Ik kijk naar de mensen om mij heen en ontdek iets raars. Allemaal mensen die relatief gelukkig door het leven gaan. Ze laten hun mooiste kanten zien en het lijkt alsof er geen smetje aan de lucht is. Af en toe komt er een barstje in die illusie, maar deze wordt zo snel mogelijk weggepoetst. Het is een taboe om ook de duistere kant te laten zien, vaak laat men nog wel zien als men slachtoffer ergens van is, maar wie laat zien dat hij/zij de dader van dat slachtoffer is.

Er is een collectieve schijnheiligheid gaande, waardoor als je zelf dader bent, de indruk hebt dat je de enige bent, op enkele andere slechteriken na. Het daderschap wordt ontkent, en zolang we het dader-zijn in onszelf ontkennen zal deze in stand blijven. Bijna niemand vertelt openlijk als hij iemand anders mishandeld, of misbruikt heeft, niemand vertelt over zijn oplichtingspraktijken, of manipulatie van anderen. Is iedereen zo goed in deze wereld, en zijn er slechts een handje vol daders?… ik geloof er geen barst van. Volgens mij poetst iedereen zijn eigen dader rol zo snel mogelijk weg, of praat deze innerlijk goed om maar niet te hoeven lijden aan schuldgevoelens. De meest erge misdaden kunnen door het innerlijk goed gepraat worden, zodat men niet werkelijk hoeft te kijken naar wat men misdaan heeft.

Ik vind het erg dat er zo’n taboe op rust om open te zijn over onze misdaden en wangedragingen, hierdoor kan niemand leren hiermee om te gaan en innerlijk werkelijk verbetering te realiseren. Willen we echter ervoor zorgen dat daders zich vrij voelen om te praten over hun fouten, dan zal er eerst ruimte moeten komen om te kunnen spreken zonder veroordeling. Ik probeer in mijn leven anderen zo min mogelijk te veroordelen, zodat ze zich bij mij vertrouwd voelen om ook te spreken over die fouten in hun leven, over die duistere kant van het bestaan. Ik zelf kan er van leren door te horen hoe een ander daarmee omgaat, en kan misschien de ander helpen om die duistere kant in zichzelf te leren accepteren. Wegkijken of ontkennen van die duistere kant geeft het alleen maar meer kans om de controle over te nemen en schade aan te richten. Daarom probeer ik mijn duistere kanten gewoon in de ogen te kijken en ze niet te veroordelen, maar enkel te zien dat ze er zijn en hoe ze in mij werkzaam zijn.

Wat zou het mooi zijn als iemand gewoon eerlijk kon vertellen dat hij/zij iemand mishandelt heeft, en daarover wil praten zodat deze persoon tot inzicht kan komen. Pas dan zouden we zien dat die leuke buurman ook een duistere kant heeft en uit onmacht soms zijn vrouw slaat, of dat die wijze oude vrouw ook degene is die haar kind ooit verwaarloosde… het gaat er om wat we zelf willen, willen we de illusie van allemaal aardige en goede mensen, of willen we de werkelijkheid zien dat anderen net zoals wij, naast die goede kanten ook slechte kanten hebben?