World Wide Mind

Na het zien van een film over de voortschrijdende technologische ontwikkelingen, ben ik eens bij mijzelf te rade gegaan. Ik vroeg mijzelf af; is dit een ontwikkeling waar ik mijzelf als mens gelukkig bij zou voelen? De voortdurende verheerlijking van de voor velen onvoorstelbare ontdekkingen van wetenschappers en het beeld van een betere wereld met betere mensen dat men daaraan koppelt, zou ik van de nodige kritische kanttekeningen willen voorzien. Mijn vermogen om kritisch en nuchter te beoordelen wat anderen mij voorschotelen is een kwaliteit waar ik bijzonder dankbaar voor ben. Het maakt deel uit van mijn individualiteit, die ik liefheb. In het kort zal ik een schets geven waar de film over ging.

Een presentatrice gaf met ´holografische´ gasten een discussie weer over de ethische aspecten van de steeds sneller opeenvolgende veranderingen die de huidige techniek voor ons in petto heeft. Eén van de gasten was de ´holografisch gereïncarneerde' Engelse schrijver Aldous Huxley, onder andere bekend van ´The Brave New World´. De andere gaste was een ´holografisch´ fictieve persoonlijkheid. Huxley bezag met verafschuwende verbazing de ontwikkelingen die sinds zijn dood in 1963 hebben plaatsgevonden. Hij plaatste bij het geheel de nodige kritische vragen en waarschuwingen, zoals zijn boek ook al een waarschuwing was voor het misbruik van de techniek. De fictieve ´holografische´ gaste was iemand die door een geïmplanteerde chip in haar hersenen aangesloten was op de World Wide Mind (WIM).

Dit WIM-netwerk, dat door enkele wetenschappers van glansrijke mogelijkheden voor de toekomst werd voorzien, is een door geïmplanteerde chips geïnternaliseerde internetverbinding. Deze maakt het mogelijk om het bewustzijn direct af te stemmen op informatiebronnen naar eigen keuze, dus ook op andere ‘mensen' (cyborgs) zonder de verbinding met uiterlijke computers.

De WIM-persoonlijkheid was lovend over de vele mogelijkheden die haar directe verbinding met andere mensen haar boden. Huxley vroeg zich af waarvoor hij al die informatie van anderen nodig zou hebben, als die hem van zijn meest essentiële menselijke kwaliteiten en kenmerken zou beroven. Daarnaast benoemde hij de schaduwkant van het verkeerde gebruik door de verkeerde mensen met de verkeerde bedoelingen. Al met al leverde de film een interessante discussie op, waarbij ook wetenschapscritici de mogelijkheid kregen hun zegje te doen.

De wil tot herscheppen

Uit de film bleek dat het een menselijk gegeven is, dat hij voortdurend bezig is zowel zichzelf als zijn omgeving te willen herscheppen. Dit met het uiteindelijke doel om de mens en zijn leefomstandigheden te willen optimaliseren. De vraag daarbij is, wat het beeld is van dat doel dat men nastreeft. Wat zijn die optimale leefomstandigheden van de mens? En vooral wie bepaalt dat? Zijn die omstandigheden voor iedereen gelijk? Is uniformiteit, met andere woorden collectivisme, daarbij het uitgangspunt? Waarom is dat zo? Waarom zijn wij dan allemaal verschillend en uniek? Wat is de noodzaak van diversiteit geweest in de evolutie van mens en aarde? En bovenal. Is die verbinding die men langs technologische weg wil bewerkstelligen misschien op een andere manier mogelijk? Dus is er een niet-technologisch alternatief? Veel vragen dus. Ik wil ze hierna op mijn manier proberen te beantwoorden.

Wat zijn de optimale leefomstandigheden van de mens?

