In het vorige artikel over tijdreizen hebben we het Philadelphia experiment belicht, zoals dat volgens o.a. Al Bielek en Preston Nichols zou hebben plaatsgevonden. Dat was al een vrij grote aanslag op ons bevattingsvermogen, maar het kan gelukkig nóg een stapje verder. Terug naar het relaas van Nichols en Bielek dus: Volgens hen was er tijdens het experiment in 1943 een link met het Montauk project in 1983. Daar gaan we ons nu dus maar eens wat meer in verdiepen.

Voorgeschiedenis

Het is 1971 en ene Preston Nichols heeft een beurs gekregen om bij een groot bedrijf studie te doen naar het al dan niet bestaan van telepathie. Zoals zovelen begint hij zeer sceptisch aan het onderzoek, hij gaat ervan uit dat hij uiteindelijk zal aantonen dat er geen sprake is van een dergelijk fenomeen. Tot zijn verbazing echter komt Preston er achter dat telepathie wel degelijk een realiteit is en dat deze communicatie in feite werkt via processen die qua gedrag veel weg hebben van radiogolven. Het onderzoek heeft dus bestaansrecht en Nichols experimenteert met diverse ‘psychics’: helderzienden, telepaten of hoe je ze ook wilt noemen.

In 1974 stuit hij op iets vreemds: elke dag, op hetzelfde tijdstip lijkt het of de geest van de testpersonen ‘op slot’ zit, ze kunnen een bepaalde periode ‘niet effectief denken’, zoals hij het omschrijft. Nichols’ ontdekking dat telepathie werkt via een radiogolf-structuur, doet hem vermoeden dat een electronisch signaal verantwoordelijk kan zijn voor dit verschijnsel.

Hij doet wat onderzoek en komt tot de conclusie dat een cyclus van 410 – 420 MHz in ‘de ether’ de boosdoener is. De bron is snel gevonden, in de vorm van een rood/witte radar antenne bij een Air Force basis op Montauk Point (Long Island)... Wie zou hier niet nieuwsgierig van worden?

Op onderzoek uit dus...

Preston vraagt wat rond en komt er achter dat de basis bij Montauk volledig in bedrijf is, en hevig beveiligd. Buiten het feit dat het radarproject in handen is van de FAA (Federal Aviation Administration) komt hij niet veel te weten. Er is wel een vreemd aspect aan het verhaal, aangezien de radarinstallatie een zgn. Sage Radar uit de tweede wereldoorlog is, behoorlijk verouderd dus. Een reden waarom de FAA een dergelijk systeem nodig zou hebben, kan Nichols zo snel niet verzinnen en er is niemand die hem verder kan of wil helpen. Een doodlopende straat dus.

In 1984 hoort Nichols via-via dat de basis inmiddels verlaten is en hij besluit een kijkje te gaan nemen: De basis blijkt behoorlijk rommelig achtergelaten te zijn, overal rondslingerend papierwerk en verdwaalde radio-apparatuur. Aangezien hij een verzamelaar is van radio-apparatuur pleegt hij wat telefoontjes en met wat moeite lukt het hem na enige tijd om toestemming te krijgen om de apparatuur over te nemen.

Hij vertrekt later dus opnieuw naar de basis om de boel op te halen met één van zijn ‘psychics’, Brian. In een van de gebouwen stuiten ze op een dakloze, die daar woont sinds de basis sloot. De man lijkt Preston te herkennen en vertelt tussen neus en lippen door iets over een groot experiment een jaar eerder, waar hij zelf als technicien aan deelnam. Het verhaal begint steeds vreemder te worden.

Nichols blijft geïntrigeerd door de basis bij Montauk Point en gaat door de jaren heen steeds vaker op onderzoek uit, met wisselende groepjes mensen, waaronder ‘psychic’ Duncan Cameron (waar hebben we die naam eerder gehoord?). Deze Cameron lijkt de basis, geheel onverklaarbaar, als zijn broekzak te kennen en raakt op een bepaald moment zelfs in trance op de basis, wat resulteert in een stortvloed aan onverwachte informatie aangaande het Montauk Project.

