Alle ogen zijn nu gericht op Griekenland en Spanje, waar de economische druk met de dag stijgt. Dat Griekenland de euro gaat verlaten lijkt een kwestie van maanden en miljarden. De oudste munt ter wereld, de Drachme, gaat ongetwijfeld haar rentree maken. Het is overigens niet de eerste keer dat de Drachme tijdelijk van het toneel was verdwenen.

Spanje, die met bijna dezelfde dramatische werkloosheidscijfers zit als Griekenland, krijgt nauwelijks de tijd om bij te komen of nieuwe financiële tegenvallers dienen zich alweer aan.

Zoals andere analisten al eerder deden, waarschuwt de veelgelezen John Mauldin wederom voor Frankrijk. Laten we even de mogelijke vooroordelen ten aanzien van de politieke kleur van de nieuwe Franse President ter zijde schuiven en naar de cijfers kijken.

Sinds 1974 heeft Frankrijk ononderbroken een begrotingstekort gehad. De laatste drie jaar was het tekort zelfs meer dan 8% per jaar. Dat heeft inmiddels geleid naar een snel groeiende staatsschuld van 86% van het Bruto Nationaal Product. Daarnaast heeft Frankrijk zich nog gecommitteerd aan tal van hulpprogramma’s om landen zoals Griekenland, Ierland en Portugal te helpen. Als al deze toezeggingen verzilverd gaan worden (ECB, ESFS enz. ), dan staat de staatsschuld op 146%.

De werkloosheid in Frankrijk is in de afgelopen 30 jaar niet onder de 7% geweest en de banken in Frankrijk hebben een balans die vier keer zo groot is als het Franse Bruto Nationaal Product. Er hoeft maar iets fout te gaan, of het water stijgt tot voorbij de lippen.

Maar het grootste probleem is het pensioenstelsel. De pensioenverplichtingen van de Franse Staat zijn bijna € 7000 miljard, evenals in Duitsland zijn deze verplichtingen ruim drie keer het Bruto Nationaal Product. Als men niet iets doet aan het pensioenstelsel, ongeacht hoe lang men al premie betaald, bezwijkt Frankrijk onder haar verplichtingen. Er is simpelweg te weinig gespaard om er pensioenen van de te betalen.

Het is toch onvoorstelbaar hoe politici ongestraft bijna 40 jaar land ononderbroken tekorten hebben kunnen produceren, terwijl er ook jaren van voorspoed en economische groei zijn geweest.

Het is dit jaar precies 225 jaar geleden dat de Franse staat de laatste keer failliet ging. De Franse revolutie was daar indirect het gevolg van. De soep wordt natuurlijk nooit zo heet gegeten als die wordt opgediend, maar als er straks toch ingrepen in de pensioen nodig zijn of de komende inflatie gaat de bestaande pensioenen uithollen dan laat de reactie van de bevolking zich raden.

Michael Toorop, Managing Partner Persist Global Wealth Management