een keer een beeld te zien dat één van de Grootmoeders mij tijdens een ceremonie een baby overhandigde. Ze zei tegen mij: ‘Dit is je zoon. Het is een bijzondere ziel, die met een groot gevoel van overvloed en liefde in jullie midden zal komen.’

Het was een bijzonder moment. Het bleek de eerste in een reeks van bijzondere momenten. Het was begin juli en ik was begonnen met het schrijven van een nieuw boek voor een klant. In die periode moest ik nog mijn laatste restjes faalangst onder ogen gaan zien. Ik was aan het schrijven en het wilde maar niet lukken. Wat ik ook probeerde het stroomde niet. Angst is een vreselijk alles verlammend gevoel. Dan ervaar ik een tekort aan tijd, tekort aan inspiratie, dan voel ik druk op mijn schouders omdat ik mijn klant niet wil teleurstellen, etc. Op een gegeven moment liep ik moe van de angst naar de keuken om maar even de vaatwasser uit te ruimen. Hoor ik ineens in mijn hoofd een stem: ‘Mama, als iemand dit boek kan schrijven, dan ben jij het wel!’ Er kwam nog meer informatie die ik snel wilde opschrijven in mijn dagboek. Dus ik ging achter mijn computer zitten. Terwijl ik aan het schrijven was, viel er ineens een kaartje uit het bakje op mijn computer. Een soort boekenlegger, met daarop een tekening van een boom en daaronder een citaat: ‘Heb vertrouwen in jezelf, en het leven.’ Op een of andere manier wist ik dat dit het zieltje was van mijn ongeboren kind, dat ik net had gehoord in mijn hoofd.

Een paar weken later had ik een apart ‘visioen’. Laat ik het even zo noemen, want ik zag het ineens voor mijn derde oog toen ik bijna in slaap was gevallen. Het was wel een erg vreemd visioen, van een bloederige geboorte van een nieuw leven uit een geit en mijn dochter die erbij stond te kijken. Ik zocht natuurlijk op wat de symboliek is van een geit: ‘Een geit is een symbool voor een voedster. En in een sprookje staat een geit symbool voor een kind, maar het heeft ook met vruchtbaarheid te maken.’

Ergens was ik er dus op voorbereid dat het niet lang meer zou duren. Ik had zelfs driekwart jaar daarvoor van mijn ‘club’ al gehoord dat ik me begin 2011 moest gaan voorbereiden op de komst van een tweede kind. Eind juli was het zover. Mijn vriend zegt ineens uit het niets: ‘Tes, zullen we ervoor gaan?’ Toch was ik verrast. Ik had twee weken ervoor nog gepolst hoe de vlag erbij hing, en toen twijfelde hij nog wel een beetje. En ook al had ik al veel tekenen van boven gehad, tijd is in de eeuwigheid toch een heel ander begrip. Hij zei: ‘Ik weet ook niet waarom ik het nu ineens zeg. Het was zomaar een gevoel.’ Direct na het weekend – op maandag 25 juli – belde ik de dokter met de vraag of ik die dag al een afspraak kon maken om mijn spiraal te laten verwijderen.

En ik weet niet of je het weet, maar op 25 juli is altijd de Dag Buiten De Tijd voor de Maya’s. Wij vieren op 1 januari nieuw jaar, maar voor de Maya’s begint het nieuwe jaar op 26 juli, en 25 juli is de dag buiten de tijd. De dag waarop je intenties zet voor het nieuwe jaar, een dag om het leven te vieren en stil te staan bij het oude jaar. De Maya’s hebben altijd gezegd dat hun kosmische kennis afkomstig was van het zevengesternte de Pleiaden. En zoals je misschien weet voel ik mij sterk verbonden met de Pleiaden. Dat is trouwens nog zacht uitgedrukt, want ik heb duidelijk telepathisch contact met hen en ik krijg hen regelmatig te zien met mijn derde oog. Mij is verteld dat er op dat vlak heel wat aan de hand is, en als de tijd rijp is zal ik daar meer over mogen gaan vertellen. Daar zie ik erg naar uit.

Ja hoor, dat kon om 11.50 uur. Nadeel was wel dat ik mijn dochter die dag gewoon thuis had. En of het voor haar nu wat was om erbij te staan hoe de dokter bepaalde handelingen zou gaan verrichten… Maar mijn gevoel zei dat het goed was. Wat bleek: mijn dokter was niet alleen, maar had toevallig een arts in opleiding aan haar zijde staan. Dus terwijl mijn huisarts mijn dochter bezighield met kleuren, kon de arts in opleiding mijn spiraal verwijderen. Het was zo gepiept.

