Woorden zijn zo beperkt nu ik steeds dieper voel. Dus nu leef ik meer vanuit een hartsgedragenbewustzijn. Pfff. Ik krijg een beetje jeuk van de omschrijving. Maar ik heb even geen andere woorden. Ik hoop dat je ‘voelt’ wat ik bedoel. De laatste paar dagen merk ik hoe vaak ik woorden op de automatische piloot gebruik en hoe ze tegen me werken. Ik wil A maar ik zeg B. Het is schrikbarend hoe vaak ik het woord ‘niet’ gebruik. Of ‘geen’. Of ‘loslaten’, waarmee ik in feite zeg: vasthouden. Dus ik heb besloten mijn intenties vooral te voelen en het daarna te laten zijn voor wat het is. Soms gebeuren er dan wonderlijke dingen. Het is net of het universum een zucht van verlichting slaakt en zegt: ‘Oh is dat wat je wilt! Zeg het dan!’

Zweethut
Toch ga ik voor deze column weer een heleboel woorden gebruiken. Maar dat mag ook wel: sinds mijn vorige column hebben jullie even niets meer van me gehoord. En om nu te zeggen dat er niets is gebeurd… Mijn ‘zweethut’ bij Essentia Mitakuye Oyasin in Veelerveen op vrijdag 6 mei lijkt wel een markering voor een nieuwe fase. Op internet had ik al even gekeken naar de betekenis van een zweethut en toen vond ik dit:

‘De zweethut wordt wel de baarmoeder van de Aarde genoemd. Waar je het volslagen duister ingaat, de koesterende warmte in je opneemt, en opnieuw geboren wordt.’

Nog een keer!
Wow, waar je zelfs ‘opnieuw geboren wordt’, terwijl ik de laatste tijd al zo vaak opnieuw geboren ben voor mijn gevoel. Mijn ontwikkeling zit in een soort achtbaan en volgens mij ben ik er sinds een paar jaar niet meer uit gestapt. Het gaat maar door. Wel leuk trouwens. Soms een beetje vermoeiend als dat ego weer zijn kop op steekt (‘Ik wil het nuuuuuu!’) en wat confronterend als er weer allerlei angsten de revue passeren. Maar altijd de moeite waard en steeds roep ik weer als een klein kind: ‘Nog een keer, nog een keer!’ Want bewustzijnsgroei gaat me nooit snel genoeg. Het smaakt voortdurend naar meer, als een niet aflatende honger.

Dus toen T. (op verzoek afgekort) in beeld kwam, een man die zich bezighoudt met ceremonies in samenwerking met inheemse volkeren, begon ik al te watertanden. Met inheemse volkeren is namelijk heel wat aan de hand… Om een indruk te krijgen van zijn werkzaamheden en vooral als cadeau, mocht ik de teachings en zweethut ceremonie van een Lakota Native American uit South Dakota bijwonen. Uit respect voor deze man (D.C.) en op zijn verzoek noem ik zijn naam niet voluit.

Recht in het hart
Voorafgaand aan deze dag heb ik me verdiept in dit indianenvolk. Je wordt er niet vrolijk van… Wel van hun culturele erfgoed, maar niet van hun historie, nadat de blanken in beeld kwamen. Google maar eens ‘Wounded Knee’ of ‘Pine Ridge Reservation’, zo ongeveer de armste plek in Amerika. In dit reservaat is ook D.C. opgegroeid. Een prachtige man om te zien. Zijn bloedlijn is nog 100% zuiver en zijn voorouders zijn mensen van grote wijsheid en aanzien binnen zijn ‘band’. Ook al spreekt hij niet in termen als ‘chief’; iedereen is in zijn ogen gelijkwaardig en er is geen ‘hoog’ of ‘laag’. Zijn levensverhaal trof mij recht in het hart. Ik maak echt een diepe buiging voor deze man, die samen met zijn volk zoveel moet afzien.

Mitakuye oyasin
‘Mitakuye oyasin’ is een Lakotagroet en betekent: ‘Aan al mijn verwanten’. Het is net zoiets als ‘In lak’ech’ wat weer een bekende Mayagroet is en betekent: ‘Ik ben een andere jij’. Er zijn dan ook veel overeenkomsten tussen de Maya’s, de Lakota en talloze andere inheemse volken. Vooral als we kijken naar hun kosmische kennis, hun respect voor Moeder Aarde, hun kennis van de natuur en hun heilige profetieën.

