Duizenden jaren geleden had de mensheid een hoog niveau bereikt op het gebied van technologische ontwikkeling. Ze begrepen de wetten der natuur beter dan wij. Ze verkenden Antarctica en brachten de hele wereld in kaart. Ze bouwden monumenten die we zelfs met de modernste middelen niet kunnen namaken.

Toen sloeg het noodlot toe in de vorm van een wereldwijde ramp. Ze verwachtten het niet. De ramp was zo groot van omvang dat de meeste mensen omkwamen en vele diersoorten uitstierven. De mensen die het geluk hadden te overleven werden gedwongen om als dieren te leven terwijl de Aarde zich herstelde. Herinneringen vervaagden en kennis verdween. De mensheid moest weer vanaf het begin starten. Ze keerden terug naar het heidense geloof en een eenvoudig leven. Er waren echter mensen die overleefden en die in staat waren om meer zaken te onthouden zoals geavanceerde technieken en ideeën die anderen vergeten waren. Zij waren degenen die het op zich zouden nemen om toekomstige generaties te waarschuwen voor de volgende ramp. In de wetenschap dat het misschien 10.000 jaar zou duren, moesten ze rekening houden met het feit dat de mensheid in het jaar 2012 misschien wel een heel andere taal sprak, een andere geloofsovertuiging zou hebben of een geheel ander getallenstelsel zou gebruiken. Als ze ons aanwijzingen na zouden laten over hoe wij moesten overleven, zouden ze dat zo stevig moeten doen dat het de tand des tijds zou doorstaan. Bovendien moesten ze dusdanig gecodeerd worden dat iedere beschaving in staat zou zijn om ze te vertalen. Enkele moderne mensen, met verschillende achtergronden en disciplines, werken aan het vertalen van hun nalatenschap.

We zijn in staat om mensen te klonen, om God na te apen. Ongeacht de ethiek en wetten zal het gebeuren, want wetenschappers die in staat zijn om iets te doen hebben nog nooit weerstand kunnen bieden aan de verleiding, dat lig in hun natuur. Aan de andere kant staat echter dat als er niet genoeg aanwijzingen zijn om een vraagstuk op te lossen, als geen van hun voorgangers het voorbereidende werk heeft gedaan, dan stappen ze over op iets simpelers. Dergelijke onopgeloste mysteries zijn meestal van historische aard- onze wetenschappers zijn niet in staat geweest om de processen mee te maken en ze hebben er voor gekozen om geen onwetenschappelijke gissingen te doen. Deze taken worden per definitie aan onafhankelijke onderzoekers toevertrouwt, de ongetrainde pseudo-wetenschappers, de mannen en vrouwen met verbeelding, sier en durf. De rebellen.

Dit artikel haalt enkele van deze mysteries aan. Ze verhalen allen over de mogelijkheid van een ramp van wereldomvang die misschien om de hoek ligt te wachten.

Over veel onderwerpen is tot in het oneindige gedebatteerd. Is de Sfinx 5.000 of 12.000 jaar oud? Heeft de Bijbelse Zondvloed echt plaatsgevonden? En zo ja, was het plaatselijk of wereldwijd? Heeft de moderne mens eens in de oceanen geleefd? Hoe komt het dat oude beschavingen die apart van elkaar leefden in staat waren om gigantische steenmassa's te verplaatsen?

We zullen de ideeën van enkele grote denkers beschouwen die desondanks door de gevestigde orde genegeerd worden. Het idee over de verschuiving van de polen had de goedkeuring van Einstein, het bestaan van Atlantis werd door Plato beschreven en wereldrampen werden door Darwin genoemd.

Tevens zullen we bewijzen zien die door de orthodoxe wetenschap genegeerd worden. Bewijzen die niet binnen de gevestigde orden passen. Voorwerpen tonen aan dat er 100.000 of zelfs miljoen jaren geleden een menselijke beschaving bestond. Er is bewijs voor een pool-verschuiving zo'n 12.000 jaar geleden. Er is echter ook bewijs dat vreemd genoeg afwezig is, zoals de missing links van de evolutie.

