Over de slagen van de wind valt niet veel te zeggen. Behalve dan dat ze krachtig zijn. Als de wind zegt dat het naar het noorden waait, is dat zo. Je zou het eens moeten proberen te veranderen, maar het blijft toch altijd wat het was. Sommige mensen vragen wel eens, of ik weet hoe vandaag de wind waait. Meestal antwoord ik dan met noord, west, oost of zuid. Maar de wind doet veel meer. De wind bepaalt ook het weer, de leefomstandigheden en misschien zelfs wel je humeur. Want ben jij niet chagrijnig als jij de héle weg naar school tegenwind hebt? En ben jij niet blij als je wilt gaan zeilen, en de wind je laat planeren over het water?

De wind is zo iets dat ons wel beïnvloedt, maar onmerkbaar is. We geven veel dingen de schuld van iets, maar de wind? Nee, dan is het ’t weer. De wind is en blijft de wind, omdat het er altijd zal zijn en nooit zal veranderen. Zoals ik nu op het ijs schaats bijvoorbeeld, de koude wind snijdt verlies in mijn gezicht. Hij probeert me te stoppen, maar helpt me daarmee juist de kou te overwinnen.

En zo iets zijn kleuren ook. Ze zijn overal, maar niemand let er bewust op. Ja, misschien, een opvallende kleur trui. Of een unieke kleur bankje in het park. Maar de gewone kleuren, zoals het groene van het gras, het witte van de sneeuw, en het bruine van modder vallen niet meer op. Ze beïnvloeden ons ook. Want zou de sneeuw opeens roze zijn, dan schrikken we ons dood. Een enge ziekte, een dodelijke bacterie, of buitenaards leven? En zou de wind stoppen met waaien, dan zouden we allemaal bang zijn dat het klimaat voorgoed is om geslagen of dat er een mega-ramp komt. Immers, de oh-zo beroemde ‘stilte voor de storm’.

Kleuren leven in ons. Leven en lucht, en ziel en het hart, allemaal kun je ze kleuren. Stukjes uitgummen, of prachtig proberen te schetsen, en daarna een verpletterend origineel maken. Dromen, wensen, het is het allemaal.
Je hebt de ‘zwarte’ bladzijdes, soms in je leven, of de ‘rode’ liefde, of de koele blauwe lucht. Elk gevoel, elke passie kent een kleur. Een algemeen begrip. Want hoe zou liefde opeens blauw kunnen zijn? En hoe zou slecht opeens wit kunnen zijn?

Het is als dag en nacht, kleuren en intenties. Ze hebben in feite niks met elkaar te maken, maar ondersteunen elkaar om er een prachtig geheel van te maken.

Niet zomaar een geheel. Maar een geheel met gevoelens, diepgang en zielswensen erin verstopt. Het dagelijkse leven zit er vol mee. Je hart laat zich kleuren, en soms is het papier leeg. Al onze passies, al onze liefde, alles zit er in verborgen. Verborgen, verstopt. Want je lijkt gek als je zegt: “mijn hart is vandaag geel”.

Een psychiater wordt je dan aangeraden. Maar zover zullen we nooit in ons hart kunnen kijken, dat je van iedere noot een liedje maakt, dat je van ieder vogeltje een nest maakt. Het onderbewuste, brengt ons langzamerhand naar het bewustzijn.

Je bent niet blind door liefde, of bewusteloos door pijn. Je hele leven lang ben je al bewusteloos, totdat er een klein glimpje liefde door heen schijnt. Alle verfflesjes lek prikt, en je hart begint te kleuren. Je zult ervan schrikken, dat iemand een portret probeert te schilderen met jouw verf. Maar je zult er ook van gaan houden. Want opeens besef je dat sneeuw echt mooier is, als het wit is. En ga je nadenken over hoe gras ooit groen is gekomen. Dan zul je inzien dat alles liefde is. Alle levensloze objecten, alle doodgewone dingen, komen tot leven.

Je laat je hart met de wind meewaaien, je vingers de wereld kleuren, en beseft dat de plek waar je altijd al naar toe wou, toch eigenlijk heel dichtbij kan zijn.

Attentie: aquariusage.com