Volgens de Lakota Prophecy zitten we nu in de periode waarin ‘the voices of the children cry’ en (zoals ook de Maya’s zeggen) ‘the return of the ancestors’. Wat ik zo waanzinnig interessant vind aan inheemse volkeren, is dat ze allemaal spreken over de invloed van sterrenmensen op hun cultuur, op hun spirituele overtuigingen en ceremonies plus de terugkeer van de Sterren Natie. Mijn hart gaat steeds opnieuw sneller kloppen als ik spreek over sterrenmensen. Voor mij voelt dat als Thuis.

Bloedhitte
Maar… alles op zijn tijd. Want D.C. wist niet zoveel te vertellen over zijn voorouders wat betreft hun kosmische kennis, die vaak via sterrenmensen tot hen kwam tijdens de zweethut ceremonies. Of dat we nu op het punt staan de ‘Vijfde Wereld’ te betreden, wat een tijdperk van universeel (eenheids)bewustzijn en harmonie inluidt.

Mijn zweethut ervaring bleek vooral een hele aardse aangelegenheid. Die ‘koesterende warmte’ waar ik op het internet over had gelezen … nou misschien ervaart een doorgewinterde ‘zweethutexpert’ het als zodanig. Ik ervoer het vooral als bloedhitte in het kwadraat en moest alle zeilen bijzetten om ‘de baarmoeder van de Aarde’  niet zo snel mogelijk te willen verlaten. Maar het heeft ook iets magisch: met mensen die je niet kent (maar waar je je wel mee verbonden voelt), in het pikkedonker, rondom gloeiend hete stenen, te bidden en Lakotasongs te zingen onder begeleiding van een echte Lakota, die erbij drumt.

Bevrijding
Je wordt vooral uitgedaagd je lijf te voelen, je te concentreren op je ademhaling en rustig te blijven. Alleen de aarde voelt koud aan, dus ik lag op een gegeven moment acrobatisch gevouwen op de grond om met mijn gezicht en handen en voeten verkoeling te zoeken. Ineens was het voorbij. Voor mijn gevoel sneller dan ik dacht. Ik was bereid nog meer af te zien en in mezelf gekeerd in die zweethut te verblijven als ode aan de Schepper, Moeder Aarde en natuurlijk mezelf. Alle angsten, onzekerheden, negatieve overtuigingen die me moe maakten, heb ik er met bakken uitgezweet in die hut. Wat een bevrijding. En ik had weer nieuwe ruimte gemaakt, voor nieuwe intenties en voor wie ik werkelijk ben. Zo voelde het ook echt. En wat kun je de elementen weer waarderen als je eenmaal je neus buiten die hut steekt.

De zon op mijn gezicht!
De wind door mijn haar!
En water! Liters water!

Subtiele aardverschuiving
De weken erna, tot nu is er van alles gebeurd. In mij en dus ook in wat er om me heen gebeurt. Maar dan kom ik bij de beperking van woorden, want hoe omschrijf je een gevoel, dat zo groot is en waarin ik zo een grote verandering heb ervaren, met woorden? Door de subtiele aardverschuiving in mij, die zich overigens steeds in fases voltrekt, worden mijn oude gedrag- en denkpatronen en beperkte overtuigingen steeds duidelijker. Op nog een diepere laag voel ik mijn waarheid en hoe mijn universum werkt. En hoe anders het steeds weer is als dan ik dacht en hoe mijn ego – mijn beperkte ik – het steeds had geïnterpreteerd. Vooral met mijn kijk op sterrenmensen heb ik deze dagen de kous op mijn kop gekregen. Maar ook voel ik nu de verandering op werk- en geldgebied. Eens kijken hoe ik dat ga verwoorden…

