De doodsmomenten in 1979 van de acht zogeheten Tennessee wiegendoodbaby’s bleken veelal gevallen te clusteren rond deze kritieke fasen, hetgeen wijst op een oorzakelijk verband.

Gevolgen op de lange duur

Vaccinatie beïnvloedt twee generaties: de vaccins waaraan de moeders zijn blootgesteld, vernietigen de immuniteit die zij via de placenta aan hun baby’s moeten doorgeven. Omdat deze baby’s daardoor in hun eerste twee levensjaren deze natuurlijke immuniteit missen, zien we nu dat baby’s al vanaf één maand oud de strijd moeten aanbinden met ziektes als kinkhoest en mazelen – meer dan eens opgelopen vanuit het vaccin dat het kind zelf kreeg, of vanuit gevaccineerden in de omgeving (’crèche-collega’s’). Deze kinkhoest wordt dan prompt pseudo-kroep genoemd, omdat het vanwege de vaccinaties immers ’nooit kinkhoest kan zijn’… Dit gebrek aan placenta-immuniteit, in combinatie met de vaccinaties die baby’s en jonge kinderen zelf ondergaan, verklaart ook voor een groot deel de aanzienlijke toename in het aantal gevallen van kanker en leukemie in die leeftijdsgroep.

Leonard Horowitz beschrijft in radio-interviews en in zijn boek ”Emerging Viruses, Aids and Ebola” hoe het Hepatitis B vaccin dat in Amerika in 1979 – eerst in New York en daarna in San Francisco en Denver – bij homofiele proefpersonen werd ingespoten, leukemie bevatte. De deelnemers aan deze 'trials' waren hoogopgeleiden, geselecteerd op hun traceerbaarheid. De follow-up data van deze ’onderzoeken’ blijven echter hermetisch buiten het bereik van onafhankelijke onderzoekers weggesloten…

Wanneer vaccinatieprogramma’s op dit moment zouden worden stopgezet, duurt het nog drie generaties eer het immuunsysteem van de bevolking weer geheel op peil is. In plaats van het immuunsysteem te versterken, ondermijnt vaccinatie dit, daarbij de deur openend naar degeneratieve ziektes als kanker, aids, multiple sclerosis, Alzheimer's etc. op latere leeftijd. Ook ME, het vermoeidheidssyndroom getypeerd door lusteloosheid en onbestemde, zeer veelzijdige klachten, past in deze rij. De veroorzaker van de ziekte van Lyme, de Borrelia burgdorferi-bacterie, kan in de weefsels verscholen liggen, en door de immuunsuppressie veroorzaakt door vaccins, ineens in al zijn felheid tevoorschijn voorkomen.

Vaccinatie put immuunsysteem uit

Interessant is dat er nog nooit een onderzoek is gepubliceerd waaruit blijkt dat een epidemie van een infectieziekte uitsluitend binnen een groep van niet-gevacineerden plaatsvindt – Viera Scheibner is daar al jaren naar op zoek! In Amerika, waar vaccinaties al langere tijd verplicht zijn, tekent zich het beeld af dat de kinderziekten waartegen wordt geënt, nu juist slachtoffers eisen onder oudere leeftijdsgroepen. In Zweden, waar men is gestopt met het toedienen van het kinkhoestvaccin, is deze ziekte sindsdien niet alleen teruggekeerd tot de oorspronkelijke leeftijdsgroep en aantal gevallen, maar heeft deze bovendien weer een goedaardiger verloop.

Want kinderziektes, door vaccins buiten het normale leeftijdspatroon gestoten, verlopen doorgaans feller en met meer (blijvende) complicaties. De wet van de resonantie doet dus ook hier zijn werk: dat waar men bang voor is, wordt werkelijkheid!

Een ander gevolg van een door vaccinaties uitgeput immuunsysteem is, dat jongeren tegenwoordig ziektebeelden vertonen die vroeger uitsluitend voorkwamen binnen oudere leeftijdsgroepen.

De cirkel doorbreken

De vraag waarom het uitgebreide bewijsmateriaal tegen vaccinaties niet bij ouders terechtkomt, is interessant, maar valt buiten de context van dit artikel (volg het geldspoor!). Belangrijker is om te weten hoe ouders wèl – en op tijd – zich van de volledige informatie kunnen voorzien. Zij kunnen immers alleen vanuit een totaaloverzicht een gefundeerde beslissing nemen. De enige manier om een einde te maken aan de desastreuze gevolgen van vaccinaties is wanneer mensen – ouders, zowel als artsen – zich volledig van die gevolgen bewust zijn en daar ook naar handelen. Alleen dan kan de kunstmatig in stand gehouden vicieuze vaccinatiecirkel van 'vraag' en aanbod worden doorbroken.

