De voormalige Russische geheime dienst de KGB zag wel wat in de Egyptenaar Jasser Arafat en besloten hem op te leiden voor een carrière als terrorist op haar speciale school Balashikha. Ook besloten de Russen hem voor te bereiden als de toekomstige leider van de Palestijnse terreurorganisatie PLO(Palestine Liberation Organisation).

De KGB vernietigde alle officiële rapporten van Arafat’s  geboorte in Caïro (ook het feit dat hij als niet moslim bekend stond) en verving ze door vervalste documenten waarin stond dat hij geboren was in Jeruzalem, daardoor een Palestijn van geboorte en een goed gelovig moslim. Het feit dat hij bij herhaling fanatieke verklaringen afgaf als martelaar voor Allah te willen sterven, hoorde bij de propaganda.

Omdat de Russen hem niet helemaal vertrouwden besloten ze Arafat ’s nachtelijke seksuele activiteiten in het geheim op tape vast te leggen. De videobanden waarop hij  rommelde met zijn lijfwachten maar ook met minderjarige weesjongetjes die hem door de voormalige Roemeense dictator Ceausescu werden geleverd, verdwenen  in de kluis en zouden voortaan een betrouwbare troef voor het Kremlin blijven. Met hulp van zijn leermeesters ontwikkelde Arafat het beeld van ‘illegale bezetting van Palestijns land’ en ‘Palestijnse nationale zelfbeschikking’ waarmee hij later zoveel succes zou oogsten in het Westen. Hij mocht zich verheugen op een grote schare supporters waaronder diverse wereldleiders, de Verenigde Naties, kerkelijke machthebbers, de internationale media en anti-Israëlische lobbygroepen. Hij werd overal met open armen ontvangen. Mocht zelfs op 17 november 1974 de Algemene Vergadering van de VN toespreken en kreeg na zijn anderhalf uur durende geraaskal een daverende ovatie van de aanwezigen.

Na zijn omzwervingen in Jordanië, Syrië en Libanon -dat hij door talloze bomaanslagen en afschuwelijke moordpartijnen, in een hel op aarde had veranderd -kwam de voormalige vliegtuigkaper  in Tunesië terecht. Van daaruit verplaatste hij op 1 juli 1994 met toestemming van de wereldleiders, zijn zetel naar Gaza om van daaruit leiding te geven aan de opbouw van “zijn” land Palestina. Hij kwam vanuit de Sinaï in een lange karavaan van Chevrolet Blazers, Mercedessen en BMW’s, 80 wagens vol zonnebrillen dragende doodseskaders uit zijn Libanon tijd, in leren jacks en uitgerust met Kalashnikovs. Ze reden door de straten van Gaza schoten afvurend om het ‘geliefde volk’ uiteen te jagen om ruimte te maken voor de grote leider.

Een aantal maanden later zat meneer de ‘president’ met zijn “kaffya” geplooid in de vorm van de kaart van Israël op zijn hoofd en door de wereld opgetuigd met de Nobelprijs voor de vrede, in Ram‘allah om van daaruit zijn door de wereldleiders gecreëerde  terreurstaatje te besturen.  Op 28 januari 2001 vond in Davos het jaarlijkse “World Economic Forum” plaats. Hier werd de nooit berechte megacrimineel door de wereldleiders als eregast binnengehaald. De Duitse krant Bild schreef over hem: ,,Arafat is van alles op de hoogte. Hij is de grijnzende dierentuin directeur die de kooien van de leeuwen en tijgers van de terroristenbendes waaronder die van Hamas heeft geopend”. Hij stond aan de basis van de 1^ste en 2^de intifada en gaf opdracht tot tientallen terreuraanslagen met honderden doden.  Hij blies de “Moloch cultus” weer nieuw leven in waarbij in oude tijden kinderen werden geofferd. Er ontstond wereldwijde beroering toen er een foto verscheen met daarop een PA-baby met een patroongordel en ‘explosieven’ op zijn lichaampje. Dit soort foto’s waren bedoeld om er een hele generatie jongeren mee te hersenspoelen. Het is nooit zijn de bedoeling geweest om iets op te bouwen, afgezien dan van de zwaar bewapende veiligheidsorganen, gevangenissen en de dagelijkse haatuitzendingen waarin het Joodse volk werd gedemoniseerd. Maar dat mocht allemaal van de wereldgemeenschap. Geen democratie, geen vrije pers, alleen maar anti-Israëlische propaganda.

