Twee jaar geleden hoorde ik over een therapeut in Hawaï die een hele afdeling met criminele gestoorde patiënten genas – zonder ze ook maar gezien te hebben.

De psycholoog bestudeerde de gegevens van de gevangene, en keek dan bij zichzelf naar binnen om te zien hoe hij de ziekte van die persoon had veroorzaakt. Naarmate hij zelf beter werd, verbeterde de patiënt.

Toen ik dit verhaal de eerste keer hoorde dacht ik dat het een nieuwe legende was. Hoe kon nou iemand een ander genezen door zichzelf te genezen? Hoe kon zelfs de beste meester in zelfhulp technieken, criminele gekken (psychiatrische patiënten) genezen? Het kon niet kloppen. Het was niet logisch, dus schoof ik het verhaal ter zijde.

Maar, een jaar later hoorde ik het opnieuw. Ik hoorde dat de therapeut een Hawaïaanse genezingsmethode had gebruikt: ho’oponopono. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ik kon het niet uit mijn gedachten krijgen. Als het verhaal ook maar iets van waarheid bevatte wilde ik er meer van weten. Ik had altijd begrepen dat ‘volledige verantwoordelijkheid’ betekende dat ik verantwoordelijk ben voor wat ik denk en doe. Verder ligt het niet in mijn macht. Ik denk dat de meeste mensen zo over volledige verantwoordelijkheid denken. Wij zijn verantwoordelijk voor wat we doen, niet voor wat een ander doet – maar dat klopt niet.

Die therapeut uit Hawaï die psychiatrisch zieke mensen genas zou mij een vooruitstrevend nieuw perspectief leren over volledig verantwoordelijk zijn. Hij heet: dr. Ihaleakala Hew Len. We spraken tijdens ons eerste telefoongesprek wel een uur met elkaar. Ik vroeg hem mij het hele verhaal te vertellen over zijn werk als therapeut.

Hij legde uit dat hij vier jaar gewerkt had in het Hawaï State Hospital. De afdeling waar de crimineel gestoorden verbleven was gevaarlijk. Maandelijks gingen psychologen met ontslag. De medewerkers meldden zich vaak ziek of zegden gewoon hun baan op.  Mensen liepen die zaal door met hun rug tegen de muur, bang dat ze door patiënten zouden worden aangevallen. Het was geen fijne plek om te wonen, te werken of op bezoek te komen.

Dr. Len vertelde mij dat hij de patiënten nooit te woord stond. Hij had er een kantoor en zegde toe hun dossiers door te nemen. Terwijl hij die dossier inkeek, werkte hij aan zichzelf. Terwijl hij aan zichzelf werkte begonnen de patiënten te genezen.

“Na enkele maanden mochten patiënten die voordien vastgeketend werden vrij rond lopen”, vertelde hij me. “Anderen die zwaar onder de medicijnen zaten gingen steeds minder medicatie gebruiken. En mensen die geen enkele kans hadden om ooit nog vrij te komen werden vrijgelaten.” Ik stond versteld. “Dat niet alleen”, ging hij verder, “maar de medewerkers kregen plezier in hun werk.” “Afwezigheid en ontslagaanvragen verdwenen. We hadden uiteindelijk meer medewerkers dan er nodig waren omdat patiënten ontslagen werden, en alle medewerkers kwamen gewoon werken. Vandaag de dag is die afdeling gesloten.”

Toen moest ik hem de hamvraag stellen: “Wat deed je binnenin jezelf waardoor die mensen veranderden?”

“Ik heelde gewoon dat deel van mezelf dat hen had gecreëerd,” zei hij. Ik begreep het niet.

Dr. Len legde uit dat volledig verantwoordelijk zijn voor je leven betekent dat alles in je leven – gewoonweg omdat het in je leven voorkomt – jouw verantwoordelijkheid is. De hele wereld is letterlijk jouw schepping.