Daar wil Nichols het fijne van weten, hij laat een serie technieken op Duncan los, waarmee geblokkeerde herinneringen naar boven gehaald kunnen worden. Zodoende komt onder andere Duncans betrokkenheid bij het Philadelphia experiment aan het licht. Gaandeweg komt Nichols meer en meer verontrustende informatie op het spoor: Ook hijzelf heeft bepaalde blokkades in zijn geheugen, na verloop van tijd blijkt hij zelfs over herinneringen van twee tijdspaden te beschikken.

In een van de twee tijdspaden is hij zelfs een behoorlijk hoge pief in het project: “Preston B. Nichols: Assistant Project Director”...

Tot zover een korte samenvatting van de eerste hoofdstukken uit “The Montauk Project, Experiments in Time”. Deze aanpak om iets van de sfeer weer te geven en het hoge gehalte ‘toevallige ontdekkingen’ aan te geven. Ik zal me verder beperken tot de essentie, voordat ik het hele boek vertaald heb (en daar word ik niet voor betaald tenslotte...)

Het Montauk Project, wat hield dat eigenlijk in?

We herinneren ons uit het vorige artikel dat John von Neumann een van de wetenschappers was die bij het Philadelphia experiment betrokken was. Zijn volgende project was van een iets andere aard, maar wel degelijk geïnspireerd door het gebeuren in 1943. De psychische problemen die de bemanning van de Eldridge had overgehouden aan hun uitstapje naar een andere dimensie waren kennelijk reden genoeg om een grootschalig onderzoek te starten naar de werking van de menselijke geest. Men hoopte er zo onder andere achter te komen waarom de mens niet bestand is tegen een meerdimensionale ervaring.

Door middel van computer- en radiotechnolgie lukte het uiteindelijk om menselijke gedachtenpatronen te registreren. Een machine waarmee gedachten gelezen kunnen worden dus.

Een logische volgende gedachte in de research is dan de volgende: Zou het mogelijk zijn om gedachten via deze machine over te brengen naar andere levende wezens? In theorie bleek dit inderdaad mogelijk te zijn, een kleine stap naar ‘Mind Control’ experimenten..  De politiek kreeg op een gegeven moment lucht van het Mind-Control potentieel en trok haar handen af van het hele project: Dit ging natuurlijk veel te ver. Gelukkig was daar een geheime groepering met militaire connecties die de boel graag verder wilde financieren en het project werd verplaatst van de Brookhaven National Laboratories naar Camp Hero bij Montauk Point. Een belangrijke reden voor de verhuizing naar Montauk: De daar aanwezige Sage radar uit de tweede wereldoorlog, die werkte op een frequentie van 400-425 MHz. En laat dat nou net de frequentie zijn waarmee de menselijke geest beïnvloed kan worden...

Het Montauk project is dus niets meer of minder dan een experiment waarbij men het gedrag van mensen en dieren probeerde te beïnvloeden door middel van een soort programmering. Dit werd bereikt door een proefpersoon aan een computer te linken en zijn gedachten zodanig te versterken dat men zowel subjectieve of objectieve illusies kon opwekken. Op deze manier bleek het zelfs mogelijk materie te laten verschijnen via gedachtenkracht: De proefpersoon dacht bijvoorbeeld aan een boek en ‘presto’: het boek verscheen.

De gemiddelde wetenschapper wil natuurlijk altijd nóg verder met zijn onderzoek, dus men verzon het volgende: Wat gebeurt er als de proefpersoon denkt aan een boek, dat in plaats van nu gísteren verscheen?

Deze manier van denken leidde ertoe dat men ging experimenteren met het buigen van tijd door middel van gedachtenkracht. Na jaren van onderzoek en experimenteren vond het project zijn hoogtepunt op 12 augustus 1983, in de vorm van een ‘tijdtunnel’ of vortex naar het jaar 1943: het Philadelphia experiment.