Pasteur vs. Béchamp

Louis Pasteur (1822-1895) poneerde de gedachte van het monomorfisme (eenvormigheid) en formuleerde van daaruit zijn germ theory: ziektekiemen kunnen worden geclassificeerd in vaste, en onveranderlijke species en genera; iedere species veroorzaakt specifieke ziekten. Binnen en buiten het lichaam vertoont zo’n ziektekiem zich in slechts één enkele gestalte.

Pasteur rectificeerde zijn stelling op zijn doodsbed, en gaf hij zijn tijdgenoot Antoine Béchamp (1816-1908) gelijk: ”C’est pas le microbe, c’est le terrain”. Op basis van wat Béchamp onder zijn microscoop zag, formuleerde hij de principes van polymorfisme (het beginsel van de veelvormigheid van een organisme, denk baan een vlinder) en van symbiose (vreedzaam en wederzijds profijtelijk naast elkaar bestaan). In zijn boek Les Microzymas (1883) verklaart Béchamp hoe alle dierlijke en plantaardige cellen minuscule, moleculaire granulen bevatten (microzymen), die ook nadat het organisme zelf is gestorven, blijven voortbestaan. Microzymen vormen de bron van fermentatie, en van daaruit kunnen ook micro-organismen ontstaan. Ziekte wil zeggen dat deze microzymen in het lichaam door de omstandigheden werden gedwongen van aard te veranderen, een omkeerbaar proces. C’est le terrain: het goed-, of kwaadaardige gedrag van de micro-organismen wordt bepaald door de staat van het lichaam, en deze is te beïnvloeden (met voeding, omstandigheden, etc.).

Sinds het omarmen van Pasteur’s misleide germ theory – zijn rectificatie daarvan werd genegeerd – richt de orthodoxe medische wetenschap zich op het doden van ziektekiemen. Behalve – hopelijk – de desbetreffende ziekteverwekker, vernietigen antibiotica echter ook de goedaardige darmbacteriën die onontbeerlijk zijn voor een goed functioneren van het immuunsysteem… En daarnaast kweekt deze benadering therapieresistente ziektekiemen: om het vege lijf te redden, veranderen deze simpelweg van structuur… volgens het principe dat Béchamp zo duidelijk heeft beschreven!

Ook vaccinatie is een Pasteuriaanse benadering.

Vaccinaties... in wiens belang eigenlijk?

Het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) zorgt ervoor dat bij iedere baby in Nederland de vaccinatieoproepen prompt en veelvuldig in de bus vallen. Intrigerend is dat dit RIVM op minstens vier stoelen zit: men ontwikkelt niet alleen vaccins, men produceert ze en verkoopt ze bovendien. En als klap op de vuurpijl is ditzelfde instituut niet alleen het meldpunt voor de negatieve gevolgen van de (eigen!) vaccins, maar vervult het tevens de rol van adviseur aan de minister. De vorming sinds de eerste verschijning van dit artikel van het Nederlands Vaccin Instituut, is een flinterdunne afleiding. Afgezien dat hier sprake is van een vermenging van belangen, laat het melden door artsen zeer te wensen over. Deels omdat de gevolgen categorisch worden gebagatelliseerd, en deels ook omdat – wil er sprake zijn van een oorzakelijk verband – men het er niet over eens is welke tijdsduur ('interval') tussen de vaccinatie en de negatieve gevolgen daarvoor moet worden aangehouden. Terwijl het RIVM daarvoor een tijdsnorm van ’hooguit twee dagen’ hanteert, volgt uit de bevindingen van Dr Viera Scheibner dat de periode waarin gevaarlijke en/of ongewenste effecten van vaccins naar buiten kunnen treden vele malen langer is (zie kader ’Non-specific Stress Syndrome’).

Verder is gebleken dat consultatiebureau artsen actief worden ontmoedigd in het geven van uitvoerige voorlichting aan ouders omtrent de negatieve effecten van vaccins. Daarnaast is het meer dan eens gebeurd dat de arts van een consultatiebureau en de betreffende ouders zich moesten laten welgevallen dat een RIVM-medewerker de door hen aangemelde gevolgen met kracht onder het tapijt veegt. Voor zowel artsen als ouders niet bepaald een uitnodiging tot melding. Overigens kunnen ouders ook zelf bij het RIVM de vaccinatieschade bij hun kind aanmelden – tot zelfs jaren na het ontstaan daarvan.

