Er was eens een tijd dat iedereen gelijk was, iedereen wist niet beter dat, of je nu man of vrouw was, donker of licht was, groot of klein, iedereen had gelijke kansen en behandelde elkaar als gelijke. Onderdrukking of elkaar beoordelen op uiterlijke kenmerken was er gewoonweg niet. Ik spreek nu over een tijd zoals die aan het begin van de schepping was.

Als er dan geoordeeld zou worden, was dat maar op één basis en dat was de basis van eerlijkheid versus oneerlijkheid. Oneerlijk, onrechtvaardig gedrag werd niet getolereerd. Mensen waren in die tijd, aan het begin van de schepping, nog dicht bij hun gevoel en voelden dus aan wanneer iets niet klopte.

Besodemieterde je de boel dan werd dat vaak al vooraf aangevoeld, bijvoorbeeld; met jou doe ik geen zaken, ik wil met jou niet de opbrengst van mijn voedsel gaan ruilen voor iets wat jij mij wil bieden, want ik heb een gevoel in mijn onderbuik dat zakendoen met jou narigheid veroorzaakt. Het lichaam gaf een signaal af, een naar gevoel in de onderbuik, en de persoon in kwestie luisterde er naar en kon zo vervolgens zakendoen met iemand die wel goed voelde.

Het gevoel was zijn leidraad om een fijn leven te leiden, maar wat is er tegenwoordig aan de hand? Luisteren mensen nog echt wel naar hun gevoel? Het wordt vaak afgedaan als een zwakte, je bent te soft en zo werkt het toch niet, je moet alles verstandelijk benaderen anders kom je er niet in deze maatschappij? Maar is dat wel zo, zijn we dan werkelijk zoveel gelukkiger geworden door decennia lang ons gevoel te laten liggen en voor onze verstandelijke, rationele vermogens te gaan?

Tuinen we er niet vaak in en dan heb ik het over het inschatten van mensen? Kunnen we nog wel luisteren en onze onderbuikgevoelens horen en voelen? Vaak komen we er pas veel te laat achter, wat heet te laat, want het is nooit te laat om een positieve verandering in te zetten. Hebben de mensen in Tunesië ook niet last van onderbuikgevoelens die ze nu na jaren lang onderdrukt te hebben als een explosie naar voren komen?

Het is niet meer te houden en al het onderdrukte wil gezien, gehoord en geleefd worden. Dit is een Goddelijke wet die je voor jezelf in zowel klein als groot verband kunt zien. Onderdrukte gevoelens en emoties komen er onherroepelijk een keer uit. We laten ons alleen vaak leiden door angst, aangepraat door onze omgeving en uiteindelijk zijn we er zelf nog in gaan geloven ook.

Het vereist moed om in deze tijd weer je vertrouwen in je gevoel te herstellen en je gevoel in de praktijk weer toe te passen, maar ik kan je bij voorbaat al zeggen je wordt er een gelukkiger mens van.

Voelen is het mooiste wat er is.

Marjon