Dualiteit

De titel van dit blog is een basis voor veel gesprekken, discussie's, oordelen, situatie's....en.... rampen.

Kortom het bepaald ons leven, hoe we er tegen aan kijken, wat we er mee doen, wat we er van vinden en uiteindelijk de belangrijkste 'hoe we er onderdeel van worden'. De mensen en de wereld om ons heen hebben de neiging alles vanuit dualiteit te beoordelen en te bekijken zonder daar de gevolgen van te zien, laat staan er de verantwoording voor te dragen. Als we site's als deze bezoeken, zoals er inmiddels al duizenden op het inter net bestaan merk je dat er een tweedeling is in veel belevingen van mensen. Er is een groep die zich spiritueel noemt, en er is een groep die daar over oordeelt door te vinden wat ze vinden daarover.

Uitspraken als 'ik vind het zweverig' of 'dat is niet mijn ding' liggen voor de hand als je een gebied betreed waar je nog nooit bewust over hebt nagedacht. De andere groep begrijpt dat wel en vind zichzelf spiritueel. Ik ontdek vaak op deze site's en de reactie's die daaraan gekoppeld zitten een tweedeling van meningen en standpunten. De een zegt ik snap het niet, en de ander zegt ik begrijp niet dat je het niet snapt..... het is zo makkelijk.

Bestaat spiritualiteit?

Maar is dat ook echt zo simpel als het hier boven staat. Ik denk dat er een derde groep ontstaat die een nog dieper bewustzijn ontwikkeld en begrijpt dat hij dat heeft gekregen door juist die dualiteit van deze twee groepen in zichzelf bij elkaar te brengen.

De kern is dan toch dat een spiritueel mens zichzelf bewust spiritueel kan noemen omdat hij het ergens in z'n leven niet geweest is. De niet spirituele mens is dus nodig om spiritueel te worden. Sterker nog de derde groep beseft zelfs dat de non-dualiteit-mens alleen maar kan ontstaan als hij niet spiritueel geweest is om spiritueel te worden en dan deze twee bij elkaar te voegen om on beoordeelt naar zichzelf te durven kijken en te begrijpen dat al deze stappen nodig zijn om bewust te worden van zichzelf en...... van daaruit de WERELD. Stop.... even opnieuw voor de mensen die het misschien nu kwijt zijn.

De korte versie is dan....vergeet de groepen mensen die ik net benoemde..... vergeet de afstand en dualiteit tussen wel of niet spiritueel. Haal de titels van deze groepen af en je komt uiteindelijk op het woord 'ascentie', wat niets anders betekend dan de weg naar een hoger bewustzijnsniveau. De eerste groep (niet-spirituele) betekend dan de fase waarin we niet bewust zijn van de gevolgen van wat we doen en wie we zijn. De tweede groep (spirituele) betekend dan de fase dat we daar bewust van zijn en ons handelen en denken veranderen hierdoor. De groepen mensen zijn dus feitelijke geen twee groepen maar twee fases van bewustzijn waar we allemaal doorheen gaan als individu om elkaar te gaan begrijpen.

Maar wat is dan de derde groep. Je raad het al dat is de derde fase van 'ascentie' om de twee andere fases bij elkaar te brengen tot een geheel en er rust en vrede in te vinden zodat het handelen van ons als mens begrepen word en on veroordeelt naar zichzelf kan kijken. Uiteindelijk kijken we dus om ons heen en zien we drie groepen mensen die als we ons daarvan bewust zijn alleen maar spiegelen waar we staan in het leven, welke fase we nu ondergaan en wie we zijn daarin.

Kort gezegd bij alles wat we zien in elkaar zien we onszelf in deeltjes en niet in een geheel. De niet-spirituele mens ziet zichzelf in de spirituele mens maar is zich daar niet van bewust, en de spirituele mens ziet zichzelf in de niet-spirituele mens en vergeet vaak dat hij dat geweest is. De derde fase is de mens die zich hiervan bewust is en zichzelf geen 'wel of niet spirituele mens' kan noemen omdat dit niet nodig is. Hij is niet Yin en niet Yang. Hij is alles, hij is de CIRCEL die deze twee verbind en koestert.