Arafat was de dictator van het PA/PLO-regiem en had de leiding over alles wat er in de gebieden die onder zijn controle stonden gebeurde. The Los Angeles Times beschreef zijn leiding als dat van het allerlaagste allooi. De voormalige Amerikaanse bemiddelaar Anthoni Zinni omschreef Arafat als de meest onbetrouwbare persoon die hij in zijn leven had ontmoet. De voormalige New Yorkse burgemeester Rudy Giuliani noemde hem een moordenaar en een terrorist. Er was geen enkele sprake van enige politieke vrijheid. De burgerrechten werden met voeten getreden en er heerste een constante atmosfeer van agressie en brutaliteit van de verschillende terreurbendes. Meningsvrijheid werd niet getolereerd en bijeenkomsten van de oppositie verboden. De onder zijn controle staande bevolking leefde in constante angst hun bezittingen kwijt te raken, geconfisceerd door Arafat’s corrupte ‘politieapparaat’. Rechters verboden het recht op vrije meningsuiting en zij die niet wensten te buigen werden brutaal vervolgd. Journalisten die niet dát schreven wat hun werd opgedragen of die het lef hadden Arafat en zijn slippendragers te bekritiseren, werden opgesloten en gemarteld. Vanaf het moment dat hij zijn gezag ging uitoefenen werd de locale pers door zijn veiligheidsdiensten gemuilkorfd, door middel van willekeurige arrestaties, bedreigingen, psychische intimidatie en het sluiten van verkooppunten. Er heeft nooit een echte regering bestaan. Hij is nooit van plan geweest de in 1993 gesloten Oslo-akkoorden ook daadwerkelijk uit te voeren en heeft nooit het plan opgegeven de staat Israël te willen vernietigen. Tijdens Bill Clinton’s regeerperiode kregen Arafat en zijn trawanten alle vrijheid de afspraken aan hun laars te lappen. Clinton was volledig op de hoogte van Arafat’s betrokkenheid bij terroristische aanslagen maar om het Oslo-proces niet te frustreren werden zijn misdaden genegeerd.

Bill Clinton was één van de ‘architecten’ van de op 13 september 1993 gesloten Oslo-akkoorden en is daardoor mede verantwoordelijk voor de verschrikkelijke prijs die de kinderen van Israël hebben betaald voor dit duivelse document.

De honderden miljoenen belastinggeld van Europese en Amerikaanse burgers stroomden Arafat’s terreurparadijs binnen. Ook verdiende hij grote sommen geld met drugshandel, afpersing, het witwassen van zwart geld en fraude. Zijn  buitenlandse bankrekeningen puilden zo uit dat zijn naam op de lijst van het zakenmagazine Forbes verscheen als één van rijkste aardbewoners. Hij behoorde tot de meest succesvolle dieven aller tijden. “Iemand die niet over het geld beschikt, beschikt niet over de macht” was Arafat’s leus.  Volgens de Israëlische inlichtingendienst zou hij een bedrag van ruim een miljard dollar achterover hebben gedrukt. Het Internationale Monetaire Fonds (IMF) stelde aan de hand van de PA/PLO-boekhouding vast dat Arafat tenminste 900 miljoen dollar uit publieke fondsen had overgeheveld naar rekeningen die hij zelf controleerde.

Voordat het zogenaamde ‘vredesproces’ begon en Arafat door de wereldgemeenschap tot ‘president’ werd gebombardeerd, konden Palestijnen en Israëli’s zich nog redelijk vrij bewegen in Samaria, Judea, Gaza. Toen konden de ca 200.000 Palestijnen nog gewoon dagelijks naar hun werk gaan in Israël. Toen konden duizenden Palestijnse families nog gewoon boodschappen doen in onder meer Tel Aviv of daar hun vrije tijd doorbrengen op het strand en andere kustplaatsen, in parken en restaurants. Van wandelende zelfmoordbommen werd toen nog niet gehoord en werden er nog geen raketten op Israël afgevuurd vanuit Gaza. Toen was er nog geen anti-terreurhek om zelfmoordenaars tegen te houden en waren er nog geen terreurgroepen actief in de straten van Sichem, Jenin, Ram’allah en Gaza,  zoals de Al Aqsa Martelaren Brigades, Hamas en Islamitische Jihad etc. Palestijnen en Israëli’s konden nog ongestoord op hun velden werken. Toen waren er nog geen Oslo akkoorden die dood en verderf zaaiden. Toen stonden Hebron, Bethlehem, Sichem en diverse andere plaatsen nog gewoon onder controle van Israël. Toen waren de christenen nog met honderdduizenden in deze plaatsen aanwezig voordat ze door de diverse Palestijnse bendes werden geterroriseerd, uit hun huizen geschopt, verkracht en vermoord.