In het 1994 rapport over het melden van ’bijwerkingen’ schrijft het RIVM zelf dat tot 1993 hun archivering dusdanig gesplitst was georganiseerd, dat men niet in staat was de gegevens in te zetten in overzichten en tabellen ten behoeve van het trekken van enige conclusie... In hetzelfde rapport steekt enkele malen de reden van deze handelwijze de kop op: in verband met een (vermeende) kudde-immuniteit men wil graag een vaccinatiegraad van 98% bereiken. Verder blijkt meer dan eens zowel uit de toon als uit de verwoordingen, dat het belang van het vaccinatieprogramma zwaarder telt dan het belang van het (individuele) kind.

Om op basis van bovenstaande uitgangspunten uitspraken te doen over de veiligheid en de effectiviteit van vaccins, klinkt voorbarig en niet erg wetenschappelijk.

Onthutsende waarheid

Er is dus meer dan genoeg reden om de beslissing ten aanzien van het al of niet vaccineren heel bewust te nemen. Maar helaas ligt in het reguliere circuit voor ouders de benodigde kennis voor het onderbouwen van die beslissing nog altijd niet voor het oprapen. Bovendien krijgen zowel ouders als artsen nog steeds maar een gedeelte van de waarheid te horen. De media helpen de mythes in stand te houden, bijvoorbeeld door bij de beschrijving van een 'Staphorst-epidemie' er niet bij te vertellen dat soms tot ca 70% van de getroffen groep wel degelijk was gevaccineerd... Bij deze kwesties blijkt telkens weer dat doorvragen van essentieel belang is om de complete feiten boven tafel te krijgen. Vaak vraagt men niet verder, omdat het denkkader rond vaccinaties nog altijd grotendeels door de mythes ('veilig en effectief') wordt bepaald.

In de praktijk blijkt het gebrek aan volledige en concrete gegevens meer dan eens levensgevaarlijk te zijn. Voor onszelf en voor onze kinderen.

Voorstanders van vaccinatie – doorgaans politici, artsen of professoren die hun bestaansrecht op vaccinatie hebben gefundeerd – weerleggen in televisie-, en radio-uitzendingen iedere kritiek op hun standpunt meestal met het bijzonder onwetenschappelijke argument van ”Dat is niet waar”. Om daarna de vaccindissidente spreker te blijven interrumperen, of belachelijk te maken. Alles om de kritiek op vaccinatie geen stem te geven.

Veilige oplossingen

Al is in Nederland de Westerse patentgeneeskunde op dit moment (nog) de meest politiek correcte en verbreide benadering, er zijn nog tal van andere geneeswijzen en filosofieën die de mens op zijn levensweg kunnen bijstaan. Ieder individu heeft immers een eigen constitutie; de gedachte dat er één eenduidige methode om die tegemoet te treden, is niet reëel.

Homeopathie, uitgaande van de basisgedachte dat men het gelijke kan genezen met het gelijke, richt zich op het gehele lichaam, brengt dat van binnenuit weer in balans, zodat het zelfgenezend vermogen van het lichaam wordt hersteld. Het immuunsysteem kan dan worden verleid tot grotere en meer toegespitste activiteit, en de ziekte kan oplossen.

Met betrekking tot vaccinatie kan homeopathie tweezijdig worden ingezet, zowel therapeutisch als diagnostisch. Het herstellen van vaccinatieschade met de nosode (homeopathische verdunning) van een bepaald vaccin dient overigens uiterst behoedzaam te gebeuren, aangezien deze benadering de toxinen van het oorspronkelijk vaccin te snel uit de weefsels tevoorschijn kan lokken, en zo de betrokkene veel last bezorgen.

Bij het doormaken van een natuurlijke kinderziekte kan homeopathie – indien nodig – het proces in veiliger banen leiden. Behalve ingeval van eenmaal aangerichte ernstige hersenbeschadigingen – en soms zelfs ook dan nog – kan veel van de door vaccinatie veroorzaakte disbalans in het lichaam worden hersteld. Wanneer een dergelijk specifiek gerichte homeopathische behandeling succesvol is, wijst dit vaccinatie als schuldige factor aan. De 170 jaar oude homeopathische grondgedachte van Hahnemann is in de loop van de tijd wel met enige ervaringsfeiten uitgebreid, maar de onderliggende principes ervan zijn nog steeds onverdund intact. Hetzelfde geldt voor de nog veel oudere gezondheidsbenaderingen als Ayurveda, Traditionele Chinese Geneeskunde (TCM), en acupunctuur.