Terwijl deze onderwerpen met elkaar verbonden worden krijgt u nieuwe informatie betreffende mythische wezens en ruimtestralen. En ik zal u uitleggen hoe een wereldwijd netwerk van monumenten gebouwd werd om te waarschuwen tegen onze verdelging. Hopelijk zullen deze ideeën genoeg debatten veroorzaken waardoor de dingen die we koesteren, en de soort die we vormen, nog lang, heel lang zullen bestaan.

Zal de wereld in 2012 vergaan? Nee, zeker niet. Zal er een grote ramp plaatsvinden in 2012? Mogelijk.

Ofschoon dit artikel zich toespitst op een mogelijke wereldramp op een willekeurige datum in onze naaste toekomst zijn er drie krachtige argumenten dat die datum 21 December 2012 moet zijn. Ik zal ze hieronder aan u laten zien, niet als zekerheden, maar als mogelijkheden die het waard zijn om te overwegen.

1. De kalender van de maya's

De Maya's bevolkten een gebied dat zich uitstrekte over zuidelijk Mexico, Guatemala en Belize. het rijk was tussen de derde en de tiende eeuw op zijn hoogtepunt maar tegen 1200 was het rijk ingestort vanwege redenen waar we alleen naar kunnen raden. Toen de Spaanse veroveraars arriveerden, woonden er nog steeds afstammelingen in het gebied. Zij spraken nog steeds de oude taal maar waren niet op de hoogte van de steden die hun voorouders hadden gebouwd.

Het was pas tegen het eind van de 18de eeuw dat onderzoekers het dichte Guatemalaanse regenwoud onderzochten en pleinen, monolieten, tempels en piramides versiert met afbeeldingen en hiërogliefen ontdekten. De oude Maya's hadden historische archieven aangelegd, waarbij gebruik werd gemaakt van onder andere fonetische elementen. Hun geschriften bestaan nog steeds en kunnen bekeken worden op stenen monumenten waar gemeenschappelijke gebeurtenissen, kalenders en astronomische kennis opgetekend staan.

De Spaanse verovering

Diego de Landa was een Spaanse priester die Mexico bezocht om humanitaire redenen. Hij werd in 1561 de gouverneur van Yucatan en hij werd berucht vanwege zijn vernielingen van kostbare Maya documenten en kunstvoorwerpen.

Ofschoon Landa enorm geïnteresseerd was in de Maya-cultuur verafschuwde hij enkele van hun praktijken en dan vooral het brengen van mensenoffers. In juli 1562 werd er in een grot bewijs gevonden voor het offeren van mensen, en in een vlaag van religieuze gerechtigheid verordende Landa de vernietiging van 5000 afgodsbeelden. Hij besloot dat hun geschriften ook het werk van de duivel waren en hij zorgde ervoor dat ze verbrand werden, drie boeken overleefden zijn vernietigingsdrang. Het gevolg was dat het merendeel van de kennis en geschiedenis van de Maya's verdween.

Ondanks zijn acties zijn we Landa ook dank verschuldigd. Hij schreef een intelligent boekwerk over het leven en het geloof van de Maya's, Relación de las cosas de Yucatán (1566), dat nog steeds de klassieke beschrijving geeft van de Maya beschaving. Dit boek, dat pas in 1864 werd gedrukt, voorzag in een fonetisch alfabet dat het mogelijk maakte om ruwweg een derde deel van de resterende Maya-hiërogliefen te ontcijferen.

Het belangrijkste boek dat de vernietiging overleefde wordt nu de Dresden Codex genoemd, genaamd naar de stad waar het bewaard wordt. Het is een vreemd boek, gevuld met hiërogliefen, dat niemand begreep tot 1880. Ernst Förstemann, een Duits geleerde die voor dezelfde Dresdener bibliotheek werkte, slaagde erin om de code van de maya kalender te kraken. Hierdoor maakte hij het voor andere geleerden mogelijk om de vele datum - inscripties op gebouwen en Maya voorwerpen te vertalen.

Hij ontdekte dat de Codex gedetailleerde astrologische tabellen bevatte. De Maya's hadden het jaar berekend als zijnde 365,2420 dagen lang en dat is accurater dan de kalender die we nu gebruiken. De tabellen werden door de Maya-astronomen gebruikt om de zonnewenden, het pad van de planeten in ons zonnestelsel, de cycli van Venus en Mars en andere hemelse fenomenen te voorspellen.

Andere informatie waar we nu over beschikken is afkomstig uit de Popol Vuh en de Chilam Balam, boeken die geschreven zijn kort na de komst van de Spanjaarden. De kennis die we in deze geschriften aantreffen toont aan, in combinatie met de ontdekking van mysterieuze piramiden, dat de Maya's over een intelligentie beschikten die gelijkwaardig was aan die van de Grieken en de Egyptenaren.

Het leven van de Maya's draaide rond hun opvatting van de tijd. De priesters werden op het gebied van civiele, agrarische en religieuze zaken geraadpleegd en hun advies werd afgeleid uit hun verklaring van de heilige kalenders. Tijd vormde een zodanige belangrijke factor dat de kinderen zelfs de naam kregen van de dag waarop ze geboren werden.

De Maya's gebruikten slechts drie tekens voor hun rekenkundige bewerkingen: een schelpvormig teken voor de nul, een punt voor de één en een streepje voor vijf om de eenheden van nul tot 19 weer te geven. Het getal 13 bijvoorbeeld werd opgetekend als drie punten en twee strepen.

Nul was een geavanceerd begrip in die tijd en zelfs de Romeinen waren niet van het bestaan op de hoogte. Toch voelden de Maya's zich op hun gemak met het gebruik van deze eenheid en het gebruik van de schelp als symbool, een veelhoekig object dat een abstract begrip weergeeft geeft dat aan. De Maya's gebruikten ook metrische calculatie hetgeen erg slim is voor een beschaving die nog geen eens het wiel gebruikten.

Ofschoon ze de beschikking hadden over veel soorten kalenders, gaven ze het verloop van de tijd aan in drie parallel lopende cycli.

De eerste is de heilige kalender die bekend stond onder de naam Tzolkin. Hierin werden de nummers 1 tot en met 13 gecombineerd met een opeenvolging van 20 dag-namen. Het werkte op ongeveer dezelfde manier als onze dagen van de week en hun datum binnen elke maand. Ze hadden bijvoorbeeld 5-Chikchan (zoals onze zondag de vijfde) gevolgd door 6-Kimi (zoals wij maandag de zesde hebben). Na 260 dagen kwam dezelfde combinatie van nummer en naam weer terug en startte de kalender opnieuw. Hun gebruik van het twintigtallige stelsel had waarschijnlijk te maken met de vingers en de tenen, terwijl de 13 prachtig paste bij de groeifase van de maan die niet zichtbaar was bij nieuwe maan en twee dagen vol is aan het eind waardoor het lijkt alsof de maan een groeicyclus van 13 dagen heeft. Als alternatief kunnen we aanvoeren dat de lengte van de Tzolkin gerelateerd is aan de zwangerschapstijd van de mens (273 dagen). Er is gesuggereerd dat 260 dagen de tijd is tussen een vrouw die haar zwangerschap verwacht en de eigenlijke geboorte.

De tweede is de agrarische kalender die bekend staat als de Haab. Deze bestond uit 18 maanden van 20 dagen. Een toevoeging van een extra maand van 5 dagen ( een periode van begrip en ongeluk met de naam Uayeb) geeft ons 365 dagen (een jaar)Het hoofddoel van deze kalender was het bijhouden van de seizoenen omdat seizoen- en zonnegebeurtenissen elk jaar rond dezelfde tijd plaatsvonden. De Maya's waren zich bewust van de jaarlijkse kwart dag verschil, maar het is niet bekend of ze hier iets tegen gedaan hebben.

Deze twee onafhankelijk van elkaar lopende kalenders begonnen elke 260 en 360+5 dagen. Ze kwamen echter elke 52 jaar samen:

"De Tzolkin en de Haab liepen naast elkaar, zoals in elkaar grijpende tandwielenen om terug te tellen naar een gewenste datum moeten de 52 jaar, of 18.980 dagen, samenvallen (want zowel 365 x 52 als 260 x 73 = 18.980). Met andere woorden, de Tzolkin maakte 73 omwentelingen en de Haab 52 zodat iedere 52 kalenderjaren van 365 dagen uitkwam op dezelfde dag. Een complete datum in deze 52-jarige cyclus zou er uitzien als bijvoorbeeld 2 1k 0 Pop (2 1 k is de positie van de dag in de Tzolkin, 0 Pop de positie van de dag in de Haab). Er moesten 52 jaar voorbij zijn voordat er weer een 2 1k 0 Pop voor kwam.

Men ging er van uit dat de wereld aan het einde van een 52-jaars cyclus zou vergaan. Rond deze tijd werden alle vuren gedoofd, zwangere vrouwen werden opgesloten om te voorkomen dat ze in wilde dieren zouden veranderen, kinderen werden geknepen om te voorkomen dat ze in slaap vielen en in muizen veranderen en alle potten werden gebroken als voorbereiding op het einde van de wereld. Als het de goden echter behaagde om de mensheid een nieuwe periode van 52 jaar te schenken werd er een nachtelijke ceremonie gehouden waarbij de bevolking de priesters door de duisternis volgde. Ze liepen over een pad naar de top van een gedoofde vulkaan die stijl uit de grond rijst nabij Ixtapalapa. Daar, met alle ogen op de sterren gericht, wachtte men op de passage van de Pleiaden hetgeen het voortbestaan van de wereld voor een nieuwe periode van 52 jaar aangaf. Als het exacte moment aangebroken was werd er snel een menselijk offer gebracht, men gaf een snee in de borstkas en haalde het nog kloppende hart eruit. In de bloederige holte plaatsten de priesters een vlam die vervolgens door de mensen met fakkels over het meer naar de tempel van Tenochititlan werd gedragen. Van daar uit werd het vuur over de resterende dorpen verspreid. Dit stond bekend als de Ceremonie van het Nieuwe Vuur en op een bepaalde manier werd deze manier herkend door alle Midden-Amerikanen.

Dit lijkt veel op het gevoel dat veel Christenen hadden bij het einde van het millennium.

Onze moderne Westerse kalender werd voor het eerst in 1582 geïntroduceerd. Hij was gebaseerd op de Gregoriaanse kalender, die de baan van de Aarde berekende op 365,25 dagen. Dit was 0,0003 dagen per jaar te veel, maar desondanks nog steeds buitengewoon accuraat voor de wetenschappers van 400 jaar geleden.

De kalenders van de Maya's waren afgeleid van die van hun voorouders, de Olmeken, wiens beschaving zo'n 3.000 jaar terug gaat. Zonder de instrumenten van het 16de eeuwse Europa waren de Midden-Amerikanen erin geslaagde om een zonnejaar te bepalen op 365,2420 dagen, amper 0,0002 dagen te kort. Veel preciezer en veel vroeger dan de Europeanen.

De lange telling

De Maya datering gebruikt drie kalenders. De derde kalender, bekent als de "lange telling", is een doorlopend verslag van dagen die zo'n 5.000 jaar geleden begint. De huidige Lange Telling begon in 3114 voor Christus en zal spoedig eindigen.

Een typische Maya datum zag er als volgt uit:

12.18.16.2.6, 3 Cimi 4 Zotz

4 Zotz is de datum van de Haab.

3 Cimi is de datum van de Tzolkin.

12.18.16.2.6 is de datum van de Lange Telling.

De basis eenheid wordt gevormd door de "kin" (dag) en wordt in de laatste component van de Lange Telling getoond. Van rechts naar links vormen de overige componenten:

Unial..........1 unial = 20 kin = 20 dagen

Tun............1 tun = 18 unial = 360 dagen = ongeveer 1 jaar

Katun.........1 katun = 20 tun = 7.200 dagen = ongeveer 20 jaar

Baktun........1 baktun = 20 katun = 144.000 dagen = ongeveer 394 jaar

De kin, tun en katun zijn van 0 tot 19 genummerd.

De unial zijn van 0 tot 17 genummerd.

De baktun zijn van 1 tot 13 genummerd.

De Lange Telling is een grote cyclus van 13 baktuns (ruwweg 5.126 jaar) waarin 13 vermoedelijk de groei van de maan weergeeft. De huidige cyclus begon op 13.0.0.0.0 4 Ahau 8 Cumku hetgeen overeenkomt met 13 augustus in het jaar 3114 voor Christus.

In de mythologie van de Maya's vertegenwoordigt iedere Lange Telling een wereld tijdperk waarin de goden proberen om pionnen en dienende schepsels te creëren.

In het Eerste Tijdperk werd de Aarde gemaakt met daarop begroeiing en levende wezens. Helaas waren de vogels en dieren niet in staat om eer aan de goden te bewijzen en dus werden ze vernietigd. In het Tweede en Derde Tijdperk schiepen de Goden uit modder en hout de mens, maar zij slaagden ook niet in het tevreden stellen van de goden en ook zij werden vernietigd. We bevinden ons momenteel in het Vierde en tevens Laatste Tijdperk, het tijdperk van de volledig functionele, moderne mens. Is het mogelijk dat deze Tijdperken verwijzen naar evolutionaire veranderingen? Als dat zo is, wat staat ons dan te wachten op 21 december 2012?

2. Fractale tijd en de I Ching

10.000 jaar geleden begon de mens met het domesticeren van plant en dier.

500 jaar geleden werd de boekdrukkunst uitgevonden.

100 jaar geleden begonnen we met auto's te rijden.

50 jaar geleden vonden we de computer uit.

30 jaar geleden landden we op de maan.

De snelheid waarmee veranderingen plaatsvinden ligt hoog. Bevolking, computerkracht, snelheden van transport, de hoeveelheid beschikbare informatie en de meeste andere dingen war het mensen betreft, alles lijkt in een sneltreinvaart te gaan. De snelheid waarmee alles toeneemt, gaat steeds verder omhoog. We maken er deel van uit, de jongeren onder ons vinden het de normaalste zaak van de wereld, de ouderen geven er commentaar op maar gaan er over het algemeen genomen goed mee om. Maar als we de oude Koning Arthur naar het moderne New York zouden kunnen transporteren zou hij het begeven in een poging om alles te begrijpen. Kan dit alles tot een halt komen, vertragen of zich omkeren. Nee, want dat ligt niet in onze natuur.

De dingen zullen tegen een steeds hoger tempo blijven veranderen. Iedere 18 maanden verdubbelt het vermogen van de computer. Spoedig zullen ze slimmer zijn dan wij. We bevinden ons op de grens van het klonen van mensen en ook staan we op het punt om nanotechnologie te gebruiken om mini-machines ter grootte van een atoom te maken. Wellicht komt er een tijd dat de veranderingen elkaar zo snel opvolgen dat het zal lijken alsof er alleen maar veranderingen bestaan. Verscheidene vastberaden geleerden hebben geprobeerd om dit punt van oneindigheid te berekenen. Zij kwamen uit op jaartallen die liggen tussen de 2010 en 2050. Dit zijn tijden die velen van ons nog mee zullen maken. Misschien ligt die datum wel op 22 december 2012. Etnobotanisten en fractale tijd experts Terrence en Dennis McKenna geloven hierin. Zij presenteren hun bevindingen in hun boek: Invisible Landscape; Mind Hallucinogens and the I Ching. (1993).