Galactische oorsprong
Als de Lakota spreken over ‘Mitakuye oyasin’, zijn ook de sterrennaties inbegrepen. We (ik!) moet(en) echt eens af van gedachte: zij daar en wij hier. Met de profetie ‘the return of the ancestors’ wordt ook jij en ik bedoeld. Hoeveel mensen voelen zich niet verbonden met de sterren? Hebben het gevoel dat ze sterrenstof door hun aderen voelen stromen?  Ik ontvang regelmatig emails van mensen, die hun ervaringen met mij delen. De sterrenmensen zijn onder ons: we zijn met velen en we zullen het ons steeds meer gaan herinneren, want alle informatie ligt opgeslagen in ons DNA, dat gecodeerd en geactiveerd zal worden. Als het zo moet zijn. We zijn van Galactische oorsprong, goden in ballingschap, opgesloten in een 3D-werkelijkheid. Afgesloten van onze krachten en vermogens, die ons verstand te boven gaan.

De Liefde
Jij als lezer, je hebt geen idee hoe vaak ik na bovenstaande alinea opnieuw ben begonnen aan deze alinea, die je nu op het punt staat te lezen. Mijn ego is momenteel nogal actief. Kennelijk is er weer wat speelruimte, waar het naarstig gebruik van wil maken: ‘Ik dit, ik dat, ik zus en ik zo…’ De essentie van dit artikel is precies mijn leermoment. Ja, ik ben opnieuw geboren maar ik moet nog leren lopen. Als een mantra neem ik het mee mijn dag in, om mezelf eraan te helpen herinneren dat ik er al ben (‘thuis’), dat het al zo is (b.v. overvloed), dat het in mij zit (alles), dat ik dichtbij mezelf moet blijven, zonder verwachtingen moet leven… Mijn hartslag en ademhaling herinneren mij er voortdurend aan, het is simpelweg het eeuwige moment van het nu waar ik het vind en waar het mij nooit heeft verlaten: de Liefde.

Shift op alle niveaus
De essentie van dit artikel waardoor ik een soort shift voel op alle niveaus. De ritjes in de achtbaan zorgen ervoor dat ik steeds vaker een glimp opvang van de Liefde als een werkelijkheid. Je zou het ook goddelijk bewustzijn kunnen noemen; puur zuiver Licht. De motor van alle schepping (ook van vele andere werelden behalve de Aarde), de motor van al mijn creaties. Het is wie ik ben. Ik besta in multidimensionaliteit (overal). Ik ben Licht. Niet ‘licht’ als een zweverig woord, maar licht omdat het gewoon Licht is. Punt. Licht die geometrisch is, licht die wetenschappelijk is, licht/liefde als de bron van alles. Het is geen emotie. Licht/liefde/bewustzijn is alle materie en antimaterie. Liefde is de bouwsteen, het kern-DNA van alles. Ons fysieke bestaan is eerder de uitzondering, niet de regel.

We zijn er nog niet
Steeds wordt dit besef verder doorgetrokken in mijn fysiek; dus in mijn lichaam. Lichtcodes in mijn DNA worden geactiveerd en ik begin mij steeds meer te herinneren. Mijn perspectief op de werkelijkheid verandert, en dus ook mijn aardse ervaringen en creaties. Tot nu toe schiep ik vooral met mijn denken en met mijn emoties, nu voel ik dat ik schep met liefdesenergie. Dus vanuit mijn hart. Een veel krachtigere energie (circa 5000 keer zo krachtig) dan het veld rondom ons brein. Ik heb talloze boeken gelezen, mensen gesproken, bijeenkomsten bijgewoond, websites gevolgd… Overal wordt deze boodschap verspreid maar het bleef hangen in mijn hersens. Ik voelde het met vlagen maar ik kon er niet bij. Nu voel en ervaar en weet ik het. Ik herinner mij. Maar dan zijn we er nog niet.

Zie alles als een training
Haha en dit klinkt natuurlijk héél paradoxaal! We zijn er maar ook weer niet. Want hoe gedraag je je in het leven van alledag? Hoe schep je vanuit liefde in plaats van het ego, dat vooral is verbonden met je brein? Wat heeft dit voor gevolgen? Zie alles als een training. Een training om jezelf het oude af te leren en het (voor jou) nieuwe eigen te maken. Je krijgt natuurlijk dat wat niet resoneert met die nieuwe werkelijkheid als een boomerang terug naar je hoofd. Ik merk dat in ieder geval. Ik blijf maar ontwijken =) Vanuit de ‘liefde als een werkelijkheid’ voel je direct wanneer iets niet stroomt, maar het is niet altijd simpel om je vinger erop te leggen. Dan kan een ‘illusie’ verdomd echt lijken, hardnekkig ook. Onthoud deze goed: Liefde is niet bezig met de toekomst. Liefde is.

Het laten gebeuren
Dus jezelf in de starthouding plaatsen zo van: ‘Nu ga ik eens scheppen vanuit liefde’, is al… nou je zult merken dat het anders werkt. Het is een afstemming. Een frequentie. Als je egogebaseerde bewustzijn afneemt en je hartsgedragenbewustzijn toeneemt, kun je je denken en voelen steeds langer op één lijn krijgen en dus op die frequentie – op die laag van de werkelijkheid – verblijven. Een laag waar je voelt/weet dat tijd niet lineair is maar cyclisch. Dat alles NU is. Ik voel op een nog dieper niveau dat ‘Liefde’ continue zeer scheppend is, dat er steeds oneindig veel mogelijkheden en oplossingen zijn, maar niet zozeer door iets te doen, maar vooral door het te laten gebeuren. Ik voel ook intens dat mijn fysieke omgeving geen onafhankelijke realiteit is, maar is verbonden met die onzichtbare draden van Licht.

Jij bent het
Dat geeft mij zo een veilig en beschermd gevoel. Dat zorgt ervoor dat wat ik met mijn fysieke ogen zie, nog meer een illusie is dan ik al dacht. Maar als mijn fysieke omgeving is verbonden met Licht, dan voel ik tegelijkertijd hoe magisch het is dat ik hier ben en dat het een gigantisch gave kans is om het beste uit jezelf naar boven te halen. Want hoe gaaf is het om het Licht in de materie, in het fysieke te trekken en vanuit dat besef je leven te leven? Je leert je eigen synchroniciteit te scheppen; wonderlijke, toevallige gebeurtenissen, waardoor je ook ervaart dat het zo is. Dat het klopt wat je al die tijd al wist en waaraan je jezelf steeds weer wilt herinneren door nieuwe boeken te lezen over spiritualiteit. Het wordt jouw ervaring. Niet langer het mooie, jaloersmakende verhaal van een ander. Jij bent het, het zit in jou.

Vechten met mezelf
De restjes van het ‘oude’ waar ik nu mee word geconfronteerd is mijn eigen woordgebruik en de gedachten die door mijn brein heen zwerven, als verdwaalde restjes die nog op de automatische piloot fungeren. Restjes waaraan mijn ego geregeld blijft kleven. Dan wordt de boel weer even gesaboteerd en opgeblazen tot ongekende proporties waardoor ik weer in mijn eigen drama schiet. En … nou ja… dat is dan maar zo. Dan ga ik maar even met mezelf vechten. Totdat ik daarmee stop. Gewoon nu, omdat ik mezelf afstem op de frequentie van Liefde. Liefde oordeelt niet. Dus als jij tegen jezelf zegt: ‘Ik moet eerst weer even helemaal dit en dat en zus en zo voordat ik op die frequentie zit’, dan doe jij dat zelf. Je kunt ook die oordelen over jezelf loslaten, je gedachten parkeren en voelen: ik ben er. Ik ben hier. NU.

Prachtige wolkenluchten
Het is simpel en ingewikkeld tegelijk. Het is ingewikkeld als je heel sterk naar iets verlangt. Zoals ik bijvoorbeeld verlang naar contact met ‘sterrenmensen’. Donderdagavond was ik even helemaal afgestemd. Ik lag in bed en ik zag prachtige wolkenluchten van een wereld niet van hier. En ik zag dat iets bezig was om mij af te stemmen op gezichten en gedaanten. Alsof er aan een knop werd gedraaid en ik steeds een contour of een gezicht zag. Het was zo simpel. Ik hoefde er niets voor te doen. Het was zo mooi. Zo fijn. Maar het was ook zo weer weg. Momenteel voelt de liefde voor ‘hen’ (en dus ook voor mezelf) weer zo sterk. Dan voel ik die verbinding. Ik kan het niet uitleggen. Nu ook terwijl ik dit schrijf. Iemand legt zijn hand op mijn arm. Ik voel het gloeien. En ik voel een soort ontroering. Mijn hart staat open.

Hoge verwachtingen
Nu voel ik de afstemming weer, maar gisteren was het er niet. Mijn ego wil meer, méér!!! NU!! Ook wil mijn ego dat gevoel veel langer vasthouden. Dat ik nu eens verder kom dan die wolkenluchten en vage gezichten. Dan ga ik met hoge verwachtingen mijn meditaties doen en dan gebeurt er natuurlijk niets. Gisteren zei mijn club ongeveer het volgende:

Zij: ‘Dus op het moment dat je het verlangen voelt naar iets wat je ego denkt niet te hebben, weet dan dat je het al hebt, omdat alles in jou zit. Op dat moment verhoog je je trilling en ontsluit je nieuwe werkelijkheden, die tot dusver voor jou onzichtbaar bleven.’

Ik: ‘Ja, maar dan zegt mijn ego: ‘Waarom zie ik dat nu dan niet?’

Zij: ‘Je hebt het wel, maar het komt als de tijd er rijp voor is. Het is zaak je verwachtingen in deze los te laten. Door het leven te accepteren zoals het is en niet zoals het volgens jou zou moeten zijn. Weet dat als het belangrijk is dat jij het moet krijgen, het zich dan voor jouw ogen ontvouwt. Zet intenties en laat het los. Neem het leven zoals het komt.’

Er werd me nog een confronterende vraag gesteld:

Zij: ‘Waarom zou je contact willen met ‘sterrenmensen’? Wat je in essentie zegt is dat je de verloren delen van jezelf terugwilt. Dat jij jouw frequentie wenst te verhogen om meer Licht te zijn. Automatisch ervaar je dan een ruimere blik op de werkelijkheid, als bijkomstigheid van wie jij bent. Te zijn wie je werkelijk bent: een wezen met een galactische oorsprong. Hier op Aarde is een ‘andere wereld’ voor wezens uit ‘andere werelden’, die hun wereld als normaal beschouwen. Zij kijken naar jullie terug in het verleden. Dus: ja, je bent belangrijk en ja we hebben je nodig als boodschapper, maar het is anders dan wat je ego verwacht/wilt.’

(Stilte)

Ufo’s en aliens
Ik: ‘De reden van mijn ego is een andere dan die van mijn hart. Dat is confronterend. Mijn ego blaast het op tot een spectaculair en sensationeel iets en mijn hart zegt: ‘Jij bent gewoon iets anders van hetzelfde. Zij zijn een andere jij. De binnenkant van een vliegtuig is niet minder interessant dan de binnenkant van een of ander ruimteschip. De technologie is hoogstens wat geavanceerder. No big deal. Jouw ego kijkt ernaar vanuit een aards perspectief en op internet barst het van de informatie over ‘ufo’s’ en ‘aliens’ vanuit dat perspectief… maar het is niet wat het is. Het is een beperkt facet van de werkelijkheid.’’

Richt je op je eigen dans
Zij: ‘Precies. Wat misschien paradoxaal klinkt: ‘Ja, het is belangrijk dat de mensheid ontwaakt en nee het is niet belangrijk. Het is goed zoals het is.’ Jij hoeft niemand wakker te schudden, de wereld hoeft niet gered te worden. Er is geen haast en ja er is een bepaalde mate van urgentie. Maar alles heeft zijn perfecte tijd en plaats. Ook al lijkt het niet perfect. Je doet de schepper geen groter plezier dan je gewoon te richten op je eigen dans. Alles wat je uit liefde doet voor jezelf, draagt automatisch bij aan het grote geheel. Alles is immers één. Dat neemt niet weg dat het magisch is. Het is anders dan wat jouw ego verwacht, het is nog veel mooier. En hier ga je mank: want je ego wil dat hebben. Maar je hoeft het alleen maar toe te laten. Dus wees een boodschapper, maar dan vanuit je hart en laat je verrassen.’

Liefs Tessa ☼