Wetenschap

Laatste wijziging: zondag 23 augustus om 10:35, 3605 keer bekeken
 
Groningen, zondag 23 augustus 2009

Steeds vaker zie ik echter wetenschappers voorbij de grenzen gaan. Of dit komt omdat we al zoveel weten dat wetenschap an sich saai wordt of dat er andere redenen zijn, dat weet ik niet. De docu-films 'what the bleep do we know' en 'down the rabbit hole' waren eye-openers voor mij. Daarin gaan een groot aantal neurologen, biomedische wetenschappers, communicatie-wetenschappers en natuurkundigen voorbij aan de grenzen van de oude wetenschap.

Een tweede grote 'hobby' van mij, naast spiritualiteit, is wetenschap. Niet de oude dogma wetenschap maar de meer moderne wetenschap. Vooral de natuurkunde is enorm hard bezig voorbij de grenzen van de oude wetenschap te gaan.

Wetenschap is het serieus zoeken naar antwoorden. Wij mensen zijn nieuwsgierig, maar het verschil tussen alledaagse kennis en wetenschappelijke kennis is dat de laatste niet de 'waan van de dag' volgt. Het is daarmee (in het beste geval) beter gefundeerde kennis.

Toch nemen wetenschappers de nobele wetten van de wetenschap vaak veel te serieus. Ik behoor meer tot de 'what-the-bleep-do-we-know' wetenschappers. Althans, als volgeling en dus eigenlijk niet de wetenschapper zelf. Ik ben geen actief praktiserende wetenschapper meer. Dat was ik wel in de periode 1994-2003 als respectievelijk student en wetenschappelijk medewerker. De reden dat ik de wetenschap heb verlaten was domweg omdat mijn contract niet werd verlengd. Nu jaren later besef ik me dat ik ook niet geschikt ben voor een universiteit. Als hernieuwde leek-wetenschapper was ik vrij van de grenzen die de wetenschap zichzelf oplegt en kon ik voorbij die grenzen gaan. Een bevrijding in vele opzichten. In 1999 schreef ik al dat (wetenschappelijke) kennis slechts het nutsprincipe dient en dat wijsheid dat overstijgt. Wijsheid werd daarmee belangrijker in mijn leven dan kennis. Wijsheid is kennis maar niet andersom. Dus is wijsheid veelomvattender.

Steeds vaker zie ik echter wetenschappers voorbij de grenzen gaan. Of dit komt omdat we al zoveel weten dat wetenschap an sich saai wordt of dat er andere redenen zijn, dat weet ik niet. De docu-films 'what the bleep do we know' en 'down the rabbit hole' waren eye-openers voor mij. Daarin gaan een groot aantal neurologen, biomedische wetenschappers, communicatie-wetenschappers en natuurkundigen voorbij aan de grenzen van de oude wetenschap. Misschien moet ik eerst het verschil uitleggen tussen oude en nieuwe wetenschap. Ik kan dat alleen maar heel simpel. Oude wetenschappers gaan eerst kijken voordat ze een theorie maken. Dit noemt men empirische wetenschap. Nieuwe wetenschappers formuleren op basis van bijvoorbeeld logica eerst de theorie (hypothese geheten) en gaan dan kijken of ze het kunnen zien (waarnemen) of meten. De nieuwe wetenschap durft dus meer te fantaseren over de werkelijkheid om ons heen. En ik vind fantaseren in dit opzicht veel leuker dan bijvoorbeeld meten.

Er zijn ook nog nieuwe paradigma wetenschappers. Ook deze zijn interessant. Interessant omdat ze vaak uit de gemeenschap van wetenschappers zijn gestoten om hun 'idiote' ideeën en omdat ze een totaal andere visie hebben op wat wij 'normaal' vinden. Is alles wel zo normaal als we denken? Om Galileo Galilei als voorbeeld te nemen. Hij beweerde in 1610 dat de aarde rond de zon draait. Hij werd toen voor gek verklaard. De zon draaide rond de aarde was algemene opvatting van die tijd. Hij had echter wel gelijk. Niet dat alle nieuwe paradigma wetenschappers net zo slim zijn als Galilei, maar het feit dat er een alternatieve kijk op onze wereld mogelijk is is al interessant genoeg.

Wetenschap is een manier om verlichting te zoeken in spirituele zin. Aspecten van de huidige kennis die is opgedaan in de wetenschap komen steeds vaker overeen met de kennis van oude mystieke tradities van de grote religies, zoals de Sufi's en Boeddhisten van de dzogchen (Tibet) of zen (China/Japan) traditie. Zo hebben natuurkundigen, en nu moet ik het precies formuleren, geconstateerd dat elk deeltje op meerdere plekken in het universum kan bestaan. Tijd en plaats gelden dus niet. Daarmee concluderen ze dat het hele universum één is. Komt dat bekent voor? Ja, best wel. In de spirituele stromingen kennen ze daar vele namen voor: Allah, God, Liefde, Dao, Atman, de Ene, het Alomvattende.

God is dus waargenomen door de telescopen en andere instrumenten van een handjevol natuurkundigen. Dat is voor mij bijna net zo ongelovelijk als toen Galilei beweerde dat de aarde om de zon draait. Hoewel ik het niet kan beseffen, weet ik het wel. Ik heb het meegemaakt in de verlichtingservaringen die ik heb gehad. Ervaringen die een ieder van ons in staat is om te hebben. Het goddelijke zit in iedereen of wat meer natuurkundig, wij mensen zijn net zo veel deel van dit ene universum als elk ander deel.

Interessant!

Door ANGELA WENDE.

Originele bron: angelawende.blogspot.com



Bron: aquariusage.com