Die ochtend voordat mijn spiraal werd verwijderd, deed zich iets bijzonders voor. Ik voelde die dag dat het een soort ‘heilige dag’ was. Ik zou namelijk ook mijn vrouwelijkheid weer terugkrijgen. Ikzelf heb een spiraal toch altijd als een soort onnatuurlijke indringer ervaren, die mijn hele natuurlijke cyclus verstoorde. Dus behalve dat de ‘deuren’ die dag officieel open gingen voor ons tweede kind, was ik ook om die andere reden erg blij. Op de radio hoorde ik een liedje, dat direct mijn aandacht trok. Als kind heb ik namelijk het liedje: ‘It’s got to be perfect’ van Fairground Attraction geplaybackt. Ik hoorde dat liedje ineens na al die jaren weer, terwijl ik me aan het aankleden was. Ik voelde dat het een perfecte dag was om mijn spiraal te laten verwijderen. Alsof dat nummer dat nog eens extra bekrachtigde.

Het is altijd afwachten wanneer het ‘raak’ is als je gaat voor een kindje. Iedere vrijpartij is spannend. Wat wel opmerkelijk is, is dat mijn dochter soms ineens uit het niets zei: ‘Mama, krijg ik binnenkort een broertje?’ Ze ‘wist’ niets van onze plannen. Dat vertel je een kind niet zover van te voren. Tijd is al een eeuwigheid voor die kleintjes. Maar haha ik hoefde haar niets wijs te maken. Zo had ze nog een paar frappante opmerkingen. Natuurlijk hoop je dat het direct na een eerste maand al raak is. Maar ik besefte ook dat het nog veel langer kon duren. Dat had ik immers met de eerste zo ervaren. Toen we weer een poging waagde, stond de radio aan. Ineens hoorde ik het liedje van Fairground Attraction weer voorbij komen! Hoor ik het jaren niet, en nu ineens achter elkaar! Dus toen ik in het heetst van de strijd hoorde: ‘It’s got to be perfect’, wist ik intuïtief dat het raak was.

Op 30 augustus ben ik jarig. Voor de gein had ik al wel tegen mijn vriend gezegd: ‘Ik zou wel een kindje voor mijn verjaardag willen.’ Ik kon toen nog niet bevroeden dat dit inderdaad zo zou gaan. Helemaal zeker wist ik het natuurlijk niet, mentaal dan. Ook al had ik dat liedje gehoord en die visioenen enzo gehad, ik twijfelde ook wel erg of het nou raak was. Maar het universum had nog iets leuks in petto, waardoor ik bevestigd kreeg dat ik toch echt zwanger was. Mijn schoonmoeder wilde mij een kaart geven voor mijn verjaardag met een envelop erbij. Ze past op, dus die vrijdag nam ze de envelop met zelfgemaakte kaart mee. Ze zei: ‘Je dochter wilde je natuurlijk ook een kaart geven. Ze mocht er zelf eentje uitkiezen. Weet je wat ze toen pakte?’, mijn schoonmoeder, die niets van onze plannen wist, moest erom lachen. “Ze pakte per ongeluk een door mij gemaakt geboortekaartje met daarop de tekst: ‘Gefeliciteerd met je zoon!’ Dus ik heb snel even die tekst eraf gehaald. Het waren toch stickertjes.”

Maar ik wist wel beter: het universum en mijn dochter feliciteerde mij alvast met mijn zoon. Ik ging die avond voor de gein even kijken wat voor sterrenbeeld ons kindje zou hebben, als ik nu zwanger zou zijn. Een Stier! Ik was helemaal verbaasd. Ik weet niet of je het weet, maar de Pleiaden staat in sterrenbeeld Stier. Ik kon mijn geluk niet op. Ik voelde me zo gezegend. En ik was zo verrast over de magie en de werking van het universum! Toen ik op 30 augustus – mijn verjaardag – een test deed, bleek dat ik zwanger was van ons tweede kindje… WOW.

Het is misschien een beetje een rommelig verhaal. Ik zit hier dan ook rillerig van de kou en moeheid en misselijkheid te tikken. Maar ik geniet er enorm van om dit op te schrijven. Het geeft me weer even een goed gevoel. En het relativeert natuurlijk die misselijkheid. De hormonen gieren momenteel door me lijf. Daardoor heb ik ook minder contact met daarboven. Daardoor voel ik me soms wel een beetje alleen. Ik ben de laatste tijd zo verwend met mijn contact en innerlijke begeleiding. Soms hoor ik ze wel, maar een stuk minder dan normaal. Ik zit erover te denken om morgenavond maar gewoon door te laten gaan. De Live Columns zijn zulke bijzondere aangelegenheden. Met elkaar bouw je de energie nog meer op, en voel je hoezeer je verbonden bent met jezelf en het universum.

Want ook al leven we soms in de illusie van afscheiding, weet dat dit echt een illusie is! Mocht jij je ook vaak ‘afgesloten’ en alleen voelen. Onthoud deze Gouden Tip (het werkt echt!). Je hoeft niet verlicht of wat dan ook te zijn, om contact te ervaren. Je hoeft ook niet ergens naartoe, of iets te doen. Het enige wat je hoeft te weten is dat het zo IS. Nu op dit moment, as we speak. Stem je af op de IS-heid van manifestatie. Alles is er al. Stem je af of je eigen energie en voel dat het zo is. VOEL het. Dan laat het universum jou vanzelf merken op welke manieren jij het contact zult ervaren. Veel succes en misschien tot morgenavond.

Liefs Tessa