Volgens de wetenschappers die bezig zijn met het verder ontwikkelen van de gecomputeriseerde techniek, houdt het optimaliseren van die levensomstandigheden van de mens in dat alle fysieke beperkingen met geïmplanteerde chips en de snel voortschrijdende nanotechnologie kunnen worden overstegen. Men toonde in de film de nu aanwezige mogelijkheden aan de hand van voorbeelden van een jongen die niet meer kan spreken, daarnaast verlamd is en een dove man. Via chipimplantatie en andere uitwendig aangebrachte ondersteunende hardware werden hun communicatiemogelijkheden weer verruimd. Heel mooi dus. Het leven van die mensen, die door hun beperking in een isolement dreigden te raken, werd ‘genormaliseerd'. Het gebruik van dit soort technologie kent veel meer toepassingen, die in de film allemaal werden gepresenteerd als een toekomstige verrijking van ons leven. Eén van de wetenschappers sprak de hoop uit dat gebruik van deze toepassingen op korte termijn meer norm dan uitzondering zou worden. Maar houdt men in dit concept van optimale levensomstandigheden ook rekening met de feilbaarheid van de techniek? Of is men al in staat om technologie voor de eeuwigheid te ontwikkelen, die dus perfect en duurzaam is? Helaas geeft men in de film geen antwoord op die vragen. Houdt men daarnaast rekening met de gevolgen van de elektromagnetische straling, die al die technische middelen nu eenmaal veroorzaken, voor het elektromagnetische veld van de mens? Het enige dat in de film op iets van een antwoord daarop leek was, dat de chipontvangers er door veranderden. Men bracht dit in de context van het moeten wennen aan de nieuwigheid van de middelen. Maar de stralingseffecten op langere termijn kan men nog niet hebben onderzocht, daar de ontwikkelingen in zulk rap tempo voortgaan dat het volgende er al weer is voordat men iets van het oude op langere termijn heeft kunnen beoordelen.

Wat hieruit als beeld van het optimale naar voren komt is een leven zonder beperkingen, zonder lastige zaken om mee om te leren gaan, dus een leven zonder enige vorm van psychisch-emotionele belasting. Dit wordt als geluk bestempeld. Is een leven zonder moeilijkheden wel interessant? Zijn het niet juist die moeilijke zaken, de uitdagingen in het leven waar wij het meest van kunnen leren en nieuwe krachten aan kunnen ontwikkelen?

Wie bepaalt wat optimale levensomstandigheden zijn?

Deze vraag lijkt gemakkelijk te beantwoorden. Aangezien het wetenschappers zijn die de technologische ontwikkelingen bepalen, zijn zij ook degenen die blijkbaar een beeld hebben van wat als optimaal wordt gezien. Zij werken naar dat beeld toe en wij moeten daarin meegaan. Maar wordt ons wel gevraagd of wij dat ook willen?

In de film wordt door de presentatrice terecht de vraag gesteld of iedere vooruitgang ook een werkelijke verbetering inhoudt. De gangbare wetenschap heeft een beeld ontwikkeld van wie wij mensen kunnen (moeten) zijn. Zij beschouwen de mens enkel en alleen van de buitenkant. Zij zien hem als een biologisch product dat voortgekomen is uit een aan toeval onderhevig evolutionaire ontwikkeling. Het opmerkelijke echter is dat miljoenen jaren van ontwikkeling gebaseerd op zogenaamde toevalligheden, die heeft geleid tot al het gecompliceerd met elkaar verweven leven op aarde, nu ineens ontdaan moet worden van de factor toeval. Want de op maakbaarheid, beheersbaarheid en controle gerichte wetenschapper zal in zijn planning en vormgeving niets aan het toeval over willen laten. De mens moet volgens hem de meesterschepper van zijn eigen toekomst worden.

De schoonheid van de natuur en de mens, die dan ook toeval zou moeten zijn, wordt door hen niet gezien als een kwalitatief aspect dat te waarderen valt. Het moet zelfs uitgebannen worden door daarvoor in de plaats oerlelijke machines en op efficiëntie gerichte vormgeving te stellen. Ik wil daarbij de vraag stellen wat kwaliteit van leven is. De meeste wetenschappers lijken zich alleen maar met kwantitatieve gegevenheden bezig te houden. Kunnen zij daarom wel een gevoel voor kwaliteit hebben? Kunnen wij hen als beeldbepalende scheppers van de toekomst wel de vervulling van onze behoefte aan een kwalitatief inhoudelijk leven toevertrouwen? Hebben wij geen recht meer om zelf de kwaliteit van ons leven te bepalen? Hebben wij in het toekomstconcept van de wetenschap überhaupt nog wel enige zeggenschap over hoe wij zelf onze toekomstvisie willen vormgeven?