Vitamine C

Over het orthomoleculaire olifantengeweer L-ascorbinezuur valt een bibliotheek te vullen. Vitamine C is betrokken bij 325 processen in het menselijk lichaam, en daarmee een van de belangrijkste stoffen. Een essentiële stof zelfs, dat wil zeggen: het menselijk lichaam maakt zelf geen vitamine C aan, de stof moet dus van buitenaf komen – uit voeding of uit voedingsupplementen. Bij een gebrek aan vitamine C wordt het lichaam ziek, bij een geheel ontbreken ervan volgt de dood. Een orthomoleculaire dosis laat zich uitdrukken in grammen, niet in  microgrammen. Beneden de 10 gram per dag is er bij volwassenen geen therapeutisch effect te verwachten! Soms is de benodigde dosis te hoog om door het maagdarmkanaal te kunnen worden verdragen, en moet de stof als natriumascorbaat intraveneus worden toegediend. Dat heeft de Amerikaanse arts Dr. Frederick Klenner zijn leven lang gedaan, telkens wanneer hij oog in oog stond met de meest uiteenlopende infectieziektes, vergiftigingen en insectenbeten. En altijd met succes. Zo ook rond 1940, toen hij de 60 patiëntjes van een polio-epidemie, van wie sommigen al verlammingsverschijnselen vertoonden, intraveneus megadoseringen vitamine C toediende en hen allemaal hielp te genezen – geheel en al zonder restverschijnselen… (www.orthomed.com).

Vitamine C zorgt ervoor dat een infectieziekte een natuurlijk verloop heeft, zonder de negatieve bij- of restverschijnselen, en met de opbrengst van een levenslange immuniteit.

De hierboven genoemde Dr. Viera Scheibner, de zeer in het oog springende, strijdbare wetenschapper die zich volledig heeft toegelegd op het onderzoeken en blootleggen van vaccinatieschade, kwam op haar zoektocht vitamine C onvermijdelijk tegen. Zelf is zij een fervent gebruikster van deze stof en al ontelbare malen heeft zij ouders de weg gewezen naar deze helende en soms zelfs levensreddende substantie. Uit haar ervaring citeer ik de volgende voorbeelden:

·        Kinderen met kinkhoest zijn na een juiste (lees: orthomoleculaire) dosis van vitamine C binnen 24 uur van de voor deze ziekte zo kenmerkende en uitputtende blafhoest af. Doorbehandeling zorgt voor totale genezing, en tilt tegelijkertijd het algehele immuunsysteem naar een hoger niveau van werkzaamheid ten opzichte van andere ziekteverwekkers. Ware immuniteit dus!

·        Hetzelfde geldt voor polio. De juiste dosering vitamine C zorgt ervoor dat de ziekte niet verder doorzet en de verlammingsverschijnselen achterwege blijven. Overigens kan polio er ook heel tam uitzien, en zich bijvoorbeeld uiten als slechts een fikse verkoudheid. De ziekte geeft lang in niet alle gevallen de verlammingsverschijnselen waarvan het op de regie van de angst voortgedreven vaccinatie-evangelie zich te pas en te onpas van bedient.

·        Een baby met een bacteriële meningitis, die in het ziekenhuis na de vruchteloze behandelingen met een heel scala aan antibiotica ten dode leek opgeschreven en daarom van de levensverlengende apparatuur zou worden afgekoppeld, kreeg in plaats daarvan op advies van Dr Scheibner intraveneus vitamine C toegediend. Enige tijd later kon dit kind gezond en wel het ziekenhuis verlaten. Op de vraag van de vader van deze baby aan de behandelend ziekenhuisarts, of hij bij een volgend meningitisgeval deze vitamine C behandeling zou toepassen, antwoordde deze laatste ontkennend…

·        Ook de ziekte van Pfeiffer – de klierkoortsziekte mononucleose, vaak een gevolg van een (pokken)vaccin – is met behulp van vitamine C zeer goed te behandelen. Het gaat hier om het Epstein Barr virus (EBV, vaak een vaccincontaminant). Een virus is nimmer met antibiotica te bestrijden. Een zeer effectvolle manier om deze ziekte het hoofd te bieden, is daarom om de antivirale werking van het lichaam op te wekken, door de patiënt onder leiding van een goed opgeleide orthomoleculaire arts of therapeut tot darmtolerantie vitamine C te laten innemen. Belangrijk is wel om daarbij – in samenwerking met de huisarts(!) – met bloedonderzoek voortdurend controle op het virus te houden. Koorts is bij virusinfecties overigens een natuurlike reactie van het lichaam om het virus geen kans te geven zich te vermeerderen.