Drs. Henk. J.Trentelman
Chemo? Of kan ik zélf kiezen? Er zijn andere mogelijkheden. De Eed van Hippocrates. 2008.
In 2008 kwam er een opmerkelijk boek uit over kanker, geschreven door Henk Trentelman.
“Chemo? Of kan ik zélf kiezen” is een pleidooi voor therapievrijheid voor de kankerpatiënt in Nederland.
In Duitsland en Engeland is er veel meer ruimte voor hetgeen de kankerpatiënt zelf wil. De patiënt wordt goed begeleid en ondersteund door de reguliere medische wetenschap indien hij of zij opteert voor een alternatieve therapie. In Nederland worden alternatieve therapieën helaas nog steeds vaak beschouwd als onwetenschappelijk terwijl alternatief een andere mogelijkheid betekent en niet één of ander synoniem is voor kwakzalverij, een zeer geliefd scheldwoord in ons land. In Nederland heeft een patiënt vaak niet eens meer recht op een scan indien hij of zij uitbehandeld is in het reguliere circuit en worden alternatieve therapieën veel minder vaak vergoed dan in Duitsland en Engeland.
Er bestaan reeds zeer veel boeken over kanker, maar het boek van Henk is zo uniek door zijn zeer brede invalshoek.
Voor sommige mensen is kanker een nog ongeneeslijke ziekte, nog niet helemaal doorgrond, maar waar de medische wetenschap heel veel geld in stopt om te bestrijden en waar je weinig tegen kunt doen wanneer dit ellendige monster je overvalt.
Henk ziet kanker veeleer als het resultaat van de manier waarop de mens met de aarde, het milieu, voedsel en het leven omgaat. In zijn doorwrochte doch nimmer saaie boek komt hij met gegevens, feiten en statistieken die de lezer aan het denken zetten.
Henk laat ons zien dat het helemaal niet zo simpel is als menigeen wil geloven. Kanker is niet zomaar een ziekte die in korte tijd gemakkelijk te genezen is door nog iets betere medische technieken.
Kanker is een aandoening die heel veel slachtoffers maakt en het einde van deze stijgende lijn is nog steeds niet in zicht. Naar verwachting zal het percentage kankerpatiënten alleen maar groter worden en de resultaten van de reguliere behandelingen zijn minder rooskleurig dan dat de medische wereld ons wil doen geloven.
Vervuiling van onze aarde en onszelf in relatie tot toename welvaartsziekten.
Eeuwen en eeuwen beschouwde de mensheid zichzelf als een deel van het geheel. Zogenaamde primitieve culturen zagen de natuur als heilig en eerbiedigden die en leefden in harmonie met hun omgeving.
Op een gegeven moment kwam de moderne beschaving waarin de mens heerser over de natuur werd en door ontwikkelingen die elkaar in een steeds rapper tempo opvolgden binnen evolutionair gezien korte tijd ging de mens het hele ingenieuze systeem of eigenlijk levende wezen aarde aan zichzelf onderwerpen.
Er kwam een nieuwe manier van leven. Alles veranderde toen de mens door het gebruik van steenkool en olie totaal anders in het leven kwam te staan. Daarvoor bleef het aantal mensen op deze aarde beperkt, maar nu groeide de wereldbevolking explosief. Nieuwe technieken maakten het mogelijk om op grote schaal voedsel te produceren. Machines werden uitgevonden, kunstmest, herbiciden en pesticiden.
Tegelijkertijd met deze “vooruitgang” werd de aarde steeds meer leeggeroofd, vervuild en vergiftigd. Door onverantwoord om te gaan met onze hulpbronnen, en door ondoordacht gebruik van gifstoffen in niet alleen ons voedsel, maar ook in praktisch al onze gebruiksvoorwerpen zijn we inmiddels in een situatie beland waar we heel snel moeten omschakelen naar een andere manier van leven willen we het nog leefbaar houden. Dagelijks sterven er veel dier- en plantensoorten uit. Het regenwoud, de longen van de aarde, krimpt elke dag verder en onze zee wordt steeds meer leeggevist.
Parallel aan dit doemscenario van vervuiling en uitbuiting loopt volgens Henk het toename van het aantal “welvaartsziekten”.
Het percentage kankerpatiënten neemt volgens Henk niet alleen toe door de enorme hoeveelheden gifstoffen in onze voeding, water en lucht, maar ook door de schrikbarende afname van mineralen en vitaminen in ons eten en onze stressvolle manier van leven.
Volgens Henk wordt ook diabetes steeds meer een volksziekte in Nederland doordat we eigenlijk ondervoed zijn. De gemiddelde Nederlander heeft een gebrek aan zink, ijzer, selenium, koper, magnesium en vitamine C. Voedsel is steeds meer maagvulling geworden in plaats van voeding.