Dus de vraag: Bestaat spiritualiteit of een spiritueel mens? ..... JA.... het is een tijdelijk bewustzijn van de verandering in jezelf, een moment opname van een ieder die het wil betitelen en beteugelen. Hoe je het ook bekijkt.... spiritualiteit of een spiritueel mens is een fase en geen feit. Of we zijn het allemaal of allemaal niet. Het verschil zit in bewustzijn van zichzelf en niet in de feitelijke essentie van de mens. Deze herhaling van fases blijven constant terug komen en geven je keer op keer een bestaan.... de enige winst is bewustzijn. Wat voor een ieder een geschenk is in welke fase je ook bevind.

Hoe ontdek je dit verschil?

Dat is denk ik de meest moeilijke fase van een ieder die spiritualiteit of dit bewustzijn ontdekt. Hoe neem je het mee, hoe draag je het over en wat als ik het verlies. Ook hier liggen de oordelen op de loer. Ik gebruik zelf het woord 'zien' liever niet. Vaak vinden we wat we ZIEN en vergeten we dat dit maar een onderdeel van alles is.... een stukje van het geheel of een moment opname. De verleiding om daar iets van te vinden is ontzettend groot en brengt ons uiteindelijk in verwarring. Voor mezelf is 'visie' de juiste oplossing van het zien en de consequentie's die we daaraan koppelen. Onze zintuigen laten ons zien, voelen en horen, van daaruit trekken we vaak de conclusie's wat weer resulteerd in lijden of medelijden (mee lijden). Maar ga je even stil staan en neem je afstand van hetgeen je op dat moment ziet krijg je een ander beeld op alles om je heen, namelijk VISIE. Een bredere kijk van alles wat er gebeurd waarin begrijpen en mededogen meer rust bied en vaak lijden geen kans krijgt.

Voorbeeld:

Als we op dit moment kijken wat de wereld bezig houd is dat Haiti en de verschrikkingen die duizenden, zelfs miljoenen mensen ondergaan. Als u nieuws kijkt en ziet wat de beelden u voorschotelen kunt u niets anders dan mee lijden met wat er op dat moment gebeurd. Logisch, niemand blijft dan onverstoord zitten kijken alsof het hem niets doet. De voordelen (hoe cynisch dat ook klinkt) van deze situatie's zijn BETROKKENHEID. Lijden is de prikkel voor betrokkenheid. U voelt zich betrokken bij het leed van een ander en ervaart dit vanuit uw eigen beleving. Dat is goed, dat u stil staat bij iets wat al jaren en jaren speelt en wat ineens de aandacht vraagt in uwzelf. De grootste fout die we dan meestal maken is geen Haiti zien en z'n inwoners, maar een land die niet meer volwaardig is en z'n slachtoffers. Hoe je het ook bekijkt ik denk dat we het er mee eens zijn dat er een wereld van verschil zit tussen deze twee manieren van ZIEN.

Als je er VISIE op loslaat krijg je een ander beeld. Als je dan kijkt zie je een geheel achter deze dualiteit komen die andere antwoorden en perspectieven bied. De werkelijkheid is dan dat je dichter bij jezelf komt en de verantwoording moet nemen voor de antwoorden die dan schijnend de WAARHEID laten zien. De ramp is een gevolg van wereldwijd sluiten van de ogen. Laten we het eens uit elkaar trekken en kijken of alles dan blijft bestaan.

Een aardbeving is geen RAMP op zichzelf maar een natuurverschijnsel die is wat het is. De ramp is de slachtoffers die het maakt, de gevolgen dus. Net zoals we in de zon bakken met ons drankje en datzelfde zonnetje op een andere plek in de wereld droogte veroorzaakt waar de dood op volgt. Het klinkt hard en we kunnen er iets van vinden, maar de natuur is nu enmaal wat het is en is altijd tweezijdig..... het geeft en het neemt.

Maar is dat ook zo? Wat als Haiti eerder was gezien door de wereld zoals het land nu bekeken word. Wat als we erachter kwamen dat wij als beschaving vaak beschaving hebben omdat een ander land dat niet heeft. We leven vaak een goed leven omdat een ander daarvoor door het stof moet. Geschenken van de aarde zoals grondstoffen en voeding komen veelal uit die landen en worden indirect door ons afgenomen. In principe zou je denken dat zo'n land daar dan rijker van word, maar niets is minder waar. We transporteren vaak deze grondstoffen naar ons deel van de wereld waar het voor gigantische waardeverschillen word verkocht en geconsumeerd terwijl hongerloon en kinderarbeid achterblijft in de landen waar we deze grondstoffen vandaan halen. Het MOET immers goedkoop. Het is niet de bedoeling om dit verhaal volledig uit de doeken te doen. Ik moet bekennen dat dit NU te gecompliceerd is. De essentie is dat we bewust worden van de verantwoording die we zelf dragen hierin zonder dat we dat altijd weten of wisten. Haiti was al een ramp voor de ramp. Haiti is een grotere ramp geworden. Haiti had al ons geld nodig voor dat de ramp plaats vond.

