Zachtmoedigheid vind ik één van de mooiste woorden in ons taalgebruik, het woord laat zo mooi zien dat zachtheid moed vraagt. Het is heel makkelijk om hard te zijn voor jezelf en de buitenwereld, maar zacht zijn voor jezelf en die buitenwereld vergt heel veel moed.

Zacht zijn wordt al gauw geassocieerd met over je heen laten lopen of een watje zijn, niet voor je eigen belangen op komen, waardoor misbruik van je gemaakt wordt. Maar zachtmoedig is juist kracht, de kracht en het vertrouwen dat je ondanks je zachtheid niet gekwetst kan worden, dat anderen geen misbruik van je kunnen maken, omdat je weet wat goed voor je is.

Zachtmoedig is durven zeggen “ik wil je daarmee niet helpen, dat moet je zelf doen” in plaats van “sodemieter op”, Zachtmoedig is aanvaarden dat anderen je een klootzak vinden, zonder de ander een klootzak te vinden. Zachtmoedig is de fouten van jezelf en van anderen vergeven, zonder het ontwikkelen van schuldgevoelens. Zachtmoedig is de durf om naakt door het leven te gaan en je ware Zelf te tonen.

Hardheid is een illusie persoonlijkheid om je te beschermen, zachtmoedig is het ware Zelf omdat die de hardheid niet meer nodig heeft. Het Zelf heeft deze hardheid niet nodig omdat je kwetsbaarheid zelf ook een illusie is. Ken de diamant van je ziel, schitterend in zuiverheid, blinkend in kracht. De ziel is onkwetsbaar en stalend, vanuit die kennis vind je de moed om zacht te zijn.

Ik wens jullie allemaal de moed om zacht te zijn, zodat zachtmoedigheid de wereld zal overspoelen.