In 1943 vindt een prestigieus experiment plaats: Aan boord van de USS Eldridge probeert men door middel van een elektromagnetisch veld het schip onzichtbaar te maken voor radar. De tweede wereldoorlog is in volle gang, dus zo’n strategisch voordeel zou bijzonder goed uitkomen. Het experiment slaagt, maar helaas zijn er wat onverwachte bijkomstigheden. Zo is de Eldridge niet alleen onzichtbaar voor radar, ook met het blote oog is het schip nergens meer te bekennen! Alhoewel: In Norfolk, Virginia, honderden kilometers verderop, is hij ineens wél te zien. Tijdelijk, want op dezelfde onverklaarbare wijze wordt het schip weer terug ‘geflitst’ naar de zeewerf bij Philadelphia...

Eind goed, al goed? Niet helemaal, aangezien een deel van de bemanning verbrand of versmolten met het schip terugkeert van dit uitstapje, de rest van de crew verkeert in shock. Dat laatste is niet zo verwonderlijk als je net, totaal onverwacht, uit je eigen tijdruimte continuüm gezogen bent en je verminkte collega’s ziet kermen... Om het drama compleet te maken hebben twee bemanningsleden een wel heel vreemd tripje gemaakt. Daarover later meer.

Ergo: het project (Project Rainbow) wordt stopgezet omdat men geen mensenlevens wil riskeren en de bemanning wordt als ‘mentaal ongeschikt’ de laan uitgestuurd. Ongeveer een halve eeuw later verschijnt een reeks boeken waarin onder anderen Al Bielek, Duncan Cameron en Preston Nichols verklaren dat dit toch niet helemaal het einde van het project geweest is... Sterker nog, dit experiment is het begin van een waar tijdreis-tijdperk!

Natuurlijk, het is een omstreden verhaal met fanatieke tegenstanders en slechts een handjevol ‘gelovers’. Toch komen er de laatste jaren steeds meer mensen naar voren die zeggen op een of andere manier wat te maken gehad te hebben het Philadelphia experiment en dan voornamelijk diens opvolgers. Zit er een kern van waarheid in deze verhalen of proberen hele volksstammen op slinkse wijze wat bij te verdienen? We zullen het waarschijnlijk nooit met zekerheid weten, maar het is een feit dat het onderwerp een plaatsje in de archieven van DossierX verdient. 

De aanloop naar het experiment

Een samenvatting van het Philadelphia experiment uit het boek “The Montauk Project” van Preston Nichols en Peter Moon: Volgens Nichols en consorten vindt het onzichtbaarheidsproject zijn oorsprong in 1912. In dat jaar ontwikkelt de wiskundige David Hilbert een aantal nieuwe wiskundige inzichten. Eén daarvan is de zogenaamde “Hilbert Space”, waarmee hij vergelijkingen ontwikkelt voor meerdere realiteiten. Hilbert stapt hiermee in 1926 naar John von Neumann, die er op zijn beurt mee vandoor gaat. In de persoon van dr. Levinson vinden we nog iemand die zich met het fenomeen tijd bezig houdt, getuige zijn “Levinson Time Equations”.

In de jaren ’30 wordt er serieus werk gemaakt van het onderzoek naar onzichtbaarheid. Aan de universiteit van Princeton zijn illustere namen als Nikola Tesla en de al genoemde von Neumann ermee in de weer. Zodoende is men al vrij snel (1940) in staat een onbemand schip onzichtbaar te krijgen, zo gaan de verhalen althans.

Om een lang verhaal kort te maken: De oorlog is begonnen en men heeft haast met het project. Tesla ziet echter in dat de effecten op het menselijk lichaam en de menselijke geest zeer groot en risicovol moeten zijn, hij pleit er dan ook voor om meer onderzoek te doen. Von Neumann is het daar niet mee eens, want we hebben tenslotte haast, weet u nog? Tesla ziet in 1942 nog kans om een experiment te saboteren, maar wordt daarna ontslagen of stapt zelf op, daarover zijn de meningen verdeeld.

