Hierbij een alternatieve oplossing voor de huidige problemen. Geef alle werkenden er tweehonderd euro per maand bij. Iedereen die dit te duur vindt wil ik erop wijzen dat het uitgeven van geld een kwestie van prioriteiten stellen is. Denk eens na over de voordelen van dit voorstel en dan is het ineens niet moeilijk meer om te bedenken waar de overheid een stapje terug kan doen.

Armoede is in Nederland onnodig. Als de overheid orde op zaken stelt en prioriteiten durft te stellen dan is armoede op te lossen. Het enige dat nodig is, is een flinke belastingverlaging.

Iemand die het minimumloon ontvangt, betaalt tweehonderd euro aan inkomstenbelasting. Als het geld vervolgens wordt uitgegeven mag er nog eens BTW worden afgerekend. En dan moeten we ook nog de werkgeverspremies meerekenen die betaald moeten worden. En de politici maar roepen dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen. Mag ik de heren politici erop wijzen dat iedereen een zware belastinglast draagt en niet alleen de sterke schouders.

De zwakke schouders dragen dus ook een flinke last en laten we daarom de belasting verlagen voor alle werkenden. Ik stel daarom voor om de arbeidskorting te verhogen met tweehonderd euro. Iedereen betaalt dan tweehonderd euro belasting minder. Iemand op minimumniveau betaalt daardoor dus geen inkomstenbelasting meer.

Als je het minimumloon verdient, is tweehonderd euro heel veel geld. Het meeste geld gaat op aan eerste levensbehoeften en je houdt dus maar een paar tientjes per maand over. Met een paar honderd euro extra in de maand kun je veel doen. Op ruim zeven miljoen werkenden is dat veel geld. We hebben het over ongeveer vijftien miljard per jaar.

En waar moet dat geld dan vandaan komen? Dat is niet zo moeilijk als je bedenkt hoe belangrijk dit is. Een lagere belasting voor alle werkenden doet heel veel mensen heel veel goed. Daarom zijn er genoeg overheidsuitgaven te vinden die minder belangrijk zijn. Mijn eerste prioriteit is dat de armsten erop vooruit gaan en daarom zoeken we bezuinigen waar de armsten geen last van hebben.

We kunnen de subsidies op allerlei kunst bijvoorbeeld schrappen. En nu geen geblaat over toegankelijkheid want we geven alle werkenden tweehonderd euro per maand. Daar kun je makkelijk van naar het theater, zelfs als de kaartjes niet gesubsidieerd worden. Je hebt misschien nog wel meer bezwaren, maar bedenk welke vooruitgang in armoedebestrijding we hiermee behalen.

Het verschil tussen uitkering en werken wordt hierdoor eindelijk echt interessant. Dat geeft mensen in een uitkering een echte kans op verbetering. Niet alleen voor zichzelf, maar het scheelt de maatschappij ook veel geld als er meer mensen aan het werk gaan. Werk mag lonen.

Er zijn toch heel veel overheidstaken die minder belangrijk zijn dan dit. Moeten we ambtenaren er nu echt op uit sturen om het rookverbod te controleren? Kunnen we echt niet zonder al die controleurs? Vraag jezelf bij alles wat de overheid doet eens af of je echt niet zonder kan. Denk daarbij aan het belang van het oplossen van de armoede.

Is het echt nodig om een groot leger te hebben? Kunnen we ons niet gewoon verdedigen en het daarbij houden. Moeten we nu echt een duur leger de hele wereld over sturen? Hebben we de JSF echt nodig?

Hebben we de publieke omroep echt nodig? Het is vervelend voor Mathijs, maar hij krijgt echt wel een mooi plekje bij rtl als hij geen subsidie meer krijgt. We denken nu natuurlijk dat de commerciëlen niet die programma’s zullen maken die de publieken maken. Dat ze dat nu niet doen komt omdat ze worden weggeconcurreerd door gesubsidieerde programma’s van de publieke omroep. De commerciëlen krijgen nu bijvoorbeeld nauwelijks de kans om een actualiteitenrubriek te maken.

Je zal even moeten slikken als je her en der wat voorzieningen mist. Maar je krijgt er wel wat voor terug. Stel jezelf de vraag, is het me tweehonderd euro waard? Of stel jezelf de vraag, is het terecht dat de persoon die voor het minimumloon werkt ook nog eens honderden euro’s moet inleveren aan de staat?

Echte veranderingen krijg je pas als je de overheid flink verkleint. De maatregelen die we nu voorbij zien komen zijn bijna allemaal lastenverzwaringen. Het eigen vet wordt angstvallig gespaard. De overheid kan stukken kleiner zonder onze welvaart en welzijn te verminderen. Tweehonderd euro voor alle werkenden is geen utopie, het is een echte oplossing en een flinke stap vooruit. Mensen hebben weer geld om uit te geven en voor de mensen in een uitkering betekent het een echte vooruitgang als ze aan het werk gaan. Dit geeft een geweldige stimulans waardoor de uiteindelijke kosten waarschijnlijk stukken lager komen te liggen. De inkomensvooruitgang zal ook veel goeds doen in achterstandswijken.

Het geld hiervoor is er zeker. Als je eenmaal inziet welke positieve effecten dit zal hebben voor iedereen dan is het geld makkelijk te vinden. Geld geef je namelijk uit aan die zaken die de hoogste prioriteit hebben. Iedereen die zegt dat hier geen geld voor is, zegt dus eigenlijk dat ze andere zaken belangrijker vinden. Degene die denkt dat hier geen geld voor is, mag mij uitleggen waarom een JSF toestel belangrijker is dan een einde aan armoede. Links is voor armoedebestrijding en rechts is voor lagere belastingen. Niemand is meer tegen en het geld is er dus ik zeg, doen!

Marcel Meijer is blogger op de vrije economie