Volgens theoretisch natuurkundige Julian Barbour is tijd een illusie en leven we in plaats daarvan in het ‘eeuwige nu’.

Alle gebeurtenissen zijn momentopnames die los van elkaar staan maar we zetten ze met onze hersenen in een bepaalde volgorde, waardoor de illusie van tijd ontstaat.

Bij een speelfilm worden losse afbeeldingen getoond maar de illusie van een continue beweging wordt gecreërd door het feit dat de afbeeldingen sneller worden afgedraaid dan onze ogen kunnen detecteren.

Volgens Barbour kun je de algemene relativiteitstheorie en de kwantummechanica samenbrengen door te zeggen dat er geen tijd is. Dit wordt weergegeven met behulp van de Wheeler-Dewitt vergelijking die onder meer gaat over tijdloosheid.

Er zijn eindeloze realiteiten in het nu waarin expressies van onszelf simultaan ervaringen opdoen.