Er was één regering en één politieapparaat in Samaria, Judea, Gaza en Israël en wisten de  Palestijnen nog tot wie zij zich moesten wenden met vragen. Ze hoefden nog niet te vrezen voor collaborateur uitgemaakt te worden, om  vervolgens te worden vermoord in het bijzijn van een grote enthousiaste menigte. Toen trokken nog duizenden Israëli’s naar steden als Ram’allah om inkopen te doen en lieten ze hun  auto’s nog repareren in Gaza en andere plaatsen en gingen ze naar een tandarts in Qalqilya, Bethlehem en Jenin. Toen werden er nog geen bussen opgeblazen en kon men nog zonder gevaar voor eigen leven gezellig met de familie in een pizzeria of restaurant gaan eten. Maar vanaf het moment dat Arafat aan het bewind kwam, werd het allemaal anders. Toen werden zelfmoordenaars op pad gestuurd om dood en verderf te zaaien onder onschuldige Israëlische burgers.

Palestijnse zelfmoordaanslag in het pizzarestaurant Sbarro in Jeruzalem

De zelfmoordenaar kwam op 9 augustus 2001 met een spijkerbom verborgen in zijn gitaarkoffer de Sdarro pizzeria binnen. Vlak voor twee uur ’s middags, toen het restaurant vol zat met mensen die de lunch gebruikten, blies Izz al-Din al-Masri Shuheil  zich op. Er vielen 15 doden onder wie zeven kinderen en 130 gewonden. Onder de 15 doden waren vijf leden van een Nederlandse familie: vader en moeder Mordechai (43) en Tzira (41) Schijveschuurder en de kinderen Ra’aya (14), Avraham (4) en Hemda (2). Nog twee dochters van de deze familie raakten gewond. De vrouwelijke handlanger van de zelfmoordenaar Ahlam Tamini die zich had vermomd als een Joodse toerist, werd later door Mahmoud Abbas voor haar aandeel in de aanslag, onderscheiden met de Al-Quds medaille. Wat Brussel en Washington betreft vormden de slachtoffers van deze en andere aanslagen geen reden om ‘meneer de president’ ter verantwoording te roepen.

Ze negeerden zijn beestachtige misdaden en bleven hem steunen ondanks dat zijn handen dropen van het bloed van zijn onschuldige Israëlische slachtoffers. Gecharmeerd als ze waren van deze schurk legden ze kransen op zijn graf.  De voormalige Amerikaanse president Jimmy Carter, de voormalige Engelse minister van Buitenlandse zaken Jack Straw, de huidige Spaanse minister van BZ Moratinos, de Nederlandse premier Balkenende….en vele andere vleiers en slippendragers.

Zonder enige uitzondering volgt ook het huidige PA/PLO regiem de tactiek van Arafat van leugens, bedrog, moord, doodslag, haateducatie en corruptie. Ook onder Mahmoud Abbas worden honderden miljoenen dollars aan hulpgelden achterover gedrukt. Het grootste deel verdwijnt op Zwitserse bankrekeningen. Slechts een fractie bereikt de burgers. Fahmi Shabaneh de voormalige chef van het anticorruptie departement van de Palestijnse GIS (General Intelligence Service) heeft onlangs voor gevaar van eigen leven, een boekje opengedaan over de corruptie binnen het regiem.

Fahmi Shabaneh

Het regiem vaardigde prompt een arrestatiebevel tegen hem uit. De Israëlische regering heeft hem in preventieve hechtenis genomen. Er bestaat namelijk een gerede vrees dat hij door zijn onthullingen moet vrezen voor zijn leven. De wereldleiders en de media zwijgen opnieuw over deze grootschalige corruptie terwijl ze er al jaren van op de hoogte zijn. Shabaneh onthulde in de Jeruzalem Post dat hij eerst gevraagd had aan Al Jazeera en andere Arabische kanalen om een interview en publicatie van het materiaal over de corruptie. Ook bood hij deze informatie aan aan Westerse journalisten in Israël, maar deze voornamelijk anti-Israël bestaande kliek, waren bang hun vriendschappelijke relatie met het huidige PA/PLO regiem te verliezen. De verduistering van overheid – en donorgelden door Mahmoud en consorten zou in de honderden miljoenen dollars lopen. Ook de zonen van Abbas delen mee uit de pot van de gulle Europese en Amerikaanse donoren en opnieuw wordt er geen enkele actie ondernomen.

Originele Bron:  www.franklinterhorst.nl