Zoals ik weleens eerder heb aangegeven is het niet zo dat we volwassenen zijn, maar kinderen die spelen volwassen te zijn. We zijn zelf zo overtuigd geraakt van onze volwassenheid dat we niet meer begrijpen waarom we soms zo reageren als dat we reageren. We worden getriggert door iemand, een gebeurtenis, of een angstige gedachte, en in een fractie van een seconde verandert onze hoedanigheid, in iemand die ons zelf achteraf verbaast. Waarom zijn we ineens zo boos? Waarom gedragen we ons zo kinderachtig? Waarom nemen we weer die hulpeloze rol op ons?

Het zijn allemaal gebeurtenissen die ons laten zien dat we diep van binnen helemaal niet volwassen zijn, maar nog net zo onzeker, hulp behoevend, vragend om liefde en aandacht, als vroeger toen we nog klein waren. De gebeurtenis laat enkel zien dat onze volwassenheid slechts een illusie is. We wilden graag volwassen zijn, we wilden niet hulpeloos en afhankelijk zijn, daarom zijn we ons een imago gaan aanmeten van volwassenheid. Maar een kleutertje wat een maatpak aantrekt is daarmee nog geen volwassene.

Dat innerlijke kind is door onze omgeving, en ons zelf, afgewezen, het mocht er niet zijn, het moest weg, want je moet volwassen worden. Je moet leren sterk en krachtig te zijn, dus wordt het zwakke en gevoelige afgewezen. Het innerlijke kind wordt de kelder ingestuurd en daarin opgesloten. Mensen gruwelen van het incest drama in Oostenrijk, waar een onschuldig kind werd opgesloten in de kelder en jarenlang misbruikt, maar is dat niet enkel een spiegel naar de wereld om te laten zien wat wij eigenlijk collectief doen met ons eigen innerlijk kind? Sluiten wij ons eigen kind ook niet op en stellen het bloot aan de meest verschrikkelijke veroordelingen?

Vinden we het dan vreemd dat dit innerlijke kind nooit volwassen heeft kunnen worden? Dit kind is nog steeds het zelfde kind als dat het was toen je nog klein was, het heeft de wereld niet mogen zien, en de wereld mocht het kind niet zien.

Het wordt dus tijd dat de druk van kinderen afgehaald wordt om volwassen te worden, wat dat ook moge zijn. Laat kinderen, gewoon kind zijn, laat ze kwetsbaar zijn, laat ze afhankelijk zijn, zorg ervoor dat ze als kind in het leven kunnen blijven staan, daarmee krijgt het kind werkelijk de kans om op te groeien tot een volgroeid kind. Het kind was al goed zoals het was, het zijn wij die leven in de illusie, die het nodig achten om dat kind te verkleden als volwassene, laat los, en het kind leert zichzelf bekleden met de prachtigste gewaden die horen bij een zuivere ziel.

En voor ons... een lange weg van kleren uit trekken, graven en zoeken, naar dat innerlijke kind. Maar de weg is eigenlijk niet zo lang, want het kind is zichtbaar als we weer eens getriggert worden. Mocht dat gebeuren, wees dan de gebeurtenis dankbaar, want het stelt je in staat om je innerlijk kind weer in het licht van het leven te plaatsen. Uit de kelder, uit de gevangenis, maar open en bloot in de wereld.

Dus als je bozig, angstig, verdrietig, of verloren voelt, weet dan dat je innerlijk kind tot je gekomen is en geef het een kans om zich verder te ontwikkelen. Stuur het niet terug de kelder in, maar laat het er zijn, ook al schaam je jezelf misschien voor het feit dat jouw innerlijk kind nog geen kans gehad heeft om volwassen te worden.

Ik heet jouw en mijn innerlijk kind van harte welkom in de wereld.