Dr. Omerbashich ontwikkelde het zogenaamde georesonator concept, waarin de Aarde wordt gezien als een onder druk staande mechanische oscillator (een toestel of lichaam waarmee trillingen worden opgewekt). Op onze planeet treedt krachtige seismische activiteit (M6 en hoger) op als gevolg van de versterking van de resonantie van de aardmantel tijdens langdurige (minstens 3 dagen) astronomische samenstanden met objecten in ons zonnestelsel (2 / PDF).

Het georesonator concept is te vergelijken met een brug die uiteindelijk instort als gevolg van een er overheen marcherend leger soldaten (elke gezamenlijke 'stap' versterkt de trillingen die deze stappen veroorzaken). Voortekenen van aardbevingen in de atmosfeer of de activiteit van de zon worden daarom niet veroorzaakt door een geheimzinnige 'straling' of iets dergelijks, maar vormen onderdeel van dezelfde van buiten komende kracht die op een natuurlijke wijze inwerkt op de krachten van de Aarde.

In 2007 werd volgens dr. Omerbashich het eerste instrumentele bewijs geleverd voor zijn georesonator concept, doordat de meest accurate gegevens van wereldwijde zwaartekracht meters succesvol konden worden gekoppeld aan M7+ seismische activiteit die op of rond 3 dagen van een samenstand met de zon en de maan plaatsvond. Dit verband is nu aangetoond voor het hele zonnestelsel.

Een jaar later leverde dr. Omerbashich theoretisch bewijs voor de absolute generalisatie (= altijd en overal toepasbaar zijnde) georesonator, nu als hyperresonator, waarin ons hele universum functioneert als een oscillator die wordt beïnvloed door andere universa. Hiermee zou hij volgens eigen zeggen de zwaartekracht-constante van Isaac Newton hebben aangetoond, en zouden de aannames van de beroemde natuurkundigen Einstein en Planck, die beweerden dat de natuurkundige wetten niet constant zijn, als fundamenteel verkeerd onderuit zijn gehaald.