In Nederland zijn door het feit dat onze bodem door ondergrondse mestinjecties er nog slechter aan toe is dan elders, de gemiddelde voedingswaarden van onze groenten nog lager en de kwaliteit van ons weidegras nog minder.
Dit komt met name, omdat boeren in Nederland verplicht zijn om mest in de grond te injecteren in plaats van het bovengronds uit te rijden. Hierdoor komt onder meer het gevaarlijke blauwzuurgas, dat in de lucht door zuurstof snel onschadelijk wordt gemaakt, in de bodem. De grond verliest hierdoor zuurstof dat van levensbelang is en de wormen gaan dood.
Chemotherapie is eveneens vergiftigend
Eigenlijk past chemotherapie wel in dit plaatje. Ook chemotherapie is een vergiftigende manier van met ons lichaam omgaan. De bijwerkingen van chemotherapie zijn heftig.
Trentelman noemt in zijn boek de resultaten van een onderzoek dat werd gepubliceerd in het “Journal of Clinical Oncology”: “bij 61% van de patiënten kwam leververgiftiging voor,
bij 81% van de patiënten gehoorbeschadiging, bij 70% procent van de patiënten nierbeschadiging, bij 92% van de patiënten longproblemen, bij 94% van de patiënten hartvergiftiging. Ongeveer 8% van de patiënten stierf een toxische dood, een term, die speciaal voor dood door chemotherapie is ontwikkeld. Er waren ook gevallen van coma en verlamming”(pagina15/16).
De conclusie van dit onderzoek was bizar genoeg dat de bijwerkingen acceptabel waren.
Wanneer deze bijwerkingen als acceptabel kunnen worden beschouwd zou men logischerwijs gaan denken dat de resultaten wel overweldigend goed zouden moeten zijn. Het bestaat toch niet dat mensen zulke akelige therapie ondergaan tenzij de resultaten het de moeite waard zouden maken. Dit bestaat wel. Het shockerende is dat de resultaten van chemotherapie niet zo geweldig zijn en dat toch, jaar in jaar, uit chemotherapie op grote schaal wordt toegepast.
De resultaten van chemotherapie.
Dr. Ulrich Abel, een Duitse epidemioloog van de Heidelberg/Mannheim Tumor Clinic, heeft jaren van zijn leven gewijd aan het onderzoeken van de resultaten van chemotherapie. “Het jarenlange onderzoek van Ulrich Abel geeft aan, dat het totale, wereldwijde aantal positieve resultaten als gevolg van chemotherapie schokkend laag was, omdat er eenvoudigweg nergens wetenschappelijke bewijzen beschikbaar waren voor het feit dat chemotherapie erin slaagt om het leven van patiënten met de meest voorkomende typen organische kanker op noemenswaardige wijze te verlengen. Hij benadrukt dat chemotherapie er zelden in slaagt de levenskwaliteit te verbeteren, bestempelt de therapie als een financiële verspilling, beschrijft haar als een wetenschappelijke kommer en kwel en stelt, dat ten minste 80% van de chemotherapie die in de wereld wordt toegepast, geen enkel nut heeft. Maar ook al bestaat er geen enkel wetenschappelijk bewijs, noch de artsen, noch de patiënten zijn bereid om ervan af te zien”.(pagina 278 Chemo? Of kan ik zélf kiezen?).
Een optimist zou denken dat dit jarenlange gedegen onderzoek door de arts Abel verandering in de zaak zou brengen en dat wellicht zelfs oncologen door één of andere onverklaarbare reden niet helemaal op de hoogte zouden zijn van deze erbarmelijk slechte resultaten van chemotherapie.
Met dit onderzoek is niet veel gedaan. Het is aan de kant geschoven.
Een ander onderzoek maakt het geheel echter nog verwarrender. In zijn boek noemt Henk een onderzoek waarin 80% van een aantal ondervraagde oncologen in Amerika chemotherapie zou afwijzen indien zij zelf of een familielid kanker zou krijgen, terwijl 75% van diezelfde ondervraagde oncologen chemotherapie ten zeerste bij kankerpatiënten aanbeveelt.
Begrijpt u dit nog?
De Eed van Hippocrates.
Wat nog wel begrijpelijk is, is het feit dat Henk Trentelman in elk exemplaar van zijn boek een boekenlegger heeft gestopt met de Eed van Hippocrates. Het lijkt alsof die Eed vergeten is.
Het is de Eed die elke arts of specialist moet afleggen voordat hij of zij het ambt mag uitoefenen. Een eed waarin beloofd wordt te zorgen voor zieken, gezondheid te bevorderen en lijden te verlichten. Ook dient de arts goed naar de patiënt te luisteren en zijn opvattingen te respecteren. De arts mag de patiënt geen schade doen.
“Mocht het zo zijn, dat u vindt, dat u niet behandeld wordt conform onderstaande eed, laat uw arts of specialist deze eed dan nog eens lezen, misschien is het lang geleden dat hij/zij hem aflegde….”staat er op de boekenlegger.
