Magnetiseren is een natuurlijke geneeswijze die net als colloïdaal goud en zilver (zie Spiegelbeeld januari 2009) en MMS (Spiegelbeeld februari 2009) geen schadelijke neveneffecten kent. Deze geneeswijze wordt al eeuwen overal ter wereld en zelfs in de bijbel (handoplegging) toegepast. Magnetiseurs onttrekken wel twee tot driehonderd keer meer energie uit de natuur dan de gemiddelde mens en kunnen deze energie doorgeven aan zieke mensen en dieren of zelfs planten. Dit doorgeven gebeurt door middel van handoplegging. Wanneer magnetiseurs deze energie afstaan, vult het zich direct weer aan. Ik merk zelf tijdens het magnetiseren dat ik mezelf acuut via mijn kruin weer oplaad. Het maakt totaal niet uit of de patiënt als eerste of als laatste behandeld wordt op een dag. De kracht is onuitputtelijk. Ik voel me een doorgeefluik van energie.
Tegen welke klachten helpt magnetiseren?
Magnetiseren helpt zowel tegen geestelijke aandoeningen als tegen lichamelijke ziekten.
Ik behandel in mijn praktijk veel pijnpatiënten, mensen met reuma, slijtage, fibromyalgie, rugklachten, maar ook mensen die lijden aan een burnout of last van fobieën hebben. Helaas worden mensen met kanker en reuma niet genezen, maar kan de magnetiseur veel pijn wegnemen, de ziekte soms vertragen en zorgen dat de persoon zich energieker voelt.
Ziektes zoals eczeem, gordelroos zijn vaak redelijk snel verholpen en bij huilbaby’s is veelal een enkele of een paar behandelingen voldoende. Ook al heeft de handoplegger veel meer energie ter beschikking dan iemand zonder de gave van genezing, kinderen die hyperactief zijn knappen vaak wonderbaarlijk op door magnetiseren. Hyperactiviteit is dan ook niet een teveel aan levenslust, maar juist een disbalans in de energiehuishouding. Het gaat vaak gepaard met concentratieproblemen en een gevoel van malaise en onrust. De genezer zorgt dat blokkades worden weggehaald en de energie weer beter en gelijkmatiger gaat stromen.
Magnetiseren is een geneeswijze die veelal niet goed begrepen wordt.
Zelfs de benaming “magnetiseren” is eigenlijk foutief. Het suggereert dat de magnetiseur gebruikt maakt van magneten, terwijl de genezer kracht onttrekt uit de natuur en deze kracht doorgeeft aan mensen of dieren die het nodig hebben. Magneten hebben ook een geneeskrachtige werking, maar hun positieve uitwerking op mensen is niet te vergelijken met de geneeskrachtige energie van een handoplegger. Het zijn twee verschillende zaken.
Ook al zijn er legio genezers geweest door de eeuwen heen, en waren en zijn het normaliter gewone normale mensen die deze gave hebben, het zijn natuurlijk de markante figuren waarmee het beroep van genezer geassocieerd wordt.
Franz Anton Mesmer (1734-1815), een omstreden arts, zorgde dat magnetiseren in de achttiende eeuw behoorlijk populair werd in Frankrijk en heel Europa. Allereerst werkte hij met magneten en dacht dat hij mensen genas door de magneten. Op een gegeven moment kwam hij erachter dat hij zelf de geneeskracht in zijn handen had. Hij zorgde voor redelijk wat consternatie doordat hij een vrouw, Marie Paradis, van blindheid genas. Later beweerde de dame dat ze opnieuw blind was geworden, maar Mesmer ontkende haar verhaal en beweerde dat ze haar uitkering waarop ze recht had door haar handicap niet wilde verliezen. Ondanks deze kwestie bleef Mesmer veel gevraagd en geliefd omdat hij zeer veel andere mensen genas. Hij zorgde ervoor dat er veel misverstanden over magnetiseren ontstonden. Zo hypnotiseerde hij patiënten. Bij hypnose speelt suggestie een grote rol, terwijl bij magnetiseren dit niet van invloed is. Dieren en baby’s kunnen ook genezen door magnetiseren en dit is al een bewijs dat suggestie geen rol speelt.
Raspoetin
Aan het begin van de twintigste eeuw zorgde de genezer Raspoetin (1871-1916) eveneens voor heel ophef in Rusland.