We weten nog dat men de controle over het project naar mate de tijd verstreek verloor en dat Al Bielek en Duncan Cameron in 1943 de boel kort en klein hebben geslagen om het experiment stop te zetten, maar ook in 1983 werd de apparatuur vernietigd. Door –daar hebben we hem alwéér- Duncan Cameron. Ten tijde van de climax in 1983 was hij aangesloten op de centrale computer en dus dé aangewezen man om met zijn versterkte gedachten iets op touw te zetten teneinde het proces een halt toe te roepen: Duncan projecteert uit zijn onderbewustzijn een groot electromagnetisch ‘beest’ dat alle apparatuur vernielt aan de 1983-kant en daarmee is het eind van het experiment een feit.

De basis wordt gesloten, de ingangen worden volgestort met beton en de getuigen gehersenspoeld. Hier zal nooit iemand meer om malen.

Althans, dat was de bedoeling. Zoals in de inleiding duidelijk werd, zijn er tegen de verwachting in toch mensen opgestaan die zich de gang van zaken (deels) gingen herinneren en die vervolgens een groot onderzoek gestart zijn, met als gevolg opnieuw de meest spectaculaire bevindingen. In de diverse navolgende boeken worden dan ook connecties met UFO’s, Aliens, Ondergrondse bases, Nazi-goud, pyramides bij Montauk, Aleister Crowley en ga zo maar door uit de doeken gedaan. (Wie weet komen we op deze aspecten nog een keer op terug.)

Juist ja...

Een bizar vervolg op een bizar verhaal, dat zal niemand ontkennen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Preston Nichols, die dit verhaal aanzwengelde en het zo bij een groot publiek bekendmaakte, door de Amerikaanse autoriteiten is voorgedragen voor een geheel verzorgd verblijf in een psychiatrische inrichting. Terecht? Wie weet... Hoe dan ook, de beste man loopt nog steeds vrij rond, tot ongenoegen van ‘the powers that be’.

Dat neemt echter niet weg dat dit soort claims tot de verbeelding spreekt en mensen er toe zet om zelf op onderzoek uit te gaan. Een greepje uit wat materiaal van personen die ter plaatse zijn geweest en onderzoek hebben gedaan:

De maker(s) van de site http://www.valentinesdesigns.com/themontaukproject/main.htm zijn tussen 1999 en 2000 meerdere malen op onderzoek uitgeweest op en rond de basis. Zij hebben aangetoond dat de radarinstallatie in die tijd nog steeds in functie was (het ding roteerde destijds nog wel eens), terwijl de basis toch echt gesloten was en niet meer in gebruik zou moeten zijn. Ook wordt melding gemaakt van UFO-achtige activiteiten en het gevoel bespied te worden. K.B. Wells heeft in zijn boek ‘The Montauk Files’ aangetoond dat enkele claims uit de reeks Montauk boeken op feiten berusten.

Maar goed, wat hebben we tot nu toe voor bewijs dat er inderdaad door de tijd gereisd is? Simpel: He-le-maal niets, tenzij we van het goede in de mens uitgaan en de hiervoor genoemde ‘betrokkenen’ op hun woord geloven. We hebben wel wat aanknopingspunten dat er bij de bewuste basis meer gaande is of was dan men ons wil doen geloven, maar of dat zal leiden tot het definitieve bewijs? Daar gaan we maar niet van uit...

Het is dus verstandig om via andere kanalen op zoek te gaan naar eventuele bewijslast. In het volgende deel laten we Bielek, Nichols en Cameron dus even voor wie en wat ze zijn en gaan we elders op zoek naar aanwijzingen.

Frank G. 

Bronnen:

Preston Nichols / Peter Moon: ”The Montauk Project; Experiments in Time”

Sky Books, ISBN 0-9631889-0-9

Preston Nichols / Peter Moon: “Montauk revisited; Adventures in Synchronicity”

Sky Books, ISBN 0-9631889-1-7 

K.B. Wells Jr.: “The Montauk Files; Unearting the Phoenix Conspiracy”

New Falcon Publications, ISBN 1-56184-134-X

http://www.valentinesdesigns.com/themontaukproject/main.htm

http://www.v-j-enterprises.com/montauk.html
 

Links:

http://www.martinkeitel.com/cropcircles/articles/montauk.html

http://www.umf.net/umf/library/montak.htm

Lees ook:

Tijdreizen (deel 1) Het Philadelphia experiment