Ons zonnestelsel trekt momenteel door een interstellaire gaswolk die eigenlijk niet kan bestaan. Uit gegevens van de Voyager-ruimtesondes blijkt dat deze gaswolk bijeen wordt gehouden door een sterk magnetisch veld net buiten ons zonnestelsel (Nature, 24 december). Deze ontdekking heeft consequenties voor de onvermijdelijke botsingen met andere, soortgelijke gaswolken die ons zonnestelsel te wachten staat.

De gaswolk waar ons zonnestelsel doorheen gaat wordt de Lokale Interstellaire Wolk genoemd. Hij is ongeveer 30 lichtjaar groot en bestaat uit ijl mengsel van waterstof- en heliumatomen met een temperatuur van 6000 graden. Het merkwaardige van de wolk is zijn omgeving. Ongeveer tien miljoen jaar geleden hebben een aantal nabije supernova-explosies plaatsgevonden die een reusachtige bel van superheet gas hebben uitgestoten. De lokale wolk is geheel gehuld in dit hete gas en zou allang daardoor verzwolgen moeten zijn. Maar uit de Voyager-gegevens blijkt dat dit wordt voorkomen door een sterk magnetisch veld.

De beide Voyager-sondes zijn al meer dan dertig jaar onderweg naar de rand van het zonnestelsel. Ze naderen de interstellaire ruimte, maar zijn daar nog niet. Wel kunnen ze al kenmerken van de Lokale Interstellaire Wolk onderzoeken. Het feit dat de wolk sterk gemagnetiseerd is, betekent dat ook andere gaswolken in onze kosmische omgeving dat kunnen zijn. Een botsing met zo'n gaswolk kan ertoe leiden dat de heliosfeer - de magnetische invloedssfeer van onze zon - sterker wordt samengedrukt dan tot nog toe werd aangenomen. En dat zou weer tot gevolg hebben dat er bij zo'n botsing, die ruwweg eens in de 100.000 jaar plaatsvindt, meer kosmische straling doordringt tot de binnenste delen van het zonnestelsel. Met alle mogelijke gevolgen voor het klimaat op aarde van dien.

Meer informatie:
Voyager Makes an Interstellar Discovery