De Leidse promovendus Bart Schermer voorspelde onlangs: ‘Over twintig jaar bestaat privacy niet meer. En over vijfentwintig jaar bestaat het recht op privacy niet meer.’ Een bescheiden inventarisatie van wat er recent aan maatregelen werd doorgedrukt, leert dat Scher­mer werkelijk te pessimistisch is over het tempo waarin de technische vooruitgang zich voltrekt. Nog even en de fiscus informeert naar de kleur onderbroek van de belastingplichtige – en niemand die daar nog van opkijkt. In het kader van de jacht op terroristen en kinderpornografen blijken zelfs de meest solide encryptie­programma’s niet opgewassen tegen de speurzin van de digitale recherche. Alle verrichtingen op internet alsmede de nummers van alle gekozen en ontvangen telefoontjes worden gedurende één jaar bewaard. De komst van een Elektro­nisch Patiënten­dossier is onafwendbaar, waarmee de koppeling van medische gegevens aan het Bur­ger Ser­vice Num­mer een feit is. De douane mag weldra laptops, mobiele telefoons en iPods besnuffelen, confisqueren en vernietigen.

In het kader van de bijzondere opsporing is zowel Al­bert Heijn als de openbare leeszaal als de apotheek, kortom élke onderneming sinds enige tijd verplicht álle, maar dan ook werkelijk álle verzamelde informatie over de cliëntèle prijs te geven. De OV-chipkaart maakt het binnenkort mogelijk om te traceren hoe, waar en wanneer iemand zich in het openbaar vervoer begeeft. Na­tuur­lijk hebben we niks te verbergen. Na­tuur­lijk mag iedereen weten hoe we onze dag doorbrengen, hoe laat we gaan slapen en welke krant we lezen. Alleen: het is geen prettig idee dat iedereen dat kán weten.