In mijn hoofd zijn er zoveel dingen die ik wil. Ik wil dit en dat bereiken in mijn werk, mijn relatie, mijn vriendschappen. Altijd is er er wel iets wat ik wil. Maar dit willen schept vaak onrust en ontevredenheid over het heden. Want zolang ik wil, zeg ik dat wat ik heb niet genoeg is. Is het niet aangeleerd dat we altijd iets moeten willen? Is dat niet de boodschap van deze maatschappij, je moet iets willen bereiken, je moet willen, willen en nog eens willen.

Gisteren keek ik naar een documentaire over China, daar waren jongeren aan het woord die het platteland ontvluchtten op zoek naar hun heil in de grote stad. Ze wilden iets anders dan dat ze hadden, en waren eigenlijk constant op jacht naar iets anders. Daarnaast was er een boertje op het platteland, hij werkte op zijn land, en genoot van de vrije tijd in de winter, hij was gelukkig, hij wilde niks anders dan dat hij had.

Is het niet zo dat ons willen, onze ontevredenheid schept? Is het zeggen tegen ons zelf dat we dit of dat nog willen, hetgeen dat ons zegt dat wat er Nu is, niet goed is? Zijn we niet constant bezig met het wegvluchten uit het heden, naar een toekomst van illusies. Is het de angst dat als we niet meer willen, dat we dan niet vooruit komen?

Dit laatste ben ik gaan betwijfelen, als ik namelijk terugkijk naar mijn leven zijn de belangrijkste dingen die ik bereikt heb niet een gevolg van mijn wil, maar van de automatische wendingen die mijn leven zelf maakt. Heeft al mijn willen eigenlijk wel wat opgeleverd, behalve enorme vermoeidheden en onrust in mijn hoofd?

Als ik nou eens stop met willen, als ik me nu eens overgeef aan wat het leven is, en me mee laat voeren met de krachtige golven van het leven zelf, waar zou ik dan wel niet uitkomen? Zou ik niet veel verder vooruit komen, als ik gewoon mee zou gaan met de stroom van het leven, in plaats van te vechten tegen datgene wat is? Misschien gaat het dan allemaal wel veel sneller, en beweeg ik vanzelf in de goede richting, naar daar waar het leven me wil brengen.

In mijn hoofd zit een overtuiging vast, een overtuiging die me zegt dat ik wat moet willen om wat te bereiken. Het klinkt zo passief om maar gewoon mee te deinen met de golven van de levenszee, dit is niet wat mij geleerd is. Zou ik passief zijn als ik me overgeef aan het leven? Ik denk het niet, ik vermoed dat ik juist heel erg actief zou zijn, aangezien ik mijn energie niet meer verspil aan illusies over de toekomst, maar volledig kan richten op datgene wat in het heden is.

Hiermee kom ik terecht bij het woordje overgave, overgave aan het leven. Een belangrijk woord vanuit de Islam, ingegeven door het mystiek Soefisme, overgave aan het leven, is iets anders dan onderwerping aan god, ondanks dat kan je voor beiden het engelse woord “submission” gebruiken. Is het niet onze koppigheid die zich verzet tegen het leven, terwijl het leven enkel vraagt om erkend te worden, en dat wij ons daaraan overgeven. Vol overgave leven, dat kan nooit passief zijn, dat moet juist een heel actieve beleving zijn van het leven zelf.