Hij was een zeer krachtige man. Hij had tomeloze energie, doch moeite om zijn kracht te kanaliseren. Zelfs mensen die heel erg sceptisch zijn of angstig voor het buitengewone kunnen moeilijk zijn gaven ontkennen. Hij heeft een reeks van wonderbaarlijke genezingen op zijn naam staan. Vaak genas hij patiënten die de laatste sacramenten al toegediend hadden gekregen door een priester.
Het zoontje van de tsaar Nicolaas de tweede van het huis Romanov van Rusland, Alexis leed aan een gevaarlijke erfelijke ziekte, hemofilie (het bloed wil niet goed stollen). Het tsarenechtpaar had voor dit kind al drie gezonde dochters gekregen, maar de tsaritsa bad eindeloos voor een zoontje, een opvolger. Toen had zeer begeerde kind ter wereld kwam, werd de grote vreugde van het echtpaar na niet al te lange tijd getemperd door een nog grotere bezorgdheid toen het duidelijk werd dat dit kind ernstig ziek was. De normale ongelukjes die elk kind meemaakt kan een hemofilie patiënt al gauw fataal worden. Het kind werd omringd door helpers en menig charlatan werd ingehuurd. Niets kon het jongetje echter helpen. Zijn moeder bad intens tot God om hulp. Via de groothertogin Militsa kwam Raspoetin in haar leven. Door handoplegging en gebed van Raspoetin herstelde het kind dat al op sterven lag acuut. Telkens wanneer het kind opnieuw ziek werd door zijn aandoening was handoplegging (met eventueel gebed) van Raspoetin voldoende om te zorgen dat het kind zich weer goed voelde. De genetische belasting van het kind kon hij niet verhelpen, maar wel de gevaarlijke crisissen die het meemaakte door zijn ziekte.
Met name omdat Raspoetin beweerde dat zijn gave door God kwam en dat hij zelf niet verantwoordelijk was voor de wonderen die hij bewerkstelligde, zag de tsaritsa hem als degene die God gezonden had als antwoord op haar smeekbeden.
Raspoetin werd vooral de historisch belangrijke figuur omdat hij veel te veel macht kreeg aan het hof doordat hij de persoonlijke adviseur van het keizerlijke echtpaar werd. Behalve zijn gave van genezing, bezat hij helderziende kwaliteiten en daarnaast een haarscherp inzicht in zijn medemens. Ook al was hij nauwelijks in staat om te lezen of schrijven, zijn geheugen was fenomenaal. Al hetgeen hij eenmaal las, vergat hij nooit meer.
Door de bizarre verstrengeling van verschillende factoren (de redder van het tsarenkind is de hoofdadviseur) kreeg Raspoetin gevaarlijk veel macht. Boze tongen die beweerden dat hij de meeste macht had, gevolgd door de tsaritsa en vervolgens de tsaar, zaten er dan ook niet ver naast. Eigenlijk regeerde hij Rusland.
Naast een reputatie als enorme vrouwenversierder en dronkaard en zijn machtswellust, bezat hij ook een nonchalance die enorm veel irritatie opwekte. Etiquette liet hem onverschillig en hij bleef levenslang met zijn handen eten, ook was hij totaal ongevoelig voor autoriteiten en bleef in elke entourage zichzelf. Omkoopbaar was hij niet. Wanneer rijke mensen hem handenvol geld gaven voor de genezingen die hij verrichtte, gaf hij het vaak direct door aan arme mensen. Hij behield zelf zijn sobere levensstijl.
Uiteindelijk werd hij vermoord door prins Joesoepov en een paar aanhangers van hem, nadat Raspoetin hem had afgewezen op liefdesvlak. Zijn moord was ronduit gruwelijk. Allereerst kreeg hij met cyanide vergiftigde cakes en alcohol aangeboden en at en dronk hiervan hoeveelheden die een olifant fataal zouden zijn geworden, maar het deerde hem niet. Op een gegeven moment werd hij eventjes onwel, herstelde zich direct weer en had door dat hij vergiftigd werd. Toen de moord niet gingen de moordenaars door met hun lafhartige daad door hem neer te schieten met meerdere kogels. Het lichaam dumpten ze in het water vanaf de Petrosky-brug. Raspoetin was nog steeds niet dood. Hij heeft nog getracht zichzelf te bevrijden uit de doek waarin ze hem vastgebonden hadden. Verdrinking werd zijn uiteindelijke doodsoorzaak.
Magnetiseren, heden ten dage, nuchter bekeken.
Ook doordat paranormale begaafdheid een gave is die in tegenstelling tot andere gaven moeilijker te begrijpen is, wordt het ten onrechte omringd door mysterie. Indien iemand een virtuoos op muzikaal vlak is of geweldig kan schilderen of heel slim is, kan dit tastbaar worden gemaakt door prachtige muziek, indrukwekkende kunst of een mooie carrière in een wetenschap. Wanneer iemand gaven die niet zichtbaar zijn of wellicht moeilijk te plaatsen of in te schatten, gaan mensen speculeren en dichten ze deze persoon magische krachten toe, terwijl hij of zij gewoon een gave heeft. Eigenlijk is paranormale begaafdheid heel natuurlijk en is iedereen wel wat paranormaal begaafd, maar verschilt het in gradatie. Vergelijk het met het feit dat iedereen wel wat kan tekenen en schilderen, maar dat een Rembrandt deze gave sterker heeft. Wanneer mensen iets niet helemaal kunnen plaatsen gaan ze het vaak vereren of verguizen. Beide reacties vind ik persoonlijk overdreven. Paranormaal is niet abnormaal.
Een tijdje geleden vroeg een journaliste mij “dachten mensen in jouw omgeving dat je gek was?” Ik antwoordde volmondig “ik weet niet wat anderen denken (anders denkt ze ook nog dat ik gedachten lees) maar nog nooit heb ik last gehad van mensen die twijfelden aan mijn geestelijke gezondheid”.
Wat ik wel een aantal keren ben tegengekomen, is dat mensen het heel moeilijk vinden om met hun paranormale gaven om te gaan. Zo kende ik op de lagere school een jongetje dat, net als ik, soms gebeurtenissen van te voren zag aankomen. Hij raakte hierdoor behoorlijk in de war en dacht dat hij de voorvallen die hij voorzag veroorzaakte. Dit zorgde zelfs voor een of een stukje megalomanie of een gevoel van schuld bij hem, al naargelang het om een positieve of een negatieve gebeurtenis ging.
Jaren later, toen ik al een eigen praktijk had, kwam ik in mijn werk een vrouw tegen die schizofreen was verklaard door haar psychiater. Ze was echter geestelijk volkomen gezond, maar kon zich niet goed afsluiten voor gevoelens en pijnen van andere mensen, waardoor ze niet meer op haar werk kon functioneren. Het was voor haar geweldig om erachter te komen dat ze niet geestelijk ziek was, maar leed aan hooggevoeligheid. Ze functioneert momenteel prima en heeft gekozen voor een creatief zelfstandig beroep. Ook kan ze nu doordat ze weet wat er aan de hand is, zich beter afsluiten voor energieën van anderen.
Een ander misverstand is dat paranormaal begaafde mensen irrationele chaoten zouden zijn. Natuurlijk heeft iemand die paranormaal begaafd is, veel meer stimuli te verwerken dan andere mensen. Behalve al de informatie waarmee wij gebombardeerd worden in onze huidige samenleving, krijgt de paranormale mens ook nog eens extra informatie binnen (denk bijvoorbeeld aan het zien van aura’s) maar dit zegt niets over het karakter of de intellectuele prestaties van deze persoon. Grappig genoeg is het een kenmerk van hoogbegaafde mensen dat ze vaker hooggevoelig zijn dan de gemiddelde mens. Andersom geldt daarom nog niet dat de paranormale mens intelligenter is dan de gemiddelde mens.
Een gave komt zelden enkelvoudig.
Net zoals creatieve mensen, vaak kunnen uitblinken in verschillende takken (je hebt schrijvers die ook nog eens goed kunnen schilderen en toneelspelen) heeft een bovengemiddeld paranormaal mens vaak een reeks van verschillende begaafdheden. Zo zijn er magnetiseurs die naast hun genezende gaven ook helderziend, helderhorend, helderruikend of heldervoelend zijn. Zelf kan ik zoals boven bijvoorbeeld aura’s (een combinatie van kleur en licht) rond mensen, dieren en planten zien. Een vraag die ik heel vaak krijg is wanneer ik erachter kwam dat ik aura’s zag. Dit is ergens heel grappig, want het is niet zo dat ik op een dag dacht “hé ik zie kleuren die andere mensen niet zien”, het is een precies omgekeerde ontdekking “hé andere mensen zien de kleuren die ik zie niet”.
Ook heb ik vaak voorgevoelens. In mijn praktijk heb ik me gericht op het instraling van mensen, zowel indien ze aanwezig zijn of op afstand per foto. In het begin was ik zelf heel verbaasd dat instraling via de foto even veel effect had als rechtstreeks magnetiseren. Ook voor fotobehandelingen geldt, dat de resultaten niet door suggestie worden veroorzaakt. Het wil natuurlijk wel heel af en toe gebeuren dat mijn horloge niet goed loopt, en dan krijg ik van mensen te horen “volgens mij was jij eerder begonnen, want dat voelde ik”. Afstand maakt dus niets uit. Ik heb zelfs ooit een patiënt behandeld die in Australië woonde.
Wat het zien van aura’s betreft , ben ik blij dat door Kirlian fotografie (Kirlianfotografie is het fotograferen van objecten in een hoogfrequent hoogspanningsveld met een spanning van meer dan 1000 volt. Het echtpaar Semjon en Valentina Kirlian hebben in 1930 deze manier van fotograferen ontdekt)gedeeltes van aura’s gefotografeerd kunnen worden en hierdoor tastbaar bewijs is ontstaan over aura’s. Wel denken mensen vaak mede door de Kirlian fotografie ten onrechte dat een aura is statisch is, terwijl een aura juist continu verandert. Vergelijk het met je gemoedstoestand. Je kunt je geweldig goed voelen en een prachtig helder aura om je heen hebben en plotseling krijg je een akelig telefoontje. Even snel als je stemming omslaat, verandert dan ook je aura.
Het is mij wel eens overkomen dat ik de dag na een feestje gebeld werd door een nieuwsgierig Aagje met de vraag hoe de aura’s van de mensen op het feest eruit zagen. Ik antwoord dan in de trant van “vertel jij mij maar eens wat voor kleur sokken iedereen aanhad”. Het is natuurlijk ondoenlijk om dit soort dingen te registreren. Ik ben een mens, geen robot en sluit me meestal juist af op feestjes. Ik let dan niet op de kleuren die ik rond mensen zie. Ook al zou ik er wel op letten, dan nog vind ik het niet integer om hier met anderen over te babbelen. Respect voor privacy is essentieel. Dit geldt niet alleen voor de huisarts of advocaat die zwijgplicht heeft, maar ook voor de magnetiseur of paragnost.
De beste helderziende sessie ooit.
Ooit kwam een vriend van me met een manuscript langs dat hij wilde laten uitgeven. Hij vroeg mij het te lezen en kritiek te geven. Ik moest meedogenloos zijn omdat hij liever had dat ik snoeiharde kritiek gaf dan dat de éne na de andere uitgever hem zou afwijzen. Leuke taak! Daar zat ik met een dik pak A viertjes in mijn hand dat ik op een bijna onvriendelijke manier diende door te nemen om zijn kansen in het literaire wereldje te vergroten. Uit praktische overwegingen begon ik alvast zonder het document gelezen te hebben een aantal punten op te noemen die hij zou kunnen verbeteren. Ik kende hem goed.
Hij was uiterst dankbaar en vond dit de meest spectaculaire helderziende sessie die hij ooit had meegemaakt. Ik biechtte op dat er helemaal geen helderziendheid aan te pas was gekomen. De dankbaarheid veranderde acuut in een andere emotie.
Er bestaan genoeg mensen op deze aarde die behoorlijk helderziend zijn en er zijn ook goede paragnosten. Toch kan een paragnost niet alles weten. Je hoort van die onzinverhalen dat wanneer helderziendheid bestaat paragnosten winnende loten zouden kopen en in een mum van tijd rijk zouden zijn. Dit zegt een heleboel over degene die het zegt. Wanneer iemand vooral gefixeerd is op geld, zijn de paranormale gaven van deze persoon in 99,99 procent niet echt ontwikkeld. Spirituele ontwikkeling en materialistische levensinstelling zijn redelijk onverenigbaar. Een paragnost is vooral goed in raad geven op vlakken die hem “triggeren”. Croiset was al kind bijna verdronken en hielp vaak verdronken kinderen op te sporen omdat het iets in hemzelf raakte. Het is vreselijk voor ouders wanneer hun kind verdronken is. Nog gruwelijker is het niet weten waar je kind is en jaren valse hoop te koesteren. Croiset heeft veel mensen kunnen helpen door niet hun verdriet weg te nemen, maar hun tergende onzekerheid over een geliefde.
Niet iedereen apprecieert helderziende sessies en ik vind het persoonlijk niet integer om lukraak mensen deelgenoot te maken van helderziende “flitsen”die doorkomen. Natuurlijk heb ik wel een gezondigd. Toen ik achttien was en studeerde, verveelde ik me een keer behoorlijk tijdens een college. Een vriendin zat naast me en ik fluisterde haar letterlijk een aantal zinnen in die de docent vervolgens uitsprak. Dit waren geen zinnen die zo voor de hand lagen dat de sceptici het onder de noemer “mensenkennis” kunnen plaatsen. De hoogleraar zou onder anderen gaan zeggen dat wij domme koeien waren omdat we niets voorbereid hadden. Ik had mijn vriendin wel ingelicht over mijn gave, maar ze heeft me een hele tijd daarna ontlopen. Het duurde tijden voordat ze weer eens bij me op de koffie kwam en ook toen werd het voorval niet besproken.
Persoonlijk heb ik ervoor gekozen om mensen te magnetiseren en mijn helderziende kant niet meer te ontwikkelen omdat ik het al moeilijk genoeg vind om dit aspect van de gave zelf te kunnen hanteren. Ook ben ik niet helderziend in de mate als een Croiset maar moet ik het vooral hebben van mijn krachtige magnetische gaven.
Iedere magnetiseur heeft zo z’n eigen specialiteit. Ik krijg bijvoorbeeld totaal uitgeputte mensen met ME te behandelen, naar mij doorverwezen door een collega die ze wat te zwaar vindt om te behandelen. Een magnetiseur mag nooit het gevoel hebben zelf moe te worden van energieverlies. Het is niet de bedoeling vroegtijdig te verouderen door boven eigen kunnen te willen presteren. Wat wel behoorlijk uitputtend werkt, zijn al de verhalen die de handoplegger over zich heen krijgt . Iedere genezer heeft dan ook tijd en ruimte nodig om zich weer te herstellen. Ook is het soms raadzaam om geen familieleden te behandelen. De magnetiseur kan vaak tijdelijk voelen wat de ander mankeert en waar hij of zij pijn heeft en kan dit daarna direct weer loslaten. Door een te grote verbondenheid met familieleden kan de magnetiseur soms de klachten van de bloedverwant wat moeilijker kwijtraken.
De kloof tussen de reguliere geneeswijzen en de alternatieve geneeswijzen.
Ook al kan ik vaak door het zien van het aura inschatten waar een patiënt aan lijdt, ik heb nog nooit een diagnose gesteld en vaak mensen doorverwezen naar hun arts wanneer ze hier nog niet waren geweest. Door deze houding heb ik eigenlijk nooit last gehad van de kloof die er is tussen de reguliere en de alternatieve geneeswijzen. Vaak hebben pijnpatiënten (denk aan slijtage en reumapijn) door magnetiseren veel minder pijnstillers nodig. Ik adviseer hen dan ook indien ze die willen afbouwen dit te bespreken met hun arts die ze hen voorschrijft. Wellicht is de kloof in de praktijk tussen de verschillende geneeswijzen kleiner dan gedacht. Ik heb zelfs in de loop van de tijd meerdere artsen behandeld. Dit heeft me nooit een ongemakkelijk gevoel gegeven.
Natuurlijk bestaan er artsen, maar ook andere mensen, denk aan bepaalde fundamentalistische groeperingen, die erg tegen alternatieve geneeswijzen zijn, of het nu homeopathie, acupunctuur of magnetiseren is, maar dit neemt niet weg dat mensen in Nederland zelf de keuze mogen maken welke therapie ze willen volgen.
Door beroemde mensen zoals Mesmer en Raspoetin en nog tal van anderen, werd het beroep van genezer vaak omgeven door een aureool van mystiek en macht, geheel ten onrechte. In mijn ogen was de macht van Raspoetin vooral te wijten door een ongezonde belangenverstrengeling en niet zozeer door zijn gave van genezing op zich.
Toch zijn er steeds meer mensen die zich openstellen voor alternatieve geneeswijzen. In de Verenigde Staten heeft al meer dan de helft van de bevolking ooit wel eens gebruik gemaakt van een alternatieve genezer. Ook in Nederland stijgt het aantal mensen dat gebruikt maakt van alternatieve geneeswijzen.
Zelf beschouw ik alternatieve geneeswijzen als een aanvulling op de reguliere gezondheidszorg en zou ik het prettig vinden indien paranormale geneeswijzen nuchter beschouwd zouden worden, ontdaan van hun aureool van mystiek.
Voor meer informatie : iellens@freeler.nl
Door Irma Ellens Maat.
Dit artikel is verschenen in Spiegelbeeld april 2009
Voeg toe aan:
