In den beginne schiep God Hemel en Aarde.

Deze regel is voor mij volkomen onbegrijpelijk, omdat wij aannemen dat God in een penthouse in de Hemel verblijft. Dus als God in den beginne Hemel en Aarde creëerde moet hij daarvoor in een kraakpand hebben gewoond. Laat ik er niet te lang bij stil staan. Wat ik opmerkelijk vind is dat twee algemeen geaccepteerde scheppingsverhalen met een ‘B’ beginnen.

De Nederlandse vertaling: “In den beginne schiep God Hemel en Aarde” volgt trouw de Hebreeuwse tekst, die ook met een ‘B’ begint: “BERASHITH BARA ELOHIM, ET HASHAMAIM WE'ET HA' ARETZ”.

Wie ‘A’ zegt moet ook ‘B’ zeggen nietwaar? Dus waarom begint de Schepping niet met een ‘A’? Bovendien is er één groot verschil tussen de persoonlijkheden die hier als scheppende intelligenties worden geduid. De Nederlandse vertaling heeft het over een enkelvoudige mannelijke entiteit. De Hebreeuwse tekst laat een heel stel goden (Elohim) als scheppers opdraven.

Laat ik er ook maar niet te lang bij stil staan. We gaan naar een mogelijke verklaring die erg veel lijkt op de zogenaamde Oerknal.

De tiende letter uit het Hebreeuwse alfabet/alefbeit is de letter YUD. Het teken YUD, manifest als een kleine verlengde punt, openbaart de vonk van wezenlijke goedheid binnen de letter TET. En hier moet ik wel bij stil staan anders kunnen jullie van deze tekst geen brood bakken, laat staan een Bagel of donut!

De TET is de eerste letter van het woord tov, dat goed betekent. De vorm van het teken CHET symboliseert de vereniging van bruid en bruidegom tijdens het volvoeren van een conceptie. Het geheim van het teken TET, dat numeriek gelijk is aan negen, het getal van Voltooiing.

God weet wat er in dat kraakpand is gebeurd. Er is blijkbaar een samengaan en een conceptie geweest vóór ‘in den beginne’… Dat is een perfecte reden om voortaan alleen nog maar te schrijven en te spreken van onze vader/Moeder God!

We gaan verder met de tiende letter, die god-beter-het toevallig de eerste letter is van de naam Yeshua! Na de oorspronkelijke samentrekking van Gods Onbeperkte Licht om ‘plaats’ te maken voor de Schepping, bleef er binnen de leegte één enkele punt of ‘impressie’ achter. Het oneindige maakte plaats voor het eindige om zich ZELF te kunnen ervaren.

Om dit volkomen te begrijpen vertellen we het hier nog een keer in eenvoudiger bewoordingen. Het begrip TZIMTZUM (samentrekking) vertegenwoordigt of suggereert een begin vóór Den Beginne. Een moment op een tijdlijn voordat tijd bestond, waarop het Licht uit de Bron tot één enkel punt samentrok, waardoor dat Licht van polariteit veranderde en werkelijk een Licht Fontein werd.

We zien hier een verwijzing naar de Zelfschenking van de Michaël Yeshua die zich ZELF samentrok om het Christus Licht te scheppen. De (letterlijke) ímpressie die achterbleef is het hologram van de kruisiging.

Het geheim van YUD is de macht van het Oneindige om, binnen het Zelf, eindige zaken te bevatten, en ze tot uitdrukking te brengen in schijnbaar externe werkelijkheden. Eindige manifestaties starten vanuit een Nul Dimensionaal punt, om zicht te ontwikkelen tot een 1D lijn met een 2D oppervlakte.

Hierop wordt in de volledige spelling van het teken YUD (yud-vav-dalet) gezinspeeld: YUD/punt, VAV/lijn, DALET/oppervlakte

Het oorspronkelijke punt, de essentiële kracht van YUD is het “weinige dat het vele omvat”. Het ‘vele’ refereert aan de Oneindigheid van God dat verborgen is binnen het oorspronkelijke punt van Openbaring, dat zichzelf reflecteert als het Oneindige potentieel van het punt om zich te ontwikkelen en tot uitdrukking te brengen in al de veelvuldige eindige verschijnselen van tijd/ruimte.

Tijd + Ruimte = Vorm.

Hieruit volgt ook de conclusie dat tijd en ruimte de voorwaarden zijn om vorm te scheppen. We mogen er van uit gaan dat de Schepper “In den Beginne”, wat een tijdsaanduiding is, eerst Tijd schiep, en vervolgens ruimte; de grote Leegte, voordat het concept van vorm manifest werd.

Het wordt nu tijd om met de vorm van de Donut verder te gaan. Een donut is een gefrituurd broodje met een gat in het midden. Dat gat is ontstaan op de kruising van tijd/ruimte toen het Licht uit de Bron zich tot één enkel punt samentrok. Het gat werd gecreëerd om ruimte te geven aan de schepping. Het is als het ware dat wat wetenschappers een Zwart Gat noemen. Een zwart gat is voor mij een Kosmische Donut!

Lees maar wat ik van Internet heb geplukt over zwarte gaten. Een zwart gat is wat er overblijft als een zware ster "sterft". Sterren kun je beschouwen als kernfusiereactoren waarbij de zwaartekracht in balans is met de explosieve kracht. Denk bij "explosieve kracht" aan de explosie van een atoombom, want een ster is eigenlijk een verzameling atoombommen die constant ontploffen.

Wat gebeurt er nu met een zeer zware ster als de kernfusie stopt omdat de brandstof op is? Omdat de zwaartekracht niet meer wordt tegengehouden krimpt de ster en wordt steeds heter tot het een supernova veroorzaakt. Een supernova behoort tot de grootste explosies in het Universum. De ster vlamt op met de kracht van honderden miljoenen tot meer dan een miljard zonnen.

Dit leidt er toe dat een ster een groot gedeelte van zijn materie verliest. Wat er overblijft, is een kern van extreme dichtheid met een zwaartekracht die zo sterk is, dat zelfs licht niet kan ontsnappen. Daarom noemen we het een "zwart gat".

Die superzware sterren drukken hun massa dus samen tot één punt, tot een onvoorstelbaar zwaar stukje materie. Alles verdwijnt in het Zwarte Gat en komt nooit meer uit tevoorschijn. Omdat licht eveneens verdwijnt, zijn deze objecten onzichtbaar, net zo onzichtbaar als… als God bijvoorbeeld.

God is een naam die we gegeven hebben aan een niet fysieke entiteit die we, volgens de meeste theologen nog nooit gezien hebben. Dus God voorstellen als een Kosmische Donut is geen blasfemie, het is slechts een suggestie die tamelijk rationeel verklaard kan worden.

We weten dat ons bestaan in deze illusionaire 3D werkelijkheid gebaseerd is op aannames. Als kind hoorde ik mijn papa soms zeggen: “Wat je NIET ziet heeft wel degelijk bestaansrecht, jongen!” Ik ben nu op een leeftijd gekomen die hij met moeite ook bereikt heeft, en ik weet nu dat hij een punt scoorde.

Die ene superzware punt binnen de Leegte om ruimte te geven aan gans de Schepping, ruimte ook voor verscheidenheid in eenheid.

Synchroniciteit.

Vrijdag 30 oktober legde ik een cursiste uit hoe ik tegen de Schepping aankeek, en kwam met mijn theorie van de Kosmische Donut. Ik beschouw Zwarte Gaten als Poorten naar andere dimensies, andere scheppingen als het ware, en niet als de ‘shredders van materie’ zoals de wetenschap beweert.

Zaterdag 31 oktober kreeg ik min of meer bevestiging van die ‘kleine jongens fantasie’, want zeg nu zelf, wat kan ik nu weten met mijn MULO diploma…

Het avondblad waarop ik geabonneerd ben heeft zaterdags een katern ‘Wetenschap’ die ik meestal met een ongebreidelde weetgierigheid absorbeer.

Wat was er eerder, de alles verslindende superzware zwarte gaten die materie opslokken of de enorme sterrenstelsels waarin ze zich bevinden? David Elbaz is een vooraanstaande astrofysicus die enkele wetenschappelijke theorieën met betrekking tot Zwarte Gaten omver kegelt. Hij stelt zich al enkele jaren de vraag over de kip en het ei: “Wie of wat was er eerder?”

Een sterrenstelsel of zijn Zwarte Gat is, volgens David Elbaz, momenteel een van de meest besproken onderwerpen in de astrofysica. “Onze studie duidt erop dat superzware zwarte gaten stervorming kunnen veroorzaken en zo hun eigen sterrenstelsel ‘creëren’. Dit verklaart ook waarom sterrenstelsels met grotere zwarte gaten meer sterren bevatten.”

David Elbaz, een van de onderzoekers van ESO kwam tot deze conclusie na observatie van een quasar, een enorm helder object miljarden lichtjaren verwijderd van de aarde. Algemeen wordt aangenomen dat het hart van een quasar bestaat uit een Zwart Gat.

Van deze quasar was geen sterrenstelsel bekend. Het zou schuilgaan achter enorme hoeveelheden stof. Met de Chileense supertelescoop ontdekten de astronomen geen stof, maar wel een sterrenstelsel in de buurt van de quasar dat aan de lopende band sterren produceert, zo'n 350 per jaar. Dat is honderd keer zoveel als gebruikelijk voor sterrenstelsels in het nabije heelal!

Stel je voor een Zwart Gat, of in mijn terminologie een Kosmische Donut als schepper van sterrenstelsel. Daarom vind ik mijn idee van een poort naar andere dimensies niet eens ver gezocht. Alle materie wordt, volgens de wetenschap opgeslokt, maar we hebben natuurlijk nooit de achterkant van zo’n Zwart Gat kunnen waarnemen. Het is dus een wetenschappelijke aanname dat de materie in dat Zwarte Gat blijft steken en steeds zwaarder wordt.

Zou het mogelijk zijn dat die samengebalde materie, een energie gelijk miljoenen atoombommen, zich samentrekt om ruimte te geven aan een nieuwe schepping?

Ik heb al eens eerder een ‘kinderlijke’ vergelijking gemaakt tussen de schepping van de mensheid en een koudvuur sterretje. Je weet wel, zo’n sterretje die je op verjaardagstaarten plaatst.

Als je het sterretje aansteekt springen de vonken vrolijk de ruimte in als vonkjes van licht, als zieltjes die in een Lichtlichaam reizen. Naarmate ze verder van de Bron verwijderd zijn, neemt hun Licht af, en tenslotte dalen ze op de grond, op de Aarde neer als materie…

Juist nu we op de terugweg zijn, nu we binnen ons fysieke voertuig steeds meer Licht kunnen bevatten, komen dit soort ontdekkingen boven water. Juist nu Harry Mulisch, de auteur van: “De Ontdekking van de Hemel” naar de andere kant is gegaan, komt dit in de media. De synchroniciteit is hemelhoog, geliefden.

De volgende keer dat je een donut eet, kan je er met heel andere ogen naar kijken. Misschien wel met ogen die kunnen zien!

In Dienstbaarheid aan het Plan.