Obama beheerst als geen ander de kunst om prachtig te klinken terwijl hij heel weinig zegt. Zo luidt het ietwat zure commentaar van Gideon Rachman vandaag in de Financial Times en NRC Handelsblad.

Rachman, commentator van die krant, was afgelopen augustus in het stadion toen Obama op de Democratische partijconventie de toespraak hield waar hij hij zijn nominatie als presidentskandidaat aanvaardde. “Dat was fascinerend, ontroerend, ik liet een traan”, geeft Rachman toe. “Maar vreemd genoeg kan ik me er geen woord meer van herinneren.”

Obama is zich daar terdege van bewust, stelt Rachman. Dat onderbouwt hij met een citaat uit Obama’s The Audacity of Hope: “Ik fungeer als een leeg scherm waarop mensen van zeer diverse politieke pluimage hun eigen standpunten projecteren.”

De nieuwe president is volgens Rachman het vleesgeworden ‘Amerikaans universalisme’. Hij heeft een Keniaanse vader, heeft zijn jeugd deels in Indonesië doorgebracht en is door zijn tweede voornaam (Hussein) verbonden met het Midden-Oosten en de islamitische wereld. “Daarmee lijkt hij een totaal ander soort Amerika te belichamen dan de monoculturele Texaanse branie van Bush.”

De nieuwe Amerikaanse president, zo schrijft Rachman, is dan ook niet alleen in de VS maar ook in het buitenland een ‘leeg scherm’ waarop mensen hun eigen standpunten en verwachtingen kunnen projecteren.

Maar lang zal dat scherm niet blanco blijven, waarschuwt Rachman. “Als hij eenmaal is aangetreden, zal dit allemaal veranderen. Regeren is kiezen.” De commentator wijst erop dat Obama uiteindelijk niet zal worden beoordeeld op wie hij is of wat hij zegt, maar op “wat hij doet”.

Wat vindt u? Verwacht u dat Obama zal veranderen in een rigide commander in chief? Of denkt u dat hij in de stijl van zijn campagne ook het land zal blijven besturen? Wat is volgens u het verstandigste en waarom?