Dan hadden ze zich beter voor kunnen bereiden op een aardbeving zoals dat in amerika gebeurt. Dan hadden we tienduizenden minder slachtoffers gehad, omdat de gebouwen dan beter waren geweest, de scholen waarin honderden kinderen vertoefde, de huizen waarin duizenden gezinnen leefde en ga zo maar door. U snapt het al..... we kende het woord haiti van de vakantie-gids..... maar we zagen het werkelijke land niet. Is dit een oordeel naar de mensheid? Nee dit is niets dan feitelijk kijken naar wat er gebeurd in de wereld en je er bewuster van worden dat je er onderdeel van bent. Met schuldgevoel raken we verlamd en ontkennen we de werkelijkheid. Met mededogen komen we in actie en voelen we de pijn die we voor een groot gedeelte anderen aan doen, weleswaar vaak onbewust maar toch.... het is helaas wel zo. Iedereen is verantwoordelijk voor het aantal slachtoffers die Haiti nu heeft, niet schuldig maar verantwoordelijk en daar zit het verschil in beleving. Schuld maakt ontkenning en verantwoording schenkt mededogen en schept actie om er iets aan te doen.

U moet er dan mee eens zijn denk ik dat een aardbeving op deze schaal nodig is om ONS bij elkaar te brengen en bovenstaand bewustzijn te laten ontstaan. Want ik vertelde net dat 'honger', 'armoede', 'lijden' en zelfs 'enkele doden niet genoeg zijn om dit bewustzijn wakker te schudden. Sterker nog we gaan er dan alleen maar naar toe voor een afgebakerde vakatie die het beeld toont wat U wilt zien en niet de werkelijkheid achter de met klimop behangen muur. Dan kan ik er niet onderuit dat het lijkt of er eerst offers moeten vallen voordat er hulp geboden word. En deze conclusie komt wel akelig dichtbij onze eigen leventje. Daar zijn we soms de Haitiaan of de Africaan die met de regelmaat van de klok in de offer-zone zit.

Conclusie:

Rampen zijn er niet alleen om het lijden te laten zien, rampen zijn geen rampen vanuit de natuur, rampen zijn de consequentie's van ONS handelen in voorgaande periodes van tijd en ontkenning van de realiteit. Rampen zijn dus gevolgen van handelen en geen feiten, alleen als u niet verder kijkt dan de tv.

Helaas MOET ik deze laaste sluitzin hieraan toe voegen anders vind ik het niet volledig genoeg. "Rampen zijn een ramp voor de mensen die het overkomt en een geschenk voor diegene die er naar kijken omdat het individu bewust word van z'n eigen verantwoordelijkheid hierin en betrokken raakt waar het altijd betrokken had moeten zijn".

Wat betekend deze manier kijken voor ons dagelijks leven. Stel dat je door een ramp als Haiti visie ontwikkeld in uzelf, mededogen..... of bewustzijn. Al is het alleen maar door wat bovenstaand verhaal laat zien of het simpele feit dat u ontdekt hoe RIJK u bent ten opzichte van de andere wereld op uw breedbeeld-tv, terwijl we dan allemaal tegen elkaar zeggen: 'Wat hebben we toch te klagen' Herkenning???

Ik wel.... zo eindigde ik ook ieder tv-beeld van een ramp, hongersnood, tsunamie, moord....oorlog. Ik zuchte... deelde het lijden van de beelden en maakte me enkele momenten later weer druk en kwaad als er iets gebeurde waarin ik weer vergat wie ik even was. De tv ging stuk, of de wasmachine, Albert heijn had weer eens geen genoeg voorraad in de hamsterweken, het was weer eens klote-weer als ik ging fietsen, de kaas was op. U snapt het al. Nu niet meer.... ik doe iets, maakt niet uit wat.

