Creeer je leven zelf, dat geeft energie en geluk.
Een sluipende oorzaak van burn-out kan zijn, dat je niet je eigen leven leeft, maar dat van een ander.
Neem bijvoorbeeld Pieter. Hij is getrouwd met Jet en dat is een gezellige stevige vrouw. Ze weet wat ze wil en hoe de wereld er uit moet zien. Ze is hartelijk en moederlijk en ze heeft smaak. Een echt familiemens. Pieter gaat elke week met Jet naar haar familie. Zondags doet hij trouw zijn pak aan en gaat mee.
Als je Pieter in zijn hart kijkt, zou hij het liefst met een boek op de bank liggen of lekker in de tuin werken. Het komt niet in zijn hoofd op om eens tegen Jet te zeggen dat hij niet mee gaat. En hun huis is prachtig ingericht en mensen die binnen komen reageren altijd enthousiast.
Veel zonnige kleuren. Pieter houdt eigenlijk meer van blauw. Maar ja, Jet is degene die zich met het inrichten bezig houdt en hij laat het zo.
Maaike is gelukkig getrouwd met Pim. Al drie jaar. Pim is dol op Maaike. Voor haar huwelijk had Maaike een stel leuke vriendinnen. Ze gingen vaak stappen en winkelen.
Ze deed ook veel aan sporten. Maar Pim vindt het gezellig als ze bij hem blijft en dat is natuurlijk een teken van zijn liefde. Dus de contacten met haar vriendinnen zijn naar af en toe een telefoontje gereduceerd. Ze wilde op een cursus, maar dat was ’s avonds en dat was zo ongezellig zei Pim. Dus Maaike is niet gegaan.
In mijn jonge radicale jaren, schreef ik een scriptie waarin ik pleitte voor het alleen wonen. Ik vond dat iedereen alleen moest wonen. (Over normerend gesproken.) Nu ik wat realistischer ben en zelf samen woon, zie ik er met een glimlach op terug. Toch zat er wel wat in. Ik heb vijftien jaar alleen gewoond en dat heeft me erg goed gedaan. In het begin voelde wat angstig, maar al snel vond ik het zalig. Ik werd zelfstandig en toen ik op mijn veertigste samen ging wonen wist ik goed wat ik wel en niet wilde. Eerst was het behoorlijk zoeken, we waren allebei wat ouder en aan onze eigen manier van leven gewend. Het was een heel proces een goede vorm te vinden en soms vond een van ons het bedreigend als de ander meer tijd voor zichzelf nodig had.
Nu vinden we het allebei heerlijk om regelmatig ons eigen dingen te doen en toch samen te leven.
Niets is verplicht en iedere keer maken we weer een nieuwe keuze… wel meegaan of niet. Dan zit niet een van ons met een chagrijnig gezicht omdat we iets doen wat we eigenlijk niet willen. Als we gaan dan is het onze eigen keuze en blijft de energie stromen.
Af en toe iets doen omdat de ander dat leuk vindt is natuurlijk ook belangrijk. Als het echter een vanzelfsprekend ingeslopen patroon is geworden, kan dat op den duur tot grote stress leiden. Dan is het steeds moeilijker om er uit te stappen. Als het dan gebeurt, is het of er een vulkaan openspuit. Zoals de vrouw die op haar veertigjarig huwelijksfeest tot grote verbijstering van man en familie aankondigde dat ze wilde scheiden.
Een andere vrouw vertelde me dat ze zo blij was dat ze nu zelfstandig was. Ze had het uitgemaakt met haar vriend en zat in een spirituele gemeenschap. Ze had geen relatie meer nodig. Even later zei ze dat ze aan het hoofd van de gemeenschap ging vragen hoe laat ze die avond thuis moest zijn. Zo schiet het niet echt op met de zelfstandigheid, dat is het probleem verplaatsen.
Het kan ook zijn dat iemand het leven leeft van zijn ouders of van de heersende mode. Uit gewoonte, want zo hoort het. Vrouwen die geleerd hebben hun buik in te houden omdat dat mooier staat of totaal vervormde voeten hebben gekregen vanwege de hoge hakken.
De heersende normen van een bedrijf die als een keurslijf kunnen zijn. We moeten allemaal positief zijn ook daar waar dingen niet kloppen, is een veel voorkomende zaak. Ik ben een voorstandster van positief denken, maar als het een moeten wordt en daardoor zaken onder de tafel geveegd worden klopt het niet meer. Ik heb managers gezien die enthousiast mee wilden gaan in het positief propageren van veranderingen en zo langzamerhand uitgeblust raakten. Omdat de voorwaarden niet klopten. Wie de waarheid sprak werd bestempeld als negatief en spelbreker.
Wat wil jij? Wat past bij je? Welke talenten gebruik je nog niet of heb je nog niet herkend bij jezelf? Waar loop je jezelf voorbij? Wie ben je en waar ga je vanuit bij het maken van je keuzes? Dat zijn pijnlijke maar zeer belangrijke vragen.
We doen er een leven lang over.
Op zoek naar ons authentieke zelf komen we steeds dichterbij wie we werkelijk zijn. Maak het niet zwaar en zie het als een spannend avontuur, als een spel. In plaats van: “Mens, erger je niet”: “Mens, durf te leven!”
Marja Ruijterman
http://www.marjaruijterman.nl/