Wat betreft de toevalsfactor van de bijzonder gecompliceerde samenhang van al het leven op aarde valt één belangrijke totaal ontkrachtende vraag te stellen. Hoe groot is de kans dat al die toevalligheden, waar het leven uit zou moeten zijn ontstaan, ook tot een werkelijke vormgeving zouden hebben kunnen leiden van al hetgeen aan levensvormen nu aanwezig is. Wetenschappers houden intens van kansberekeningen. Maar ik ga er vanuit dat zij, noch de beste super-supercomputer een dergelijke kansberekening zouden kunnen maken. Met andere woorden hun visie is gebaseerd op totale onzin. Maar wel een bijzonder misleidende en gevaarlijke onzin. Zij menen door hun toevalsaannames dat er aan de schepping geen intelligent samenhangend plan ten grondslag ligt. Er bestaat geen sturend Scheppend Principe. Het opmerkelijke echter is dat zij zichzelf wel als superintelligent zien, die wel een samenhangend scheppingsplan voor de toekomst hebben. Als er aan de schepping geen intelligent scheppingsplan ten grondslag ligt, hoe komen zij dan aan hun intelligentie? Betrekken zij hun op veruiterlijking, hun op kwantiteit gerichte intelligentie misschien van een ander wezen? Hier moge uit blijken hoe misleidend de gangbare wetenschappers zijn. Ze ontkennen een scheppende Godheid, maar plaatsen zichzelf op de troon van scheppende godheden. Godheden die wij klakkeloos moeten geloven en volgen. Zij weten wat goed voor ons is, want zij weten wat ze scheppen en welk doel dat dient.

De geest van leugenachtigheid.

De geest van leugenachtigheid waart rond hier op aarde. Zij presenteert zich als de waarheid. Maar wij weten allemaal wat waar of niet waar is. Wij zijn in staat om met ons hart leugens van waarheid te onderscheiden. Daarbij is het goed om te doorzien dat wat als waarheid wordt gepresenteerd door haar eenzijdigheid tot leugen wordt. Het 180 ° omdraaien van het wetenschappelijk denken zou ons wel eens in een richting kunnen brengen die ons veel dichter bij de waarheid brengt. De door de wetenschap geziene oorzaken zijn in feite dus de gevolgen. In concreto betekent dit dat het oorzaakgevolg denken van de wetenschap een exacte omdraaiing is van de werkelijkheid.

Als voorbeeld kunnen we daarvoor nemen het medisch-wetenschappelijk denken over de oorzaken van ziekte. Het is een algemeen aanvaarde theorie dat ziekte wordt veroorzaakt door micro-organismen. De omdraaiing van deze theorie betekent dat de groei van micro-organismen niet de oorzaak maar het gevolg is. Wat is dan wel de oorzaak? De werkelijke oorzaak van ziekte is een verminderde biologische weerstand van het lichaam, waardoor al aanwezige micro-organismen zich excessief kunnen vermeerderen. Zij zijn dus het symptoom en niet de ziekte. Hoe wordt die weerstand vermindert? De belangrijkste factoren die de lichamelijke weerstand verminderen zijn een chronische blootstelling aan angst en stress. Gaat er al een lichtje branden, beste lezer? Wordt het al duidelijk waarom er zoveel angst in de mensheid wordt gestimuleerd? Is het al te begrijpen waarom het moderne leven zo ontzettend hectisch is gemaakt, tot een ware stressrace is geworden? Het maakt ons ziek. En zieke mensen hebben medicijnen nodig, die niet bedoelt zijn om ons beter te maken maar juist nog zieker. Want de meeste gangbare medicijnen, waar de farmaceutische maffia zo ontzettend veel aan verdient, breken het lichamelijke immuunsysteem nog verder af. Zij nemen namelijk de taak van dat immuunsysteem op kunstmatige wijze over, waardoor het wordt lamgelegd, verzwakt en uiteindelijk er helemaal mee stopt.