Je hoeft niet naar dat land of die plek toe. Je moet geactiveerd worden na deze bewustwording en de beelden. Dat kan door het schrijven van een blog of het maken van een video-filmpje op u-tube of het beheren van een site in MIJN geval. Maar ik ben ook ontroerd van alle giften die mensen schenken of een kind langs de deur die door regen en wind 1 euro ophaalt voor het goede doel. Ik vergeef mezelf in eerdere belevingen waarin ik stil bleef zitten en gewoon doorging omdat ik begrijp dat het een fase is van bewustzijn waarin ik net zoals ieder mens doorheen moet. Maakt me dat spiritueel of spiritueler..... flauwekul. Het maakt me bewuster van hetgeen er om me heen gebeurd.

Als ik nu op tv kijk naar een dronken automobilist zeg ik niet meer 'wat een klootzak' maar begrijp ik ineens dat ik weleens ingehaalt heb op de snelweg met de kennis dat het niet echt velig was en het toch deed. Als ik nu kijk naar de ramp van zo'n ongeluk heb ik geen oordeel meer maar bedank ik elke betrokkene voor het bewustwordingsproces dat ik al die keren dat ik risico's nam in het verkeer en anderen onbewust gevaar liet lopen dat ik zo ontzettend veel mazzel heb gehad. Het zit in werkelijk ALLES en ik word voortdurend op de proef gesteld om te oordelen, stil te staan, visie te ontwikkelen en rust te vinden in de dankbaarheid die ik daarvoor terug krijg.

De pedofielen die over ons heen worden gestrooid de laatste tijd op tv, de teksten, de handelingen, de gevolgen voor veel kinderen die dit overkomt. Eerder was ik alleen maar kwaad en sloeg ik om me heen met tekst en verdoemenis over de ander die toch van GOD los was (in dit geval de pedofiel). Althans zo leek het.

Nu niet meer. Nu laat ik de situatie even berusten en ga ik stil staan bij het feit waarom ik dit voorgeschoteld krijg en wat ik er mee kan. Dan word het zo stil dat het alleen maar 'voelt' en herken ik mezelf in de kleine dingen die misschien ontstaan in een ieder van ons. Er komt een vertaling van het hart die niet oordeelt over het woord Pedofiel als alleen maar een persoon die iets heeft aangedaan, dat blijft feitelijk en krijgt zeker niet mijn goedkeuring. Maar er is nog een ander stemmetje die zegt heel zachtjes een pedofiel is eigenlijk iemand die kinderen misbruikt van hun recht, iemand die liefde voor het kind omzet in macht en daar z'n frustratie op kan botvieren, allemaal bedekt onder de mantel der liefde...... totdat we de gevolgen onder ogen krijgen. Die laatste zin komt wel akelig dichtbij en maakt me bewust dat het woord Pedofiel een benaming is voor ernstige gevolgen van niet onder controle hebben van emotie's en van daaruit de macht toe te passen op de zwakkere of onschuldige in de samenleving.

Stil....

heel stil is het dan even, en ontwikkeld zich vanuit het eerdere oordeel die prachtige visie van bewustzijn. Zijn we dan niet allemaal soort Pedofielen in een moment van ons leven, zijn we dan mini-pedo's als we tekeer gaan tegen onze kinderen, als we ze met opgeheven stem leren dat ze niet kwaad of vervelend mogen zijn. Ontkennen we ze niet als we andere dingen zoals geld of luxe voorop zetten in plaats van aandacht voor iets waar we meestal zelf voor gekozen hebben, een kind in dit geval. Zijn we ons bewust over wat we onze kinderen soms aandoen, of is daar een pedofiele aardbeving voor nodig om dat te leren. Let op.... probeer te begrijpen wat ik vertel en dat een pedofiel een vergaande fase is van wat we zelf in essentie beleven.... namelijk macht op onze eigen kinderen.

Lees even mee:

De Volkskrant

Dubbel aantal mishandelde kinderen.

DEN HAAG - Jaarlijks worden in Nederland ruim 107 duizend kinderen mishandeld. Dat zijn er bijna twee keer zo veel als deskundigen tot nog toe dachten. Circa dertig op elke duizend kinderen heeft te maken met fysieke, geestelijke of seksuele mishandeling of verwaarlozing.

Dit blijkt uit een rapport van de Universiteit Leiden waar RTL 4 dinsdag de hand op wist te leggen. Het rapport is opgesteld in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid; minister Rouvoet (Jeugd en Gezin) neemt het woensdag in ontvangst.

