Het heelal lijkt asymmetrisch te zijn en een model dat ontwikkeld is om deze anomalie te verklaren kan gebruikt worden om te achterhalen wat er voor de oerknal gebeurd is. Als astronomen opkijken naar de kosmos, blijkt het uitzicht in de ene richting anders te zijn dan in de andere richting. Het gaat hierbij vooral om de kosmische achtergrondstraling, de theoretische nagloed van de oerknal. Binnen deze straling blijken sterke fluctuaties in dichtheid en temperatuur te bestaan.

Een nieuw model suggereert dat deze onregelmatigheid mogelijk het gevolg zou kunnen zijn van een "afdruk" die is overgebleven van de "tijd" VOOR de oerknal - dat wil zeggen voor de tijd dat het heelal in één klap groeide van kleiner tot een atoom tot de grootte van een golfbal, een proces dat inflatie wordt genoemd.

Nu weet inflatie de waargenomen fluctuaties te voorspellen, maar ze zouden wel overal hetzelfde moeten zijn. Nu blijkt echter dat de ene kant van het universum grotere fluctuaties kent dan de andere kant.

Wetenschappers vermoeden dat de normale variaties die voorspeld zijn door de inflatietheorie, later de "zaden" werden voor de grootschalige structuur die we vandaag de dag waarnemen in het universum. Vlak na de inflatie zouden dichtere gebieden meer materie gaan aantrekken en uiteindelijk gaan groeien tot de sterrenstelsels en clusters die we vandaag de dag waarnemen, terwijl de minder dichte gebieden zouden groeien tot de enorme leegtes tussen clusters, alwaar geen sterrenstelsels, sterren of planeten voorkomen.

Helaas is het normale model van inflatie niet in staat om de waargenomen asymmetrie te verklaren. Vandaar dat een team van natuurkundigen van de Universiteit van Californië getracht heeft een nieuwe versie van de inflatietheorie te ontwikkelen.

Bij de normale inflatietheorie is één enkel veld (het zogenaamde inflaton) verantwoordelijk geweest voor zowel de snelle uitdijing (inflatie) als de dichtheidschommelingen in het jonge heelal. Het team van Caltech heeft echter ontdekt dat de waargenomen asymmetrie in de dichtheidfluctuaties verklaard kan worden aan de hand van twee velden! Hierbij is het inflaton verantwoordelijk voor de daadwerkelijke inflatie, terwijl een tweede veld (het curvaton) verantwoordelijk is voor de dichtheidfluctuaties.

Het model levert ook intrigerende hints over de gebeurtenissen die zich afgespeeld hebben voordat de inflatie ten tonele verscheen, aangezien de asymmetrie het gevolg kan zijn van grote fluctuaties die optraden voor de inflatie. Het is niet langer volstrekt idioot om af te vragen wat er VOOR de oerknal kwam. Al deze gegevens zijn verborgen achter een sluier, maar als het nieuwe inflatiemodel klopt, zal het mogelijk zijn om voorbij deze sluier te kijken.