De leugen wordt ons al met de paplepel ingegoten, het onderwijs doet de rest. Dus onze gehele gangbare visie op mens en wereld hangt van de leugens aan elkaar. Aan al die leugens, waar ook het geld- en economisch systeem uit voortkomen valt voor een kleine groep mensen veel geld te verdienen. Het zijn diegenen die deze leugens al eeuwen aan het rondstrooien zijn. Maar eigenlijk gaat het hen niet om het geld, want dat is immers uiteindelijk niets waard en zij kunnen het naar believen scheppen. Het gaat om macht en controle. Wanneer men ontwaakt uit de droom van de leugenwereld gaat men inzien dat zelfs het gehele machtsverhaal een leugen is. Want in feite kan niemand, echt niemand macht hebben over een ander. Men kan het pretenderen, door angst in te boezemen. Echter het diepste wezen van de mens, dat van goddelijke oorsprong is, is onaantastbaar. Het maakt immers deel uit van het scheppende bewustzijn waar ook zij, die de machtspretenties hebben, deel vanuit maken.

Zijn de levensomstandigheden voor iedereen gelijk?

Het antwoord hierop kan heel kort zijn. Nee. De mensheid maakt integraal deel uit van de natuur. In de natuur bestaat een oneindige diversiteit, die op complexe wijze uit interactief met elkaar verbonden soorten bestaat. Al die verschillende soorten hebben alle hun eigen levensomstandigheden nodig om hun eigen wezen uit te kunnen drukken. Gooi een aap in zee en hij zal verdrinken. Gooi een walvis op het land en hij zal uitdrogen. Uitgaand van de uniciteit van ieder mens mag men veronderstellen dat ieder mens een soort op zich is. Weliswaar een soort met een onbegrensd vermogen tot aanpassing aan veranderende omstandigheden. Hetgeen de kracht van de menselijke geest laat zien.

Waarom zijn wij dan allemaal verschillend en uniek?

Ieder mens heeft voor een optimale zelfontwikkeling datgene nodig dat alleen het best bij hem/haar past. Ieder mens kan het eigen wezen het best tot uitdrukking brengen wanneer hij in vrijheid zijn eigen leven vorm kan geven, daarbij gehoor gevend aan een innerlijke autoriteit, de intuïtie, die hem leidt. Dit laat zijn individualiteit het meest tot zijn recht komen. Een uniforme cultuur leidt tot kleurloosheid. Een ieder die wel eens ten tijde van het Sovjet regime in een Oost Europees land is geweest, weet hoe uniformiteitsbeginsel doorwerkt in de uiterlijke, maar ook de innerlijke cultuurvorming. Het is juist de diversiteit van het menselijk ras dat tot zo'n enorme culturele verscheidenheid heeft geleid. Waarbij iedere cultuur haar eigen kwalitatief verschillende uitingsvormen ontwikkelde, met daarbinnen vaak weer verschillende subculturen.

Wat is de noodzaak van diversiteit geweest in de evolutie van mens en aarde?

Diversiteit is een kwalitatief gegeven om ons te laten ervaren hoe groots en mooi de kracht van het leven is. Het leven heeft zich in al die verschillende vormen ontwikkeld om ons te laten beleven wat ware scheppingskracht is, wat ware creativiteit is. Het valt met de op superintelligentie gerichte gangbare wetenschap niet te verklaren of begrijpen. Het leven in al zijn uitingsvormen is niet te begrijpen. Het is enkel te ervaren, te be-leven. Het woord be-leven betekent het op innerlijk niveau tot leven wekken, door met liefdevolle aandacht er naar te kijken, het als een levende spiegel van de eigen ziel te zien. Aandacht is een groeimiddel. Schenken wij aandacht aan het leven dan groeit het in kwaliteit. Verliezen wij de aandacht voor de kwalitatieve kant van het leven, dan verliezen we dat leven. Dan vallen we ten prooi aan dood en vernietiging. Kijk om je heen in onze wereld en zie hoe het werkt. Kijk vooral ook naar jezelf en zie hoe het bij jezelf werkt.

Is uniformiteit, collectivisme het uitgangspunt van de wetenschap?

