Een enorm dicht netwerk van zenuwcellen die een massa verbindingen met elkaar vormen zorgen voor de kracht van onze hersenen. Daar zijn de meeste wetenschappers het over eens. Maar de kans dat het allemaal zo simpel als pompwater is lijkt klein.

Neurologen richten steeds meer hun aandacht op een oude bekende: de astrocyten, waarvan lang gedacht werd dat ze gewoon een soort voedstercellen (zenuwcellen zijn stervormig) zijn voor zenuwcellen. Zij die anderen het werk laten doen zeg maar. Verkeerd gedacht dus, want anders zouden we er geen aandacht aan besteden.

Astrocyten behoren tot de belangrijkste klasse van de gliacellen ('glia' is Grieks voor 'lijm'). Cellen die de hersenen dus 'vastlijmen'. Bovendien zijn er tien keer meer gliacellen dan zenuwcellen in onze hersenen.

De vakbladen Science en Neuron wijzen er ons in enkele artikels op dat astrocyten veel meer doen dan voor 'colle-tous' (lijmt alles) spelen. Zou zouden ze er ook voor zorgen dat er meer bloed naar de hersenen gestuurd wordt voor die zones die tot verhoogde activiteit gestimuleerd zijn. Dat extra bloed zorgt er onder andere ook voor dat wetenschappers middels een scan de activiteit in onze hersenen beter in kaart kunnen brengen.

Het sturen van extra bloed naar de hersenen zou op zich een rol spelen in de hersenactiviteit. Hoe meer bloed, hoe meer zenuwcellenactiviteit. Omgekeerd geldt het zelfde. De vorm van de astrocyten lijkt deze vaststelling te volgen. Astrocyten hebben langs de ene kant een soort anker waarmee ze kunnen 'hangen' daar waar twee zenuwcellen een verbinding vormen: de synapsspleet. Aan de andere kant hebben ze een soort handen waarmee ze een bloedvat kunnen vastnemen.
 
Astrocyten zouden ook scheidsrechter spelen in het bepalen van welke zenuwcellen met elkaar een verbinding mogen aangaan en welke boodschappen ze mogen verzenden. Op deze manier zouden astrocyten kunnen 'horen' wat hersencellen elkaar 'vertellen'. Daarvoor zuigen ze boodschappermoleculen zoals glutamaat, de zuurrest van glutaminezuur.

Wat ze daar dan weer mee doen is nog niet duidelijk. Het enige dat de wetenschappers met zekerheid weten is dat de werking van astrocyten de zenuwcellen tot een toestand van hyperactiviteit aanmoedigt, en eigenlijk is dat nefast voor de normale werking van onze hersenen.