een commentaar door Sheldan Nidle
Introductie
Al talrijke eeuwen droomden onze voorouders om naar de maan te reizen en weer terug. Pas in de laatste eeuw werd een tamelijk onmogelijk lijkende reis uitvoerbaar. De belangstelling nam toe in de zestiger jaren met de ‘ruimterace’ tussen de Verenigde Staten en de Sovjet Unie. Vanuit die competitie ontstond uiteindelijk het Apollo Maan Programma. Apollo zond een bemanning van 9 astronauten op missie om óf rond de maan te cirkelen óf op de maan te landen. Toch blijven er nog veel vragen hangen rond deze missies, zoals: landde Apollo werkelijk op de maan? Wat kwamen de astronauten werkelijk tegen op hun reis naar de maan? Wat beleefden ze op de maan? Laat onze deze belangrijke vragen nog eens nagaan om te zien wat er werkelijk gebeurde.
De waarheid over de maan
In strijd met het populaire geloof, is onze maan in feite geen natuurlijke satelliet, maar een kunstmatige, die de natuurlijke satellieten van Moeder Aarde verving tijdens de tragische vernietiging van Lemurië en later Atlantis in het verre verleden. De onbemande maanlanders die in de eerste helft van de zestiger jaren op de maan landden, deden proeven om te bewijzen dat de maan ‘rinkelde als een telefoon’, een ongebruikelijk verschijnsel dat het gevolg was van een schil van een titaniumlegering waarmee de maankorst was bedekt. Bovendien is de atmosfeer van de maan heel gering, met een specifieke zwaartekracht die veel hoger is dan de algemeen aanvaarde wetenschappelijke opvatting op de Aarde. Ook bestaat er tussen de Aarde en de maan een multigelaagde stralingsgordel onder de naam Allen Gordel, die elke reis naar de maan potentieel gevaarlijk maakt.
Het bizarre begin van Apollo
In het grootste deel van de zestiger jaren werkte Apollo onder de loden last van een mandaat van de president om de US-astronauten vóór het einde van dat decennium op de maan te laten landen. Als gevolg hiervan werden de ware machten achter de ‘ruimtestrijd’ onder druk gezet om zich op de meest vreemde manieren te gedragen, waardoor er grote vraagtekens geplaatst konden worden over het Apollo-programma. Voor zijn wetenschappelijke critici lijkt het Apollo-project óf een enorme misleiding óf een massale geheimhouding te zijn.
In feite vonden beide plaats. Apollo was omgeven door een enorme UFO ‘cover-up’, en ook belast met een ruimtebureau dat sterk bepaald werd door de exotische technologie, welke het gevolg was van de geheimhouding. Mondiale duistere operaties, die gecreëerd waren door de regerende intriganten van deze wereld om mee te doen met de ‘aanwezigheid van de buitenaardsen’ en hun exotische technologie, hielden de ruimterace nauwkeurig in de gaten. Besef dat de periode 1950 t/m 1970 te maken had met de vele bizarre gevolgen van de ‘koude oorlog’, en Apollo bewees geen uitzondering op de regel te zijn. Op de Maan bevonden zich verschillende bases van de buitenaardsen en op advies van onze militaire leiders en planners was aan de Maan de hoogste prioriteit gegeven..
Was Apollo een grote misleiding, een cover-up, of was het echt?
De Maan was een toekomstige basis, die al in het geheim bezet was door verschillende groepen buitenaardsen en hun uitgenodigde gasten: mondiale manipulators van duistere operaties. Vele leiders in mondiale duistere operaties zagen Apollo als een manier om belangrijk voordelen te verkrijgen voor hun aardse meesters met deze vreemde ‘buitenaardsen’. Maar zij eisten nog een keurig, waterdicht, pakkend verhaaltje om een plotselinge publieke onrust te voorkomen over het geheimhouden van het bestaan van deze ET’s.
Naar het publiek toe waren deze mannen die met het juiste materiaal in de publiciteit kwamen, de helden van de Apollo missie, die moedig door de ruimte reizen in een normale, volgens de raketwetenschap ontwikkelde uitrusting. In feite waren de astronauten slechts marionetten, die zich tot geheimhouding hadden verplicht door een eed aan de regering. Niets was, zoals het leek te zijn. Een ingewikkeld verhaal met sinistere doeleinden was in gang gezet. Apollo moest naar de Maan, maar niet om te ontdekken wat zich daar bevond. In werkelijkheid moest het Apollo project gebruikt worden als een troef in de onderhandelingen met de mondiale ‘zeer geheime buitenaardse’ operaties van de duistere sterrenstaten.
Beginnend in de late 1950er jaren, hadden diezelfde groep duistere buitenaardsen verschillende speciaal geselecteerde militaire en burgerwetenschappers naar hun ondergrondse maanbases gebracht. Mondiale duistere operaties hadden hun op ET-gebaseerde technologie nodig door óf de gecrashte UFO’s te redden, óf door het terugontwikkelen van de schepen die de ET’s hen gegeven hadden. Toch voelden de mondiale duistere manipulators dat zij een essentieel gereedschap misten. Zij dienden extra wegen te vinden om meer geavanceerde ET technologie te verkrijgen en een grotere vrijheid voor hun speciale operaties op de buitenaardse maanbases. De mondiale duistere manipulators hadden een strategie nodig. Zij vonden Apollo uit.
Het Apollo project diende zeer speciale apparatuur te ontwikkelen om zijn ‘deadline’ aan het eind van het decennium te halen. Voor het publiek moest deze apparatuur ten alle tijden normaal lijken. De mondiale gemeenschap moest volstrekt overtuigd zijn dat we naar de Maan gingen, terwijl we alleen maar geavanceerde raketten en andere daarbij passende technologie gebruikten. Vervolgens moesten de geheime voortstuwing en de geavanceerde ET technologie gemakkelijk te verbergen zijn. Bovendien moest de Maan exact lijken op de vroegere beschrijving van de wetenschappers. Om dit te laten gebeuren werd het Apollo project vanaf het begin opgesplitst in drie delen, zoals Caesars Gallië. Allereerst vestigden de mondiale duistere manipulators een speciaal gebouwde televisiestudio op een geheime aardse locatie. Als tweede werden de Apollo astronauten met opzet slecht gefocuste of ‘korrelige’ videocamera’s meegegeven voor gebruik op de maan. Als derde gaf het Apollo project later een aantal gemanipuleerde en/of speciaal vervaardigde foto’s vrij, teneinde Apollo echt genoeg te laten lijken en om niet het bestaan van de ET’s en hun buitenissige technologie te onthullen. Geselecteerde optische wetenschappers en technici, die ‘geleend’ waren van andere mondiale duistere geheime projecten, hadden deze gefabriceerd.
Vanaf het begin verlangde het Apollo project ongebruikelijke hoge interne geheimhoudingsniveaus en speciaal gerichte publiciteit. Om te slagen moesten de mondiale duistere manipulators opnieuw hun echte meesters consulteren: de diverse groep van geheime intriganten die al heel lang invloed hadden in het controleren van het belangrijkste geldverkeer en zijn verschillende regeringen op Aarde. De massamedia moest verhinderd worden om op de ‘juiste plekken’ te speuren, waardoor deze kostbare cover-up vernield zou worden. De essentiële bestuurlijke departementen en hun verbonden bureaus die in het Apollo project betrokken waren, moesten tegengehouden worden om deel te nemen aan plotselinge ‘onafhankelijke onderzoekingen’. Een vooraf gefabriceerd ‘eenheidsfront’, zoals deze, diende de massale cover-up met succes uit te voeren. Dus te allen tijde diende Apollo een uiterlijke schijn op te voeren dat dit geen militaire operatie was. In overeenstemming met deze fictie, was Apollo slechts een wetenschappelijke expeditie op speurtocht naar onze meest naaste buur, de Maan. Apollo was daarentegen in feite een missie van een mondiale duistere kliek om de duistere ET’s onze geheime troefkaart te laten zien, waardoor ze de broodnodige concessies van hen zouden kunnen krijgen.
Om Apollo de Maan te laten bereiken, gebruikten de mondiale duistere manipulators sommige van zijn terugontwikkelde ET technologie, die duidelijk ontworpen was om Apollo te assisteren bij een succesvolle landing op de Maan en een veilige terugkeer naar de Aarde. Deze uitrusting was ook in staat de bemanning van drie mannen te beschermen tegen de gevaarlijke straling die ze zouden tegenkomen in de Aarde-Maan ruimte. De mondiale duistere kliek geloofde sterk dat zowel de goede als de slechte ET’s nauwkeurig de vele reizen van Apollo naar de Maan zouden volgen. Daarom ontwikkelden ze een specifieke code om belangrijke feiten naar de ‘grondcontrole’ te communiceren. Maar deze code had een tweede, meer sinistere bedoeling: om het publiek onwetend te houden van wat er werkelijk op de Apollo gebeurde. Bijvoorbeeld, op één vlucht werden UFO’s geïdentificeerd als ‘Santa Claus’ en, tijdens een trip rond de Maan met Kerstmis verklaarde een astronaut: “Er bestaat werkelijk een Santa Claus”. Volgens de code bedoelde hij dat vele verkenningsschepen (of UFO’s) Apollo begeleiden. Veel andere ‘trucs’ werden toegepast om deze perfecte cover-up uit te voeren.
Een reis naar de Maan
Elke bemande Apollo missie naar de Maan werd uitgevoerd als een uit drie onderdelen bestaand project. Ten eerste, de feitelijke Apollo bemanning en hun directe uitrusting. Ten tweede, een voortdurende serie geheim televisiestudiowerk, dat nodig was om het beeld van een voorspelde duistere en luchtledige Maan naar het publiek over te dragen. Ten slotte, de foto’s die tijdens de vlucht gemaakt werden, moesten ‘bewerkt’ worden alvorens ze als maanfoto’s publiek gemaakt konden worden. Zoals eerder vermeld, deze foto’s werden uiterst nauwkeurig geproduceerd om de Apollo cover-up gaande te houden. Een aantal mondiale duistere operatie ‘producers’ en hun grote staf medewerkers manipuleerden al deze elementen tot één geheel. Deze producers hadden een directe toegang tot de Apollo missie en tot zijn belangrijkste grondstations, met inbegrip van de Apollo missie controlecentrum in Texas en Florida. Elk aspect werd gevolg volgens een voorbereid handboek. De tot mislukking gedoemde Apollo 13 missie was de enige uitzondering. Echter, de moeilijkheden van Apollo 13 waren niet het gevolg van een exploderende brandstofcel, maar van het vervoeren van een geheime lading naar de Maan, die bestond uit een kleine plutoniumbom.
Apollo: zijn lessen.
Deze plotselinge ontdekking veroorzaakte de verwachte ontbinding van de bemande Apollo Maan Programma. Al heel snel verboden, zowel de strijdmacht van de Galactische Licht Federatie met bases op de Maan en op Mars, als die van de duistere sterrenstaten, verdere bemande missies die geprogrammeerd werden, met uitzondering van de reeds goedgekeurde Apollo 17 missie.
De eenvoudige waarheid was dat Apollo niet echt de bedoeling had om mensen naar de Maan te brengen. Achter de Hollywoodachtige productie en een enorme cover-up lag het feit, dat de Apollo missie een poging was tot maansabotage en oplichting. Apollo's snelle dood bracht een eind aan de eerste hoofdstukken van de met zeer veel publiciteit omgeven bemande ruimtevluchtprogramma's in Amerika. Het maakte echter geen eind aan de technische terugontwikkelingsprogramma's van de mondiale duistere kliek, of aan zijn werkelijke plannen van 'star wars'. De waarheid bevindt zich daar buiten. Echter, zoals het gezegd luidt: dat is een ander verhaal.
Bron: unitynet
Voeg toe aan:
