In de oude geschriften van de Chinezen, de Egyptenaren, de Hindoes, de legendes van de Eskimo’s en andere beschavingen wordt gesproken van een opening in het noorden van de Aarde waar een ras onder het aardoppervlak leeft.

De voorouders van dit ras komen volgens de geschriften uit een paradijs in het binnenste van de Aarde.

In zijn boek Paradise Found, or the Cradle of the Human Race laat William F. Warren mensen kennismaken met een tropisch continent in het Arctische gebied. In de Griekse mythologie staat het land bekend als Hyperborea. Op Griekse landkaarten uit de tijd van Alexander de Grote wordt Hyperborea afwisselend afgebeeld als een schiereiland of eiland, geplaatst voorbij Frankrijk, maar zowel in noordelijke als westelijke omvang groter. Andere beschrijvingen plaatsten het ongeveer in de richting van de Oeral.

Sommige Eskimo-legendes spreken van een prachtig landschap in het verre noorden. Een land waar het altijd licht is en waar nooit duisternis heerst. Er heerst een mild klimaat en tropische dieren leven er in kuddes. Mensen leven er duizenden jaren in vrede en blijdschap.

De Ieren hebben een legende over een land voorbij het noorden waar de Zon altijd schijnt. Scandinavische legendes spreken van een prachtig landschap in het noorden wat ze ‘Ultima Thule’ noemen.

Tegenover de Noren konden de oorspronkelijke Eskimo’s moeilijk uitleggen waar ze vandaan kwamen. De vroege Noren zagen hen als bovennatuurlijke mensen. In die tijd associeerden de Noren de polen met het einde van de wereld in plaats van een nieuwe wereld en gingen ervan uit dat de bovennatuurlijke mensen van onder de Aarde kwamen.

Toen de IJslanders de Eskimo’s voor het eerst tegen het lijf liepen in Groenland noemden ze hen trollen, een oude naam die gebruikt werd voor verschillende soorten bovennatuurlijke wezens.

In de Zuid-Amerikaanse literatuur werden de Skraelingen, of Eskimo’s ook beschreven. Ze werden ‘Pygmaei’ genoemd, wat staat voor ‘kleine bovennatuurlijke mensen’. In de middeleeuwen bewoonden ze naar verluid Thule, een paradijs in het uiterste noorden. In die tijd geloofden velen in Thule, een land voorbij de polen, bevolkt door een mysterieus ras. Vanuit Florida bereikte deze kennis het vaste land van Europa, van waaruit het zich verder verspreidde.

De Welshman Walter Mapes schrijft in het laatste deel van de 12e eeuw in zijn anekdotes over de prehistorische Britse koning Herla die ontmoetingen had met de Skraelingen. Zij namen hem mee naar de Binnenaarde. Vele vroege legendes spreken van mensen die de Aarde in gingen naar een vreemd rijk, waar ze een lange tijd verbleven om later weer terug te keren. Sommige helden gingen naar binnen en wanneer ze terugkwamen waren ze nooit tevreden met hun eigen land.

Een 13e eeuwse Noorse schrijver heeft het ook over de bovennatuurlijke Eskimo’s die er heel anders uitzagen dan de rest van de inwoners van de Aarde. De nederzettingen van de Eskimo’s groeiden niet alleen door natuurlijke aanwas, maar ook als gevolg van constante migratie vanuit het verre noorden.

Wanneer Eskimo’s wordt gevraagd waar ze oorspronkelijk vandaan komen wijzen ze naar het noorden zonder te weten wat het precies betekent. Alhoewel de Eskimo’s wellicht niet langer weten dat de Aarde hol is zijn de legendes van generatie op generatie doorgegeven zodat de details wel bewaard zijn gebleven.

De Amerikaanse ontdekkingsreiziger Robert Peary kwam naar eigen zeggen in 1909 bij de geografische noordpool. Toen de Eskimo’s zagen dat Peary voorbij de ijskap van Groenland wilde reizen dachten ze dat hij in contact wilde treden met andere stammen daar. Dat idee zou niet bij ze zijn opgekomen als ze geen bewijs hadden dat er ook mensen leefden in een gebied dat als onbewoond wordt beschouwd.

Bron: Infinity.usanethosting.com