Ja, dat is het uitgangspunt. Uniformiteit schept beheersbaarheid, maakbaarheid, mogelijkheid tot controle en manipulatie. Het op de toekomst gerichte wereldbeeld van de gangbare wetenschap is per definitie gebaseerd op beheersbaarheid, maakbaarheid en controle. De voorbije ontwikkelingen van die wetenschap laten niets anders zien dan dat. Met uitzondering van een groeiende groep wetenschappers die het leven lief hebben en het in al zijn samenhangen hebben willen doorgronden. Zij kwamen dan ook tot een totaal andere visie, die met name kwalitatief gericht is. Zij onderzochten de kwalitatieve kant van het menselijk bewustzijn. Zij kwamen daarbij uit op het ongekend scheppend vermogen van de mens. Hun inzichten gaan in de richting van een spirituele beleving van de werkelijkheid, waarmee zij met name de inzichten van oosterse levensbeschouwingen op westers wetenschappelijke wijze hebben bevestigd. De vernieuwende inzichten van kwantummechanica zullen, wanneer ze worden toegepast in het dagelijks leven, een totaal andere wereld mogelijk maken. Zij zullen er op gericht zijn de mens te helpen zichzelf te bevrijden van de kluisters van de materie. Zij zullen de mens helpen de scheppende geest in de materie te leren zien.

Is er een niet-technologisch alternatief voor het tot stand brengen van een intermenselijke verbinding?

Tijdens mijn reizen door India in de jaren ‘80 was ik bereid me te openen voor een totaal andere werkelijkheid. Ik voelde de noodzaak om al mijn westers geconditioneerde denken los te laten en me innerlijk leeg te maken. Dit bracht mij in een intense gevoelsmatige verbinding met mijn omgeving, hetgeen er toe leidde dat ik me bewust werd van mijn meest diepe wens tot het willen ervaren van eenheid en heelheid. Mijn dagelijks leven werd hierdoor één voortdurend moment van contemplatie en meditatie. Ik kreeg de mogelijkheid ongekende geestelijke gaven in mijzelf te ontdekken. Eén daarvan was een telepathische verbinding met sommige mensen die ik ontmoette. De innerlijke leegte schiep een ruimte in mij waar de ander zich in uit kon spreken, door een intense liefdevolle afstemming op elkaar. Dit soort communicatie gaat heel snel en maakt het mogelijk om beelden van hetgeen gezegd wil worden aan elkaar over te dragen. De beelden hadden een grotere zeggingskracht dan gesproken woorden, daar ze geen omslachtige begripsomschrijvingen nodig hadden. De beelden waren ook dusdanig helder dat er geen misvatting over hun betekenis kon ontstaan. Intuïtief wist ik wat ze betekenden.

Een dergelijk telepathische verbinding heb ik ook met de natuur ervaren, waardoor krachten die in het landschap werkzaam waren, haar vormgaven zich in mij uitspraken. De beeldende betekenis van het mij omringende landschap drong zo instant intuïtief tot mij door. Het gaf mij een spiegel te zien van wie ik in wezen ben. Het landschapsbeeld liet mij heel direct ervaren dat ik op aards niveau een dualistisch wezen ben, waarbij de dualiteit geen tegenstelling meer vormt maar een werkzaamheid van twee elkaar aanvullende krachten. Namelijk het vrouwelijke en mannelijke. Beiden zijn nodig om op aards niveau geestelijke inhouden, (het vrouwelijke, de Sophia of wijsheid) van een beleefbare vorm (het mannelijke) te voorzien. De vlucht van een adelaar vertelde mij in diezelfde situatie dat op een overstijgend geestelijk niveau de vrouwelijk-mannelijk polariteit een noodzakelijk dualistische uitdrukking is van eenzelfde eenheid.

Technologische spiegel.