Op 20 juli 1943 wordt er een ‘go’ gegeven voor een experiment met een bemand schip. Helaas, de crew raakt volstrekt gedesoriënteerd en misselijk en de test wordt geannuleerd. Ook von Neumann ziet nu in dat er gevaren zijn voor de bemanning en hij past enige zaken aan, waardoor niet totale onzichtbaarheid zal worden bereikt, maar slechts onzichtbaarheid op radar.

De definitieve deadline wordt verschoven naar 12 augustus. 

Wat gebeurde er op 12 augustus 1943?

Aan boord van de USS Eldridge zijn onder anderen de broers Edward en Duncan Cameron aan het werk als het experiment zijn aanvang neemt. Een minuutje of 5 lijkt alles goed te gaan, maar dan is er plots een blauwe flits, met als gevolg o.a. een kapotte radiomast en zender. Tot overmaat van ramp is een deel van de bemanning versmolten met het schip of op zijn minst krankzinnig geworden. Edward en Duncan Cameron delen dat lot niet, aangezien zij zich op dat moment in een in een door stalen schotten afgeschermd gedeelte van het schip bevinden. Het is ze al snel duidelijk dat het experiment niet helemaal volgens plan verloopt en ze proberen dan ook de generator uit te zetten, wat niet lukt.

Op datzelfde ‘moment’ vindt ook in 1983 een experiment plaats, bij Montauk. Onderzoek had uitgewezen dat de Aarde, net als de mens, een bioritme kent. Dit bioritme ‘piekt’ elke 20 jaar op 12 augustus (wat een toeval). Het experiment in 1983 viel dus -geredeneerd vanuit dat bioritme- samen met het Philadelphia experiment, waardoor de Eldridge door ‘hyperspace’ kon reizen. De broertjes Cameron konden de boel op de Eldridge niet uitzetten, vanwege een link met de generator in het experiment van 1983.

Goed, je kunt het experiment niet stopzetten, je collega’s rennen als kippen zonder kop rond of worden in dat rennen bemoeilijkt omdat ze met hun kop vastzitten in bijvoorbeeld de romp van het schip. Wat doe je dan? Juist: wegwezen! Ze springen overboord in een poging het vege lijf te redden... Je zou verwachten dat de historie op dit moment al dramatisch genoeg is, maar nee: ons bevattingsvermogen wordt nóg verder op de proef gesteld. In plaats van in het water te terecht te komen om naar veiliger oorden te zwemmen, belanden de twee in een ‘tijdtunnel’ waardoor ze – jawel – in Montauk anno 1983 terechtkomen, alwaar onze oude bekende John von Neumann ze opwacht. De beste man is inmiddels 40 jaar ouder (dat klinkt eindelijk eens logisch) en hij wacht al sinds 1943 op deze rendez-vous.

Von Neumann vertelt de beide broers dat de technici in Montauk het experiment onmogelijk kunnen stopzetten en dat Edward en Duncan dat in 1943 dus maar moeten doen, desnoods door de hele boel aan puin te slaan. (Hier volgt in het boek een zeer kort stukje over aliens en wat ‘side missions’ die de broertjes moesten doen voor het Montauk clubje. In een volgend artikel wellicht wat meer hierover.)

Uiteindelijk slaagt men erin om Duncan en Edward weer aan boord van de Eldridge in 1943 te krijgen, waar ze de orders van von Neumann opvolgen en alle kabels die er te vinden zijn doorsnijden, de generatoren aan diggelen slaan enzovoort. Zodoende belandt de Eldrigde weer ‘veilig’ op de werf in Philadelphia. Duncan besluit echter nog even naar 1983 terug te gaan via de ‘timegate’ waardoor er alsnog een probleem optreedt: Zijn ‘tijdsreferentie’ is zoek, wat naar verluidt kan resulteren in drie dingen; het verouderingsproces gaat langzamer, blijft gelijk of versnelt. In het geval van Duncan het laatste, hij wordt zienderogen ouder en heeft dus een groot probleem. Als er niet snel ingegrepen wordt zal hij sterven...

Tsja... 

Nichols en Moon zijn wat vaag over wat er zich hier exact heeft afgespeeld, maar von Neumann schijnt alles in het werk gesteld te hebben om Duncan in het land der levenden te houden, omdat hij onmisbaar was voor de tijdslijn. (Ook hierover volgt in een later artikel meer.)

In theorie heeft elk mens een eigen electromagnetische identiteit, als die geregistreerd en opgeslagen kan worden kan die -theoretisch- ook overgebracht worden naar een ander lichaam. Vraag me niet hoe, maar dat is exact wat men gedaan schijnt te hebben, Duncans ‘ziel’ of electromagnetische zelf werd overgebracht naar een andere zoon van vader Cameron. Duncan wordt op deze manier dus eigenlijk zijn eigen broer. In 1951 ziet aldus een jongetje het levenslicht: Ook hij luistert naar de naam Duncan, wel zo overzichtelijk, niet?

Volgens Al Bielek is Edward Cameron bij de Marine blijven werken waar hij op een gegeven moment ‘top level security’ had, en zodoende inzage had in gegevens over bijvoorbeeld vrije energie machines. Al claimt dat ook Edward Cameron op een of andere manier in een nieuw lichaam terecht is gekomen, in de Bielek familie welteverstaan... Dat werd het nieuwe leven van Edward Cameron, in het lichaam van Al Bielek. De broers Edward en Duncan wandelen nu dus over de aardbol als Al Bielek en Duncan Cameron. 

We gaan nog even terug naar 1943

Er wordt in de hoge regionen druk vergaderd over de Philadelphia toestand en na vier dagen besluit men een laatste test uit te voeren. Eind oktober 1943 dobbert de Eldridge zonder bemanning en op afstand bestuurd rond. Gedurende een minuut of 15 a 20 is het schip onzichtbaar. Test geslaagd!

Of toch niet helemaal? Later blijkt bij nadere inspectie dat er apparatuur ontbreekt; twee zenders en een generator zijn bijvoorbeeld niet meer terug te vinden, bovendien is de controlekamer op miraculeuze wijze behoorlijk toegetakeld. Al deze onverklaarbare toestanden zijn voor de Marine reden genoeg om de activiteiten te staken. De USS Eldridge wordt verkocht aan Griekenland en daarmee is de kous af!

Tot zover de uiteenzetting van Preston Nichols en Peter Moon. Moeten we dit hele verhaal nu maar klakkeloos aannemen? Dat lijkt me niet al te verstandig, mede omdat er geluiden opgaan die het verhaal tegenspreken. Laten we ons daar eens wat meer in verdiepen:

Hier heeft niets plaatsgevonden!

Volgens de ‘boeken’ heeft er inderdaad niets plaatsgevonden. De Griekse marine heeft na de overdracht in de logboeken van de Eldridge geen gegevens teruggevonden van voor januari 1944. Wil dat zeggen dat onze Eldridge voor 1944 niet gevaren heeft of niet bestond? Niet per sé.

Via deze link http://www.history.navy.mil/faqs/faq21-1.htm wordt duidelijk dat ook de Amerikaanse marine alleen gegevens verschaft vanaf 27 augustus 1943, toen de Eldridge officieel in gebruik werd genomen. Wil dat zeggen dat onze Eldridge voor 27 augustus 1943 niet gevaren heeft of niet bestond? Niet per sé.

We herinneren ons namelijk dat op 12 augustus 1943 het bewuste experiment zou hebben plaatsgevonden. Dus vóór de officiële ingebruikname van dit bootje... Wil dat zeggen dat het beestje voor die tijd niet gevaren heeft? Ik denk het niet, er zijn alleen geen gegevens voorhanden over de testritten...  Wat mij betreft is het ontbreken van gegevens op dit vlak geen defintief bewijs. We hebben twee opties: óf er is echt niets gebeurd óf men heeft het bewijsmateriaal weggemoffeld. Hoe dan ook, buiten de getuigenverslagen is geen stavend bewijsmateriaal voorhanden.

Advocaat van de Duivel

Buiten het bizarre verhaal dat we al hebben zijn er nog wat zaken op te merken, die illustreren dat er inderdaad geld verdiend wordt aan het verhaal, maar er zijn ook gebeurtenissen die erop kunnen wijzen dat er wel degelijk iets aan de hand is. Een aantal voorbeelden:

Al Bielek verdient op dit moment een bescheiden (?) zakcentje aan het geven van lezingen en hij reist de wereld rond om zijn verhalen te vertellen over onderaardse bases, tijdreis-complotten en aliens. Volgens de site www.bielek-debunked.com zijn zijn gegevens echter gebaseerd op fantasie en verdraaiingen van de werkelijkheid. Ik heb daar op dit moment weinig steekhoudende informatie over, Bielek zou een fantast kunnen zijn en de makers van de site bielek-debunked kunnen dat ook zijn... geen idee.

Peter Moon heeft een uitgeverijtje genaamd Sky Books, waar - voor zover ik weet - alleen boeken over Montauk gerelateerde onderwerpen verschijnen. Men doet er blijkbaar alles aan om de mythe in stand te houden en steeds meer 'getuigen' naar voren te schuiven. Geldklopperij? Ik weet het niet... 

Preston Nichols staat al een tijd op de nominatie om opgenomen te worden in een kliniek voor geesteszieken (Op initiatief van de Amerikaanse overheid, naar het schijnt...).

Duncan Cameron heeft zich gedistantieerd van een groot deel van dit verhaal, volgens insiders vanwege hersenspoeling... 

Steeds meer mensen waaronder Alexandra Bruce, Wade Gordon etc. dragen informatie aan.

Tot slot

Het blijven allemaal bizarre claims die in de Twilight Zone of voor mijn part Star Trek niet zouden misstaan, zeer ongeloofwaardig, maar wel degelijk intrigerend. Hoe moeten we dit hele verhaal nu eigenlijk plaatsen? Wat heeft men daar zelf over te zeggen? In de inleiding van zo’n beetje elk boek van de uitgeverij Sky Books staat een tekst met de volgende strekking (samengevat en vertaald uit de engelse versie):

Dit verhaal is gebaseerd op de herinnering van de schrijver, hij heeft de gebeurtenissen zo goed mogelijk proberen weer te geven. Het is aan de lezer om de relatieve waarheid te ontdekken. De uitgever neemt geen verantwoordelijkheid voor onzorgvuldigheden die kunnen zijn ontstaan door trauma’s of misconcepties. Niets uit deze uitgave moet worden opgevat als een aanval op de regering van de V.S. De auteurs en uitgever staan volledig achter de regering zoals die in de grondwet van de V.S. wordt omschreven. De daden die in dit boek beschreven worden zien wij als activiteieten van individuën die zich niet aan de wet houden.

Hieruit blijkt maar weer: Je moet jezelf indekken als je met dit soort materie aan de gang gaat, zoveel is duidelijk. De auteurs zijn zich er overduidelijk van bewust dat zij zich op glad ijs begeven. Heeft het Philadelphia experiment in de hierboven beschreven vorm inderdaad plaatsgevonden? Ik heb echt geen idee, maar een spannend jongensboek is het wel... De Kameleon heeft een waardige opvolger, wat mij betreft. Laat ik het zo zeggen in het kader van de omgekeerde bewijslast: Weten we echt héél zeker dat de mensheid niet in staat is om -ooit- tijdreizen onder controle te krijgen?

Genoeg stof voor discussie in elk geval. Dus: In het volgende artikel in deze reeks wat meer over het Montauk Project. 

Frank G.

Bronnen:

Brad en Sherry Steiger / Alfred Bielek: “The Philadelphia Experiment & Other UFO Conspiracies”

Inner Light, ISBN 0-938294-97-0 

Preston Nichols / Peter Moon: ”The Montauk Project; Experiments in Time”

Sky Books, ISBN 0-9631889-0-9

http://www.history.navy.mil/faqs/faq21-1.htm

lees ook:
Tijdreizen (deel 2) Het Montauk Project