‘Onze jeugd heeft een sterke hang naar luxe. De jeugd heeft slechte manieren, minachting voor het gezag en geen eerbied voor ouderdom. Jonge mensen staan niet meer op als een oudere de kamer binnenkomt. Zij spreken hun ouders voortdurend tegen. Zij praten luid en hinderlijk in gezelschap, zij smakken bij het eten en tiranniseren hun leraren.’ Dit zijn geen woorden van een oude mopperaar die de Facebook-generatie niet kan bijhouden. Nee, het zijn de woorden van de Griekse filosoof Socrates van zo’n 2400 jaar geleden.

Maar ook over de huidige jeugd valt er zeker wat te mopperen. In het boek ‘De grenzeloze generatie' van Frits Spangenberg en Martijn Lampert wordt geen vrolijk beeld geschetst van ‘Generatie Y’ (geboren na 1986). Maatschappelijke belangstelling hebben deze jongeren niet, belangstelling voor zichzelf des te meer. Jongeren van na 1986 genieten een enorme vrijheid en krijgen nauwelijks grenzen opgelegd. Ze zijn narcistisch, zelfzuchtig en doorlopend op zoek naar een podium. Wie niet leuk, sterk of overtuigend genoeg is, valt buiten de boot (Trouw, 8 maart).

Facebookvrienden

Maar coach en schrijver André Platteel ziet ook de andere kant van ‘Generatie Y’. Hij sprak voor een coachingsproject zo’n honderd jongeren. In Trouw stelt hij: ‘Gevraagd naar hun diepste verlangen, bleek werkelijk iedereen in de eerste plaats te verlangen naar liefde. Naar het gevoel gekend en geliefd te zijn en niet steeds op de tenen te hoeven lopen. Jongeren hebben tweehonderd Facebookvrienden, desondanks is er een verlangen naar echt contact.’

Plastic liefde

Mopperen is makkelijk, liefhebben een stuk moeilijker. Toch lijken jongeren van ‘generatie Y’ juist daar behoefte aan te hebben. Liefde. Niet van die plastic Hollywood-liefde, maar liefde die blijft – ook als je even niet ‘leuk’, ‘sterk’ of ‘overtuigend’ bent. Het is de liefde waar Augustinus over schreef. ‘Onbegrijpelijk en toch nabij: zuiverend en genezend, verwarmend en troostend. Wie liefheeft, wordt pas echt mooi. En leert zichzelf het beste kennen. En de ander. En God.’

Gertjan de Jong