Zij begonnen met het bestuderen van de I Ching dat uit 64 hexagrammen, of 6-lijnige figuren, bestaat. Het viel hen op dat 6 x 64 384 is. 384 ligt buitengewoon dicht bij het aantal dagen in 13 maan maanden (29,5306 x 13 = 383,8978) en misschien is het we zo dat de I Ching van oorsprong een oude Chinese kalender is. Ook verdere vermenigvuldigingen hebben een astronomische betekenis:

1 dag x 64 x 6 = 384 dagen = 13 maan maanden

384 dagen x 64 = 67 jaar en 104,25 dagen = 6 kleine zonnevlekcycli van elk 11,2 jaar

67 jaar en 104,25 dagen x 64 = 4306+ jaar = 2 Zodiak tijdperken

4306+ jaren x 6 = 25836 jaren = 1 opvolging van zonnewendes

De gebroeders McKenna kwamen op 2012 als einddatum door middel van het gebruik van fractals. Startend vanuit een tabel van verschillen tussen het ene hexagram en het andere ontwikkelde zich een Mandelbrot fractal waarbinnen elk level 64 maal zo groot is als het onderliggende. Vervolgens plaatsten zij dit fractale patroon op een tijdschaal. De pieken en dalen van het patroon gerelateerd aan het verbindingsniveau gaven raakpunten aan onverschillig of het nu een tijdspanne van een dag, 1000 jaar of zelfs het begin der tijden betrof. Door de niveaus van het patroon te verbinden met belangrijke tijdstippen uit de geschiedenis kwamen ze tot de conclusie dat het eind van de tijdschaal lag op 22 december 2012. Dit is namelijk het enige punt waar het niveau het maximum bereikt.

De laatste 80 pagina's van hun boek laten de gecompliceerde berekeningen zien die zij gebruikt hadden. Er werd een basisperiode van 67 jaar (alle berekeningen zijn bij benadering, maar niet geheel inaccuraat) ontdekt.

2012 - 67 jaar = 1945, een jaar van grote veranderingen

2012 - 4300 jaar (67 x 64) = 2300 voor Christus, het begin van de historische tijd

2012 - 275.000 jaar (4300 x 64) = de opkomst van de Homo Sapiens

2012 - 1,3 miljard jaar = het begin van leven op de Aarde

Over hetgeen er kan gebeuren in 2012 zeggen zij het volgende:

"Men kan het bereiken van de nul-staat zien in een of twee vormen. De ene is het oplossen van de kosmos in een proces waarbij de natuurwetten ontleedt worden, een letterlijke apocalyps. De andere mogelijkheid... Het toppunt van een menselijk proces, een proces van gereedschap maken, dat tot uiting zal komen in het perfecte voorwerp; in alchemistische termen de eenheid van geest en materie".

Bovenop dit alles verklaren zij dat zij al in 1975, lang voordat ze van de Maya's gehoord hadden, de einddatum 2012 berekend hadden. Ten gunste hiervan spreekt het feit dat er in de originele uitgave van hun boek met geen enkel woord gerept wordt over de Maya's. Als dit waar is zou het onzin zijn om hun resultaat toeval te noemen en moeten we het resultaat zeer zeker serieus nemen.

Wat ook binnen het model van de toenemende ontwikkelingen en 2012 als einddatum past is het idee dat mensen op een onderbewust niveau komende veranderingen aan kunnen voelen. Onzeker over dat wat we kunnen verwachten, met een ongemakkelijk gevoel, doen we ons best om "alles te doen" nu we nog tijd hebben. Een laatste poging om de top van ons kunnen te bereiken. En als we in staat zijn om een verstoring in de toekomst te voelen, doen vogels en dieren dit misschien ook wel. Misschien zijn de niet-menselijke soorten wel plotseling stil in december 2012 net als bij aardbevingen.

Notitie over de opeenvolging van zonnewenden.

De Aarde draait om een as, met het noordelijke eind bij de Noordpool. De draaibeweging lijkt op die van een tol, en net zoals een tol gaat de Aarde tijdens het draaien heen en weer. Het tempo hiervan ligt erg laag, één enkele heen en weer beweging kost ongeveer 25.800 jaar. Dit is er de reden van dat het punt in de hemel waar de Noordpool naar toe wijst geleidelijk verandert. Op het ogenblik wijst hij naar Polaris, de Poolster. Over 12.000 jaar zal het aanwijspunt vlakbij Vega liggen. Als de positie van de Poolster in de hemel verandert, veranderen ook de posities van alle andere sterren. Dit is afhankelijk van onze wiebelende, draaiende Aarde. Astro-archeologen noemen de opeenvolging van zonnewenden vaak om aan te geven waarom oude steencirkels en piramides hun accuratesse in het aanwijzen van hemelse evenementen hebben verloren. Ze kunnen ook helpen om te bepalen wanneer deze monumenten zijn gebouwd.

De oude Olmeken (die de Maya's vooraf gingen) waren volledig op de hoogte van deze langzame beweging. Zij zorgden dat de piramide bij La Venta telkens bijgesteld werd zodat hij accuraat bleef.

Notitie over fractals

Fractale meetkunde wordt vaak de "meetkunde der natuur" genoemd. Eeen fractal is een meetkundige vorm met een ingewikkelde en zeer gedetailleerde vorm bij elke mate van vergroting. Vaak zijn fractals op zichzelf opgebouwd uit talloze zich herhalende vormen. Het ontwerpen van fractals is afhankelijk van een zichzelf herhalende formule. In de natuur zijn de details beperkt, in de rekenkunde is de diepte oneindig.

Notitie over nanotechnologie

Een nanometer is een miljardste van een meter (een breedte van 3 a 4 atomen). Nanotechnologie is het maken van kleine objecten waarbij gebruik wordt gemaakt van atomen als bouwstenen. Sommige ontwikkelaars dromen van een zichzelf replicerende nanobot- kleine apparaatjes die replica's van zichzelf maken door middel van het manipuleren van atomen. Een veel aangehaalde quote hierover is dat de angst bestaat dat iemand zelf-replicerende nanobots zal maken die weigeren te stoppen. In een nacht zou dan het gehele universum volgestouwd kunnen zijn met nanobots en niets anders.

3. Ruimtelijke uitlijning

De kalender van de Maya's en de fractal patronen zijn echter maar menselijke constructies, beschrijvingen van onze reis door de tijd. Maar is ons heelal draait een reusachtig wiel rond- we bevinden ons eigenlijk in een langzame schommelende beweging en het lijkt daarom net alsof de sterren ook draaien. Deze "opeenvolging van de zonnewenden" neemt 25.800 jaar in beslag om één cyclus te voltooien en tijdens deze cyclus kunnen we de conjuncties tussen sterren en ons zonnestelsel in de hemel observeren.

Oude beschavingen herkenden vier belangrijke data binnen elk jaar: de twee zonnewenden (de langste en kortste dag) en de twee nachteveningen (als de lengte van dag en nacht gelijk is). Ze konden bepalen wanneer deze dagen naderden aan de hand van de sterren en hun stand ten opzichte van de horizon bij zonsopkomst en zonsondergang. Als je lang genoeg keek, honderden jaren, werd het duidelijk dat de sterren elk jaar iets van positie veranderden. De ster die in het oosten moest staan bij de winterzonnewende van 70 jaar geleden is één graad opgeschoven. De Griekse astronoom Hipparchus (Ca. 190 - 120 voor Christus) is algemeen erkend als ontdekker van dit fenomeen, maar de oude Egyptenaren en Maya's waren ook al op de hoogte van dit verschijnsel.

Onafhankelijk onderzoeker John Major Jenkins heeft een lang en betrokken boek met de titel Maya Cosmogenesis 2012 geschreven. Dit boek vertelt dat de Maya's niet alleen het geheel van de opeenvolgingen begrepen maar ook dat de door hun voorspelde einddatum van 2012 een speciale gebeurtenis in ons universum inhoudt.

Ons heelal heeft een centrum waar de sterren in een kringloop van miljoenen jaren omheen draaien. Dit centrum ligt in op de plaats waar de meeste sterren voorkomen, zoals gezien vanaf de Aarde. Bij vier eerdere gelegenheden binnen de 25.800 jarige cyclus was het centrum van ons heelal uitgelijnd met de zonsopgang van een zonnewende of nachtevening. De laatste maal dat het voor kwam was tijdens een herfstnachtevening zo'n 6450 jaar geleden. Rond deze tijd begon de neergang van beschavingen in de Oude Wereld. Op 21 december 2012, een winterzonnewende (Noordelijk Halfrond) zal dit centrum weer eens met onze zon op één lijn liggen. Jenkins presenteert een massa astrologisch, monumentaal en mythologisch bewijs om aan te tonen hoe belangrijk deze gebeurtenis was voor de Maya's en hoe hun kalender met een reden stopt op deze datum. Helaas weet hij niet zeker wat de reden is. Zijn boek noemt:

Een deur naar het hart van de ruimte zal zich openen

De kosmos zal herboren of herschapen worden

Wij zullen het nulpunt van het proces bereiken - een ogenblik van spirituele geboorte

"... Onze basis oriëntatie zal omgekeerd worden. Op het level van de menselijke beschaving zullen onze opvattingen en grondslagen geopenbaard worden en we zullen in staat zijn om waarden te herkennen die sinds lang onder het oppervlak van ons collectieve bewustzijn liggen."

"Op een letterlijk interpretatie level, een die door veel populaire schrijvers gesteund wordt, zijn er paranormaal begaafden die voorbodes voelen van een dreigende verschuiving van de polen. Deze verschuiving zou wel eens desastreuze gevolgen kunnen hebben die over de hele wereld merkbaar zijn. We kunnen hier niets tegen doen... Ik geef meer de voorkeur aan een poolverschuiving in ons collectieve bewustzijn. Dit zou de mogelijkheid van een succesvolle, positieve verandering in onze eiegen handen plaatsen."

Maar wat gaat er gebeuren? Misschien de vloedgolf van veranderingen zoals de McKenna's voorspellen, een wereldwijde ramp of de opkomst van het tijdperk van de Waterman? Ontstaat er misschien een nieuw tijdperk van liefde in 2012?

Het tijdperk van de Waterman

Niemand weet wanneer het precies begint. De twaalf sterrenbeelden hebben verschillende afmetingen en de onderlinge grenzen liggen tamelijk onvast. We zullen ergens binnen de komende 200 jaar het Nieuwe Tijdperk van de Waterman binnentreden. Er is geen vastgestelde datum wanneer dit plaats zal vinden, maar wel een geleidelijke verandering. In dezelfde context vinden we verborgen in het vijfde aanhangsel van de Cosmogenesis van de Maya's dat het toepasselijker zal zijn om te zeggen dat de uitlijning plaats zal vinden om en nabij 2012. We moeten rekening houden met een marge van zo'n 50 jaar.

Het lijkt erop dat we elders moeten kijken voor het hoe en wat er staat te gebeuren. Het is niet waarschijnlijk dat de einddatum van de Maya's toevalligerwijs op een zonnewende valt. Een zonnewende is weliswaar een jaarlijkse positie van de Aarde tijdens zijn baan om de zon- een zonnewende op zich kan ons niet deren. Ik suggereer dat 2012 een jaar is waarvan de Maya's altijd al iets hebben geweten, een jaar waarin een kosmische activiteit onze planeet zal beïnvloeden. Hun keuze voor 21 december werd alleen gemaakt omdat het een belangrijke dag is, maar ook de meest toepasselijke dag om mythes rond te vormen.

Met dank aan: http://www.mysterydatabase.com