Terug naar die geheimzinnige kracht die mij er steeds weer boven op bracht. Nee, die mij verder bracht en er voor zorgde dat ik uiteindelijk uit de angst en depressie kon klimmen en me momenteel een waardevol mens voel, want zo voel ik me. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar wellicht is dat het goddelijke in mij. Dat goddelijke, die levenskracht, zit in een ieder van ons.

En daar sta ik dan weer...

Nu ik de afgelopen week in mijn verleden ben gedoken, het heb herbeleefd, doorleefd en verwerkt, komt onherroepelijk de vraag op: hoe?

Hoe doe ik dat? Hoe zorg ik er voor dat ik er elke keer weer stond en nog steeds sta? Waarom ben ik niet helemaal gek geworden? Wat is het dat mij heeft weerhouden om zelfmoord te plegen?

Mag ik je wat zeggen... dat weet ik niet.

Ik kan je wel vertellen hoe het altijd ging en nog steeds gaat.

Er zit een onverwoestbare liefde voor het leven in mij. Uiteindelijk kom ik daar altijd weer terug. Een levenslust die mij nooit doet opgeven. Is dat gebaseerd op optimisme? Haha! Ik heb mij nooit beschouwd als optimistisch. Eerder iemand die het leven (te?) serieus nam. Elke keer als de bodem bereikt werd, was de onvermijdelijke weg omhoog, door verdriet en pijn heen.

Je kunt nu zeggen... 'wat een aanstellerij'. Ik heb echter nooit op dit weblog geschreven hoe zwart mijn leven een paar jaar geleden was. Geloof me, het was pikzwart, een hel het merendeel van de tijd. Het voelde als je boot die lek is en je aan het hozen bent, maar het water loopt sneller naar binnen dan jij kunt wegscheppen. Uiteindelijk is het niet waar gebleken. De boot zonk nooit, maar zo voelde het bij tijd en wijle wel. Misschien zal ik je ooit vertellen wat ik precies heb meegemaakt, maar nu niet. Nu vraag ik je het aan te nemen.

Terug naar die geheimzinnige kracht die mij er steeds weer boven op bracht. Nee, die mij verder bracht en er voor zorgde dat ik uiteindelijk uit de angst en depressie kon klimmen en me momenteel een waardevol mens voel, want zo voel ik me. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar wellicht is dat het goddelijke in mij. Dat goddelijke, die levenskracht, zit in een ieder van ons.

We gebruiken het dagelijks. Maar als je die kracht gaat observeren, kun je niet anders concluderen dat het iets goddelijks is. De oneindige en eeuwige stroom van energie die door alles hier op aarde stroomt, inclusief in jou en mij. Dat eeuwige en onveranderlijke heeft mij de kracht gegeven om hardop te kunnen zeggen: Nee! Ik geef niet toe aan depressie, aan angst en verdriet. Het heeft mij de kracht gegeven om die angsten, depressies en verdriet recht in de ogen te kunnen kijken. Met andere woorden het te doorleven en te verwerken.

Hoeveel lijden kan een mens hebben? Ik weet het niet. Ik hoop niet veel meer dan ik heb gehad. Waarom redt de één het wel en de ander niet? Weet ik ook niet, maar wellicht heeft het te maken hoe open je staat voor die helende kracht van het Universum. En ook of je bereid bent de pijn te doorleven en nooit je hoop op een beter leven opgeeft. Ik heb het gered. Daar ben ik dankbaar voor. Maar de reden dat anderen er nog midden in zitten en er niet uitkomen is voor mij onverteerbaar. Ik gun mijn ergste vijand deze diepe dalen niet.

Dus, daar sta ik dan weer. En ik zal er straks weer staan, en daarna, en daarna, en daarna en na dat daarna. Telkens weer, net zolang tot ik volledig gelukkig ben. En langs dat pad hoop ik dat andere mensen die deze diepe dalen kennen wat van mijn inzichten kunnen meepikken.

Door: Angela

copyright tekst: http://angelawende.blogspot.com/2009/09/en-daar-sta-ik-dan-weer.html

Attentie: aquariusage.com