De farmaceutische industrie.
Toch valt Henk in zijn boek artsen niet aan. Zijn kritiek gaat vooral uit naar het systeem waarin artsen functioneren. Hij waarschuwt voor de belangenverstrengeling tussen de farmaceutische industrie die inmiddels een miljardenindustrie is geworden en de medische wetenschap die afhankelijk van deze industrie is.
Gelukkige zijn er artsen en wetenschappers die wel hun nek durven uitsteken en kritiek hebben op de gang van zaken maar het blijft heel moeilijk om het machtige systeem van de farmaceutische industrie in combinatie met de medische wetenschap, zoals het nu bestaat, te veranderen.
Henk citeert in zijn boek dr. Tullio Simonici, een Italiaanse oncoloog, die van mening is dat behalve dat de ziekte kanker bestreden moet worden ook nog eens een strijd gevoerd moet worden tegen de gevestigde orde die totaal niet openstaat voor een paradigma verschuiving maar jaren en jaren doorgaat met het toepassen van dezelfde heilloze chemotherapie:
“De bijna kasteachtige, gepolitiseerde ordening van universiteiten en het vakgebied, de verstrekking van financiering aan uitsluitend erkende, doch veelal gemummificeerde instituten en het informatiemonopolie dat in handen is van de politiek-culturele macht, zijn allemaal elementen die de mogelijkheid in de weg staan om de meest vruchtbare en creatieve geesten nieuwe wegen te laten inslaan”(p227).
De overlevingsstatistieken.
“Er wordt toch vooruitgang geboekt gezien de statistieken?”. Ja, indien men de statistieken mag geloven zijn er prachtige ontwikkelingen. De cijfers willen ons doen geloven dat de helft van de kankerpatiënten geneest en dat de prognoses steeds beter worden.
Het probleem ligt echter in het feit hoe deze cijfers tot stand zijn gekomen.
Officieel zou één op de twee kankerpatiënten tegenwoordig genezen. Wat is echter de waarde van deze cijfers indien eenzelfde patiënt meerdere keren wordt meegeteld als hij meerdere malen ontslagen wordt uit het ziekenhuis? Hebben deze cijfers nog zeggingskracht indien blijkt dat onschuldige zaken (colonpoliepen, dysplastische vormingen in de borst of andere onschuldige nieuwvormingen) die geen tumoren zijn, ook worden meegeteld? Wanneer dan ook nog eens mensen die tijdens de eerste dagen van de behandelingen overlijden, niet worden meegeteld maar terzijde worden geschoven als premature sterfgevallen, dan wordt het wel duidelijk dat de cijfers van de overlevingsstatistieken niet zoveel zeggen.
Conclusie
De ziekte kanker blijft een complexe ziekte die nog steeds niet overwonnen is en dagelijks nieuwe slachtoffers maakt.
De oncologie heeft al jaren grotendeels dezelfde therapieën toegepast die in het verlengde liggen van de manier waarop wij met ziekten en onszelf zijn omgegaan de laatste eeuwen. Kanker is een kwaadaardige woekering van cellen en de reguliere medische wetenschap bestrijdt deze woekering vaak met chemotherapie (en natuurlijk ook wegsnijden of bestralen). Ondanks de vele miljoenen die geïnvesteerd zijn in onderzoek en behandeling van kanker de afgelopen 25 jaren, is de werkelijke genezing van deze monsterziekte nog lang niet bereikt. Hierdoor wordt duidelijk dat een andere manier van denken vereist is.
Henk Trentelman heeft zich uitgebreid in de ziekte kanker verdiept doordat dierbaren van hem en ook hij zelf door deze ziekte getroffen is. Hij pleit in zijn boek voor een veel ruimere behandeling van kanker, voor vrijheid van therapiekeuze.
In Nederland lopen we helaas achter bij onze buurlanden Engeland en Duitsland en is er in de medische wereld minder ruimte voor alternatieve therapieën. Henk probeert in zijn boek samenhangen te tonen tussen de vervuiling van ons leefmilieu, de verarming van ons voedsel en de toename van gifstoffen in voedsel, lucht, water en gebruiksvoorwerpen en de schrikbarende toename van kanker. Dit inzicht heeft hem ertoe gebracht om te kiezen voor een andere weg dan de reguliere.
Hij zou willen dat er in ons land therapievrijheid komt en dat de kankerpatiënt de keuze wordt gelaten hoe hij of zij zijn of haar ziekte wil laten behandelen. Zijn boek is uitgebreid, doorwrocht, goed onderbouwd, maar vooral menselijk en wijs en ondanks de soms verontrustende gegevens die het bevat, een aanrader voor iedereen die aan kanker lijdt of een familielid of dierbare met kanker heeft. Helaas zijn dit inmiddels al velen onder ons.
Irma Ellens Maat. Dit artikel is verschenen in Spiegelbeeld september 2009.
Voeg toe aan:
