'Wat mogen we blij zijn dat er nu vrede is', hoor je soms iemand verzuchten als de Tweede Wereldoorlog of een andere oorlog ter sprake komt.
Waar is het 'Opdat wij niet vergeten' en 'Dit nooit weer' gebleven?
Aan een Uit Huis Plaatsing gaat meestal een reeks van bedreigingen, intimidaties en andere maatregelen vooraf, zoals kinderen dwingen om psychiatrische medicatie te slikken of therapie te laten volgen die ze niet willen. Gezinnen vluchten naar het buitenland of duiken onder om aan te vervolging van bjz en de Raad Voor De Kinderbescherming te ontkomen.
Wat hebben kinderen/jongeren als Waldy uit Sonny Boy, Sarah uit Haar naam was Sarah en cliënten onder jeugdzorg met elkaar gemeen? Allebei raakten ze plots hun familie/ouders kwijt, na een inval in de woning. De ouders konden zich niet vinden in het huidige bewind of voldeden op een andere manier niet aan de ideologie. Mensen die het goed voorhebben met de wereld en/of hun kinderen.
Waar de politie tijdens de Duitse Bezetting meehielp met gezinnen uit hun woning sleuren, werkt ze nu mee aan de fascistische praktijken van jeugdzorg. Weet ze niet dat ze slechts een verlengstuk is van de machthebbers? Of compenseren ze hun onbewuste frustraties en gebrek aan eigenwaarde, met machtsvertoon, geweld en zichzelf belangrijk maken?
Hechte gezinnen verscheurd, uit elkaar gehaald. Kinderen die alles kwijtraken wat hen lief is. Het is een never ending story.
Goed, iemand rechtstreeks doden mag niet meer, maar je kunt iemand ook psychisch vermoorden. Door de levenslust uit te doven, mensen zich tevergeefs kapot te laten vechten, ze laten stuklopen op een muur van papier. Hoeveel gezinnen gaan er niet letterlijk aan onderdoor?
Die gele ster staat ons allemaal.
Onlangs is er weer een razzia geweest, waarbij mensen het huis binnendringen om een gezin uit elkaar te jagen.
Het volgende artikel kwam ik tegen (met video-opname). Jeugdzorg en de politie die een tweeling van negen jaar; Anna en Nick letterlijk afvoeren.
De kinderen zijn panisch. Ze schreeuwen en smeken om bij hun moeder te mogen blijven. Ze worden letterlijk uit haar armen getrokken. Ze stribbelen tegen. Weerloos. Het zijn vast begaafde kinderen, die beseffen wat er met ze gebeurt. Hun reactie zegt mij genoeg. De 'deskundigen' trekken zich hier niets van aan. Een politieman die probeert te voorkomen dat Ilja (de oudere broer) deze nazi-praktijken filmt.
Draagt dit bij aan een veilige, gezonde ontwikkeling van het kind? Of is dit juist een van wreedste vormen van kindermishandeling? Zo krijgt het begrip 'gezinsdrama' een nieuwe betekenis.
De aanleiding was een (v)echtscheiding en een conflict over bezoekregeling. De kinderen wilden niet naar hun vader en waren bang voor hem. Jeugdzorg probeerde tegen hun wil een omgang te regelen.
Zowel kinderen als ouders komen in een onwerkelijke en traumatische situatie terecht.
Degenen die de beslissingen nemen (met instemming van de rechter) hebben de kinderen doorgaans nog nooit gezien, laat staan dat ze hebben geluisterd naar hun wensen.
Inmiddels zitten Anna en Nick nog steeds opgesloten in de kerkers van jeugdzorg. Ze zijn bang en willen naar huis. Met ieder telefoongesprek geven ze aan terug naar hun moeder te willen.
De oudere broer – Ilja – zit ondergedoken, omdat de politie ook jacht op hem maakt, wegens vermeende smaad en bedreigingen naar jeugdzorg toe. Hij is een klokkenluider en daarmee een gevaar voor de gevestigde orde.
Zijn broertjes en zusje mag hij niet zien.
Vergeten zullen ze dit nooit. Dit vraagt om verwerking.
Voordat iemand gaat roepen: “Een verhaal heeft twee kanten”. Voor mij is er maar één kant; die van de kinderen/gezinnen.
Zijn deze kinderjagers menselijk? In de zin van medegevoel, bewustzijn en een geweten. Daar lijkt het niet op. Een computer kun je beter beslissingen toevertrouwen.
Jeugdzorgwerkers (niet zelden postpubers met een ongelooflijk autoritaire manier van doen) leren dat zij de professionals zijn en bij hun standpunt moeten blijven. Dat alleen hun kant van het verhaal geldt en je aan de ouders niets kunt overlaten.
Ze genieten doorgaans het vertrouwen van de rechter, wie zelf geen onderzoek kan doen. Daar is de Raad voor de Kinderbescherming voor. De rechter vraagt niet om bewijzen.
In het onderzoeksrapport staan 'vermoedens', interpretaties, insinuaties en zelfs aantoonbare leugens vermeld als feiten.
BJZ en de RVDK, doen expliciet niet aan waarheidsvinding en komen daar zelf voor uit: “De waarheid is voor ons als AMK niet van belang. Het enige dat telt is het belang van het kind.”
Het zich toe eigenen van kinderen gebeurt op een verraderlijke manier en onverwachts. Zo kunnen de ouders opgeroepen zijn voor een hoorzetting. Daar krijgen ze te horen dat hun kind uit huis wordt geplaatst voor onderzoek. Het zelfde moment ontvoert iemand het kind en brengt het naar een geheim adres. Het kind begrijpt er niets van en raakt in paniek. Er is geen afscheid of geruststelling door de ouders.
Het eerste weerzien tussen ouder en kind is pas weken later, onder streng toezicht.
De ouder mag niet ingaan op vragen van het kind als: “Waarom ben ik hier?” Of zeggen: “Ik mis je.”
Ook het kind is belast met een zwijgplicht, zoals waar het nu 'woont'. Ook je echte gevoelens laten zien is taboe.
Kinderen leren hun gevoelens te verdringen en ontwikkelen zo ook geen medegevoel. Zo creëren organisaties levenslange cliënten of medewerkers.
Ook als de ouders en kinderen (niet zelden na jaren) elkaar in de armen kunnen sluiten –
zielsgelukkig weer een gezin te zijn – krijgen zij de verloren tijd niet terug. Zowel ouders als kinderen kunnen voor hun leven beschadigd zijn en het vertrouwen in de wereld en in de medemens verloren hebben.
De band met je ouders is uniek en deze verbreken beschadigt het kind voor het leven.
Niettemin zijn er kinderen die werkelijk slecht behandeld worden. Er zijn ook hulpverleners die het beste willen voor kinderen en zo goed mogelijk naar de situatie kijken. Met het gezin aan het werk gaan. De ouders en kinderen helpen om een gezondere relatie te ontwikkelen en met moeilijke situaties op te gaan.
Indien het kind echt in levensgevaar verkeert thuis, dient het voorbereid te worden op een vertrek en hoort dit veel rustiger en vriendelijker te verlopen. Het liefst gaat het wonen bij mensen die het kent, met wie het een band heeft en waar het zich veilig voelt.
Kinderen die zwaar mishandeld zijn, zijn meestal al gebroken en stil en gaan gedwee mee. Of ze zijn juist agressief en hebben een muur om zich heen gebouwd.
Laten we onze eigen netwerken gaan vormen. In plaats van de 'kinderbescherming' bellen, zelf met de ouders een gesprek aangaan als je je zorgen maakt om een kind. Als het kan, het kind laten weten dat je hem ziet en zijn situatie erkent. Als Helpende – of Wetende Getuige, zoals Alice Miller dit noemde.
Een wijs Afrikaans gezegde is: It takes a whole village to raise a child
Laten we weer een samenleving vormen, in plaats van een mentaliteit 'ieder voor zich' en 'dat zijn hun eigen zaken'. We kunnen bijvoorbeeld Eigen Kracht Centrales oprichten, onze eigen expertise opbouwen. Een goede kinderbescherming zit in de ouder zelf en in een steunende en betrokken omgeving waar de leden naar elkaar omkijken. Waar de nodige sociale controle heerst. Wanneer ouders, familie en vrienden elkaar opvangen, steunen en ervaring en kennis uitwisselen, zijn machtige instanties veel minder nodig. Naasten staan bovendien dichter bij het gezin en kennen de situatie beter dan de zogeheten 'profs'.
Een verandering van de mentaliteit is nodig, en snel.
Tijdens dit nummer beleef je zes fascinerende minuten en het is illustratief: Pink Floyd "The Trial"
Bron: ziek-van-angst.nl