Menigmaal heb ik mij afgevraagd waarom veelal de lieve en zachte vrouwen kiezen voor de botte en lompe mannen. In diverse relaties zie ik nog steeds het traditionele man-vrouw beeld, waarbij de vrouw zorgzaam en zacht is, zichzelf wegcijfert, ten behoeve van de man. Een man die geen enkele aandacht heeft voor de behoeftes van zijn vrouw, zelden tot nooit enige zorgzaamheid naar haar toont en voornamelijk druk is met zijn eigen carrière. In sommige relaties gaat dit zelfs zover dat de vrouw zich laat kleineren, en minderwaardig maken. Ondanks dat kijkt de vrouw tegen haar man op en bewondert zijn daadkracht en doorzettingsvermogen. Overigens is de man niet veel beter af, aangezien hij volledig afhankelijk is van haar zorgzaamheid en nog niet eens in staat is om een fatsoenlijke maaltijd voor zichzelf te bereiden.

Door naar mijn eigen relatie te kijken ben ik gaan zien dat een dergelijke verhouding niet zou werken. Ik vind het namelijk juist belangrijk dat mijn vriendin zelf ook opkomt voor haar belangen en op gelijkwaardig niveau met mij staat. Dit is begrijpelijk aangezien ik zelf naast mijn mannelijke kanten redelijk in balans ben met mijn vrouwelijke kanten. Een partner die daarbij past zal dan ook eerder iemand zijn die zowel mannelijk als vrouwelijke kanten heeft.

Als jonge puber zag ik dit allemaal nog niet en raakte telkens hopeloos verliefd op de meisjes die lief en zacht waren. Veelal waren dit in eerste instantie gewone vriendinnen waarmee ik goed kon praten. Maar als het op een relatie aankwam moesten ze niks van me hebben. Logisch, want ik spiegelde iets wat ze zelf waren, namelijk die zachte kant, ik vormde geen aanvulling op hun karakter. Daardoor zochten deze vriendinnen vaak een relatie met de harde stoere jongens, die ze echt als meisje behandelden en niet als gelijke. Uiteindelijk kwamen ze wel weer bij mij om de relatieproblemen te bespreken.

Zoals ik het nu zie is er bij veel relaties sprake van karakter compensatie. Lieve zachte meisjes zoeken sterke harde jongens, waarmee hun eigen eigenschappen aangevuld worden. Het is dan niet eens echt ongelijkwaardig, aangezien die harde jongen net zo hard dat zachte meisje nodig heeft om zijn eigen gedrag te compenseren. Daardoor zie je bij vrouwen soms het gedrag ontstaan dat ze absoluut niet wil dat hij zich met het huishouden of de zorg gaat bemoeien “laat mij maar doen, jij bent daar niet handig in” hiermee wordt het beeld bevestigd en blijft de afhankelijkheid van elkaar in stand. Een beetje bot gezegd zijn beiden een slaaf van elkaar in een dergelijke relatie, dit komt echter pas naar voren wanneer de relatie eindigt. Op dat moment zie je dan ook meestal dat beiden zo snel mogelijk weer een nieuwe relatie zoeken om dat gemis te compenseren, zonder werkelijk te leren die capaciteiten in zichzelf te ontwikkelen.

Ik geloof namelijk niet dat mannen specifiek hard zijn en meisjes zacht, ik denk dat dit voor een belangrijk deel bestaat uit aangeleerd gedrag waarmee het eigen zelfbeeld bevestigd wordt. Natuurlijk zijn er karakterverschillen maar voor zover ik zie hoeven deze niet specifiek mannelijk of vrouwelijk te zijn. Dus een man kan net zo goed zorgzaam, sociaal en betrokken zijn, als dat een vrouw initiatiefrijk, doelgericht en analyserend kan zijn.

Natuurlijk mogen er verschillen zijn in een relatie, belangrijk is om die competenties van de ander te waarderen. Zo ben ik beter in schoonmaken en kan mijn vriendin lekkerder koken en ik moet bekennen dat ik het heel fijn vindt als ze iets lekkers klaar maakt.

Ik denk ook niet dat het om dit soort basale dingen gaat, het gaat er in mijn ogen meer om de innerlijke vrouw-man dimensies, zoals:

- voelen / denken
- overzicht / detail
- verbinden / onderscheiden
- proces / inhoud
- ontvankelijk (passief) / voortvarend (actief)
- inschikken / veranderen

Naar mijn mening is het goed wanneer mannen en vrouwen zowel hun mannelijke als vrouwelijke eigenschappen leren ontwikkelen en met elkaar in balans brengen. Hierdoor worden relaties niet meer compensaties van gemis en gebaseerd op afhankelijkheden, maar een bron van onvoorwaardelijk liefhebben. Je houdt dan van de ander niet om wat die persoon kan of doet, maar om wie die persoon is.