Fysieke en geestelijke verwaarlozing zijn de meest voorkomende vormen van kindermishandeling, blijkt uit het rapport. Lichamelijk geweld komt jaarlijks bij 19 duizend kinderen voor; seksueel misbruik bij 4700 kinderen.

Tot op heden raamden deskundigen het aantal mishandelde kinderen op 50 duizend tot 80 duizend per jaar. De onderzoekers stellen dat het werkelijke aantal 107.200 bedraagt. Volgens het rapport lopen kinderen in Nederland meer kans op mishandeling dan kinderen in de VS.

Het onderzoek is gebaseerd op gegevens van 1100 professionals in de sociale en medische hulpverlening, en op informatie van de zeventien meldpunten voor kindermishandeling.

Het blijkt dat de kans op mishandeling fors toeneemt als de ouders werkloos zijn of een lage opleiding hebben.

Ja daar word je stil van he????

En u weet net zo goed als ik dat het niet allemaal Pedofielen zijn. Stel je voor. Het punt is dat we in een belevingswereld lijken te zitten waarin langzaam mensen of kinderen vermoorden wel word toegstaan maar een klap in het nieuws van een pedofiel of een aardbeving ons wakkerschud..... of we oordelen..... of we maken onszelf bewust waar we mee bezig zijn. Als een pedofiel niet alleen op z'n handelingen word veroordeelt maar ook op z'n ontstaan van de frustratie om de keus te maken deze handelingen ook werkelijk te verrichten dan word het toch een ander verhaal en komt het wel eng dichtbij onszelf. Daarbij moet ik dan ook nog eens kwijt dat al bewezen is dat de meeste pedofielen uit bovenstaande gezins-situatie's komen die de volkskrant schetst. Je moet er toch niet aan denken dat we langzamerhand gaan ontdekken dat ONZE verantwoordelijkheid voor een deel constant in onszelf zit. IK DENK VAN WEL. En dat proces noemen we spiritualiteit. Dus voor de groep mensen die spiritueel zijn en de andere groep zien...... das een valkuil.

De mensen die spiritueel zijn zeggen dat niet veelvuldig, gebruiken geen term, maar weten dat ze het zijn zolang ze zichzelf in de ander herkennen, dat hoeft niet volledig in de daden en de gevolgen.... maar ALTIJD in de essentie.

Een ramp speelt zich niet alleen af op tv, een ramp is een optelsom van aantallen slachtoffers die wij nodig hebben om wakker te worden. De echte ramp zit in ons alleen, elke dag, elke minuut, als je je ogen sluit voor de werkelijkheid om je heen. De vrouw achter de kassa, de man op de fiets, het meisje op school, het jongetje op het voetbalveld. We zien de beelden van deze mensen, maar pas als we verder durven kijken, zien we achter deze visualisatie een mens met een persoonlijke ramp. Het verschil tussen Haiti en Nederland is het zichtbare. Haiti laat z'n ramp zien en toont z'n werkelijkheid waaruit mededogen kan ontstaan en hulp voor elkaar. Nederland laat schijn zien en toont niet de tienduizenden mishandelde kinderen waarover de volkskrant schrijft. Die lopen met hun eigen emotie's op het voetbalveld of halen een euro op voor Haiti. Of?????

Zullen kinderen door hebben dat ze voor zichzelf collecteren..... hebben ze visie?.... Mededogen?....Liefde zoals wij dat niet meer herkennen. Ik denk het wel, ik denk dat ze een toonbeeld zijn voor de realiteit om ons heen, waarin we nog veel kunnen leren.

Haiti en Nederland lijken dan best veel op elkaar, elk persoon heeft z'n eigen leed en verwerking, niemand uitgezonderd. Elk land heeft een aardbeving nodig om dit te laten zien zodat we geen honderdduizenden kinderen laten mishandelen of verhongeren maar door deze ramp-offers kunnen we voorkomen dat de aantallen steeds hoger worden. Laten we naar onszelf kijken hierin en actie ondernemen op welke wijze dan ook. Elke verandering is een geschenk. Laat een ramp zo groot of klein als hij is niet voor niets geweest zijn, dan scheppen we herhaling. Lijd mee met de gevolgen en pak de verandering in jezelf als geschenk... dan voorkomen we het lijden.....uiteindelijk.

En dan mag je jezelf wat mij betreft spiritueel noemen..... maar dan is het geen titel meer..... dan behoeft het geen erkening meer. Dan BEN je het en benoem je het niet meer.

Liefs,

Fred.

Attentie: aquariusage