Het is de genadeloze ironie van het kapitaal. Explodeerde vorig jaar in vrijwel iedere lidstaat van de Europese Monetaire Unie de staatsschuld, en bleef bijna geen land binnen de „criteria van Maastricht“ qua staatsbegroting, door het redden van „de banken“ en als gevolg van keynesiaanse „konjunktuurpakketten“, nu wordt tegen diezelfde staatsschuld „gewed“ door „hot money“ en trekt „real money“ haar handen van Europees staatsschuldpapier als gevolg van de onzekere toekomst van de Unie. Weer wordt een „domino-effect“ van omvallende banken gevreest, als gevolg van het niet-nakomen van schuldverplichtingen door landen. Rente op staatsleningen explodeert, de prijzen van verzekeringen tegen betalingsuitval schieten omhoog. Zowel door onzekerheid als door „speculeren“.

Weer moeten Europese landen verliezen bij banken voorkomen, nu door het „garant-staan“ voor schulden van partner-landen. Weer moet de belastingbetaler inspringen om „het systeem“ te redden. Een keuze is er niet. „Het gaat om „onze“ munt. Onze toekomst“. Europa staat schaak-mat met een financieel pistool tegen de slaap gedrukt.

Tijd om na te denken over wat er gebeurt, is er niet. De markt reageert nu, de ECB moet nu handelen, de reddingspakketten moeten nu goedgekeurd worden. De „Shock Therapy“.

Hoewel niemand gelooft dat, bijvoorbeeld, Griekenland ooit haar schuldenlast te boven komt (ook Griekenland „bailde“ banken „uit“), kan het land haar schulden niet herstructureren of herwaarderen. Zij zit gevangen in de Euro-Unie. Bovendien is juist het afwaarderen van schulden wat op dit moment zo gevreest wordt. Een dergelijke stap betekent verlies voor de houder van de schuld. De banken. En hoewel hier en daar wordt gesproken over een „bijdrage“ van de financiële sector aan de „reddingsmaatregelen“, lijkt de politiek vooral de banken te willen ontzien.

Het afgeboekte verlies in de banksector op staatsschuld, betekent een veel grotere pijn voor ons allemaal. Wederom.

In plaats daarvan moet worden gespaard en bezuinigd. Griekenland, dat land van vroeg-gepensioeneerden en luie zwartwerkers, moet bezuinigen. Spanje moet de broekriem aanhalen. En met het overhevelen van schuld naar de noordelijke Europese staten, is de discussie ook in Duitsland losgebarsten welke onderdelen van de verzorgingsstaat de deur uit kunnen.

Portugal, dat met een overheidstekort van 9,4% BBP voorstelde om naar een tekort van 8,3% te bezuinigen, moet nu van haar EU partners en het Internationaal Monetair Fonds naar een tekort van 7,3% BBP. Dat betekent snijden in pensioenen, werklozengeld maar ook veel privatisering. In een Europees land dat ongeveer tot „de tweede/derde wereld“ qua loon, voorzieningen en infrastructuur, gerekend kan worden. Privatisering van bijvoorbeeld de nationale luchtvaartmaatschappij TAP, de post of de Portugese spoorwegen CP. Het is immer toegediende medicijn van het IMF, ondanks de immer desastreuze gevolgen voor land, bevolking en economie van de hulpvragenden. Nog nooit heeft de „IMF-methode“ een economie uit het slop gehaald, of bewezen succes te hebben bij de “opbouw” van de economie van een land. Het zijn vooral de banken en corporations die in de voetsporen van het IMF het land, en haar economie, betreden die profiteren.

Het is daarom niet verwonderlijk dat vooral negatief gereageerd wordt op de opgelegde maatregelen. Griekenland, Spanje en Portugal rekenen alledrie op een krimp van hun economie als gevolg van de wensen van EU en IMF. Daarnaast lijken grote delen van de, vooral Griekse en Portugese, bevolking bereid tot verzet.

Zo wordt ook de (illegale) noodgreep van de ECB (Europese Centrale Bank) om staatspapier direct van banken af te kopen met de nodige argwaan bekeken. De ECB zou geloofwaardigheid verliezen, en de maatregel zou vooral in het voordeel zijn van de zuidelijke „Europese partners“. Het gaat op dit moment nog vooral om Italiaans, Spaans, Grieks en Portugees waardepapier (al vloeit van het 750 miljard kostende „reddingspakket“ ook geld naar bijvoorbeeld de Baltische Staten), precies die landen die (op dit moment) niets tegen een zwakkere Euro hebben. Een zwakke Euro is namelijk goed voor export (export-kampioen Duitsland geniet vooral van lage binnenlandse lonen. Oost-Duitsland is 20 jaar na de val van de muur nog steeds een (door de overheid goedgekeurd) „lage lonen“ paradijs).

Gemakshalve wordt daarbij vergeten dat Europa voor bijna 100% afhankelijk is van energie-import, en dat een zwakke Euro in combinatie met de gestaag stijgende prijs voor fossiele brandstoffen (peak oil) goed is voor dikke, rode cijfers op de handelsbalans.

Juist deze energie-afhankelijkheid, in combinatie met de „dure“ sociale stelsels in de verschillende Europese landen, maken Europa tot de zwakste speler in de globaliseerde wereld, en de concurrentieslag met opkomende reuzen China, India, Brazilië, Rusland (BRIC) en „bondgenoot“ de Verenigde Staten. Het is ook deze „wetenschap“ dat het weerfenomeen „investeerders“ doet twijfelen aan het vermogen van Europa om haar schulden terug te betalen.

Daarom wordt het oude Europa nu opgeschud. Wordt het „geshocked“.

Ondertussen wil Brussel lidstaten aan de leiband leggen. De supra-nationale organisatie wil inzicht in de nationale boekhouding, en een veto kunnen opleggen tegen nationale wensen. De Europese tak van corporatestan laat voor het eerst haar lelijke, ondemocratische, corporatistische gezicht zien. Lang leve de Europese intergratie en de Europese droom.

Het zijn de eerste tekenen van wat „complotters“ de „NWO“ noemen, wetenschappers „post-democratie“ en economen „neofeodalisme“.