Deze ervaringen hebben mij erg doen nadenken over de aard van onze westers veruiterlijkte wereld. Met name de werkelijke betekenis van de moderne technologie wilde ik doorgronden. Ik kwam toen tot de conclusie dat die technologische vormen en haar werkingen een veruiterlijkte weergave zijn van onze in het onderbewustzijn verborgen geestelijke gaven. Het op technische middelen gebaseerde telecommunicatieverkeer is een uiterlijke weergave van onze innerlijke mogelijkheid tot telepathisch contact met elkaar. Iets daarvan kan men herkennen bij de oudere natuurvolkeren. Zo schijnen de Aboriginals in Australië over grote afstanden met elkaar te hebben kunnen communiceren door gedachteoverdracht. Ooit zag ik een documentaire over de Bosjesmannen in Zuid-Afrika. Deze liet zien hoe zij jagen. Door een innerlijke respectvolle afstemming op het dier dat ze jagen, voelen ze intuïtief wat het dier gaat doen. Ze volgen daarbij het dier soms dagenlang.

Wat is nu de consequentie van de voortgaande technologische ontwikkeling?

Wanneer wij verder blijven gaan op de ingeslagen weg van op een uiterlijke wijze willen doordringen in de materie en een steeds kleinere onzichtbare technologie blijven scheppen, dan wordt ons bewustzijn daar steeds afhankelijker van. Ons bewustzijn wordt afhankelijk gemaakt van hen die deze technologie scheppen. Uiteindelijk zal die ontwikkeling leiden tot een volledige gevangenschap in een door anderen geprogrammeerde virtuele wereld. Zij zullen de virtuele kaders aangeven waarbinnen de slaafse mens zijn op het ego gerichte wensen mag uitleven, om hem daarmee zoet te houden. Een virtuele vorm van brood en spelen. Het ‘Second Life'-programma is daar een belangrijke voorbereiding op. Dat Second Life zal zich steeds meer in de plaats stellen van het echte leven. Met een geïmplanteerde chip valt men te programmeren en onder controle te houden.

Maar het allerbelangrijkste is dat door deze ontwikkeling onze innerlijk geestelijke gaven slapend worden gehouden en uiteindelijk zullen afsterven. Zo wordt de mens van zijn eigen innerlijke oorsprong afgesneden. Het besef van een geestelijke oorsprong zal volledig verdwijnen en de mens zal geloven te zijn wat zijn programmeurs hem vertellen wie hij is. Eeuwen van voorbereidende conditionering c.q programmering zullen culmineren in een totale controle over de mens en zijn omgeving.

Meerdere wegen naar de toekomst.

Er zijn dus twee totaal verschillende wegen; de weg naar buiten en de weg naar binnen. De gangbare wetenschap vertegenwoordigt in al haar eenzijdigheid de weg naar buiten. Het van de buitenwereld afgesloten leven van een geestelijke sekte vertegenwoordigt de eenzijdige weg naar binnen. Wanneer men echter beide wegen met een totale onbevangenheid tot in zijn uiterste consequenties gaat dan ontmoet men als vanzelf de andere weg en verenigen beide wegen zich met elkaar. De werkelijk onbevangen, niet door economische en machtsmotieven misvormde wetenschapper komt uiteindelijk bij de geest in de materie. Dit is exact wat de eerder genoemde groep vernieuwende kwantumfysici heeft laten zien. Zij ontmoeten aan het eind van de westers uiterlijke weg de oosters innerlijke geestelijke weg. Zij hebben leren zien dat geest en materie één zijn. De oosterse weg van contemplatie en meditatie leidt aan het eind tot hetzelfde inzicht. Een onbevangen naar binnen gerichte geest ziet zichzelf uiteindelijk weerspiegelt in zijn omgeving, ziet dat het scheppend bewustzijn dat in hem aanwezig is in alles aanwezig is.

Naast beide wegen van een eenzijdige naar buiten of eenzijdig naar binnen gerichte weg is de hierboven beschreven weg de derde weg die de beide andere met elkaar verbindt. Het de weg van verbinding, dynamisch evenwicht, eenheid, vrede, harmonie, schoonheid, wijsheid en Liefde. Het is de weg van de kwalitatieve ontwikkeling, waar wij in onze tijd zo intens naar smachten. Het wereldbrein van de westers linker mannelijke hersenhelft en de oosters rechter vrouwelijke hersenhelft wordt dan één samenwerkend geheel. Ieder individueel mens wordt in onze tijd voor de keus geplaatst welke weg hij wil gaan. De vraag is:

Wat willen wij? Maar vooral, wat wil jij?

In Licht en Liefde

Arend Zeevat