De Sahara vergroent aan de randen, het aantal ijsberen neemt toe, het ijs op de zuidpool is stabiel, de stijging van de zeespiegel beperkt zich al vele jaren tot enkele milimeters, en de gemiddelde temperatuur is sinds het begin van deze eeuw nauwelijks gestegen.

Het zijn feiten die onder de tafel verdwijnen. Zeker nu de wereldklimaatconferentie in Denemarken dichterbij komt, zullen we merken dat alleen sombere prognoses nog goed zijn voor krantenbericht, zo voorspelt Die Welt. Zelfs de zwakte voorbeelden hebben genoeg dramatiek om te worden gebruikt voor het Grote Pleidooi voor reductie van CO2-uitstoot.

Zelfs de armoede in Afrika wordt nu uitgelegd als een gevolg van de klimaatsverandering, terwijl veel deskundigen weten dat de sociale ellende vooral voortkomt uit economische en politieke factoren.

Ook lijkt het als klimaatbescherming hetzelfde is als milieu- en natuurbescherming, alsof vermindering van de CO2-uitstoot ook de milieuvervuiling zou verhelpen, terwijl vaak het tegendeel het geval is. Zie de dramatische gevolgen voor het milieu van de aanleg van grote dammen (bestemd voor het opwekken van waterkracht) en de aanleg van palmolieplantage (voor alternatieve brandstof). 

Fijnstof en kooldioxide zijn voor de natuur veel grotere problemen dan CO2, maar in de aanloop naar de wereldklimaatconferentie zal het 'paniekorkest' niet rusten voor iedereen erkent dat de CO2-uitstoot het grootste, belangrijkste en enige probleem is waar de wereld zich mee geconfronteerd ziet.

Originele Bron: Die Welt