Jeetje. Dat is moeilijk te slikken. Verantwoordelijk zijn voor wat ik zeg of doe is één ding. Verantwoordelijk zijn voor wat iedereen in mijn leven zegt of doet is heel iets anders. Toch is dit de waarheid: als je de volledige verantwoordelijkheid voor je leven neemt, dan is alles wat je ziet, hoort, proeft, aanraakt, of op wat voor manier dan ook ervaart jouw verantwoordelijkheid, want het maakt deel uit van jouw leven. Dat betekent dat terroristische activiteiten, de president, de economie of wat je ook maar ervaart en niet fijn vindt – door jou geheeld kan worden. Ze bestaan bij wijze van spreken niet, behalve als projecties van binnenin jou. Het probleem ligt niet bij hen, het ligt bij jou, en om ze te veranderen moet je jezelf veranderen. Ik weet dat dit moeilijk te snappen is, laat staan te accepteren of in feite te leven. Beschuldigen is veel gemakkelijker dan volledige verantwoordelijkheid, maar terwijl ik met dr. Len sprak, begon ik te beseffen dat voor hem, en in ho’oponopono, heel worden betekent dat je van jezelf houdt. Als je je leven wilt verbeteren moet je je leven helen. Als je iemand wilt genezen; zelfs een psychiatrisch gestoorde crimineel, dan doe je dat door jezelf te genezen.

Ik vroeg dr. Len hoe hij het aanpakte om zichzelf te helen. Wat deed hij precies, als hij die patiëntendossiers inkeek? “Ik zei gewoon steeds maar weer: ‘het spijt me’ en ‘ik hou van je’, legde hij uit.

Is dat alles? “Dat is alles”, zei dr. Len. Het blijkt dat houden van jezelf de beste manier is om jezelf te verbeteren, en naarmate je jezelf verbetert, verbeter je jouw wereld.”

Laat me je even een voorbeeld geven van hoe dat werkt: op een dag stuurde iemand me een email die me van streek maakte. In het verleden zou ik dat hebben aangevat om met mijn emotionele triggers te werken of door te proberen een gesprek aan te gaan met degene die me dat lelijke bericht stuurde.

Deze keer besloot ik de manier van dr. Len te proberen. In stilte zei ik steeds: ‘het spijt me’ en ‘ik hou van je’. Ik zei het tegen niemand in het bijzonder. Ik riep slechts de geest van liefde op om binnenin mij datgene te helen dat de uiterlijke omstandigheid had geschapen. Binnen een uur kreeg ik een email van dezelfde persoon. Hij verontschuldigde zich voor zijn eerdere boodschap. Bedenk dat ik geen enkele uiterlijke actie ondernam om die spijtbetuiging te verkrijgen. Ik schreef hem zelfs niet terug. Maar, door ‘ik hou van je’ te zeggen, heelde ik binnenin mij datgene wat hem creëerde.

Later nam ik deel aan een ho’oponopono workshop die geleid werd door dr. Len. Hij is nu 70 jaar oud, wordt beschouwd als een grootvaderlijke sjamaan, en leeft enigszins teruggetrokken. Hij prees mijn boek: The Attractor Factor. Hij vertelde me dat naarmate ik mezelf verbeterde, de vibratie van mijn boeken omhoog zou gaan, en iedereen die het leest zal het voelen. Om kort te gaan: naarmate ik een beter mens wordt worden mijn lezers dat ook.

“En hoe zit het met de boeken die al verkocht zijn en ergens zijn terechtgekomen?” vroeg ik.

“Ze zijn niet ‘daar ergens’”, legde hij uit, mij nogmaals versteld doen staan over zijn mystieke wijsheid. “Ze zitten nog in jou.” Om kort te gaan: er bestaat geen ‘daar buiten’ (ergens). Er zou een heel boek voor nodig zijn om deze gevorderde techniek uit te leggen met de diepgang die zij verdient.

Laat het genoeg zijn te zeggen dat steeds wanneer je iets in je leven wilt verbeteren, er maar één plek is om te kijken: in jezelf.

Als je kijkt, doe dat dan met liefde!