Wanneer  ik   iemands   aandacht  vestig op het feit dat zij of hij  voor een groot percentage overheidsslaaf  is en dat het door de overheid op straffe van opsluiting  gehanteerde   systeem van dwangarbeid  aan revenuen circa 50 procent van het nationaal inkomen  oplevert,  vallen mij   vaak ongelovige blikken en zelfs vijandige reacties ten deel.  

Vergeleken  bij de  vaak marginale winst op de exploitatie  van uit Afrika ingevoerde slaven, die niet altijd uitblonken in ijver, heeft de  Nederlandse overheid niet te klagen: de onderneming  loopt als een trein en de jarenlange detentie welke in het vooruitzicht wordt gesteld aan hen die niet in het gareel lopen,  zorgt voor een gestadige stroom van gegarandeerde inkomsten.

Toen  ik laatst  wees  op  het in verhouding  tot aan belasting onderworpen Nederlanders   gunstige lot van uit Afrika verkochte  slaven , wier nakomelingen  onderdeel werden van een welvarend kapitalistisch systeem, kreeg ik van één persoon  een brief met de vraag hoe ik  als libertariër voorstander kan zijn van een syteem, waar de ene mens de andere als handelswaar verkoopt.

Het  kostte  mij een aanzienlijke hoeveelheid tijd om het gerezen misverstand uit de weg te ruimen. Intussen was het kwaad reeds geschied,want  mirabile dictu waren verschillende andere   personen waren er inmiddels van op de hoogte gesteld, dat schrijver dezes voorstander  is van het verhandelen van slaven.

De   Nederlandse overheid koopt geen slaven aan. Niet omdat   de overheid tegen slavernij is, maar omdat  de overheid  iedere dag een aantal slaven in de  schoot valt,  door het simpele  feit dat zij  die dag  geboren zijn.

De hersenen van de geboren personen  worden  zodanig  gespoeld , dat zij het  op hun achttiende al normaal vinden mee te draaien in een maatschappij,  die hen grote hoeveelheden geld afneemt, teneinde deze gelden te verdelen  onder mensen die zij niet kennen voor doeleinden waar zij niet mee instemmen.

Als men  van   80.000  euro per jaar  er   40.000  verliest aan de overheid, op dezelfde wijze  waarop een casinobezoeker   zijn fiches na afloop van het spel  weggeharkt ziet door de croupier,  heeft men NIET  aan het eind van de rit   40 x   40.000   euro verloren, maar, zoals een eenvoudige berekening met samengestelde interest  aantoont, veel meer.

Gefaciliteerd zowel door het bankwezen en de financiële industrie, die een naïef  publiek in glanzende   brochures misleidende ideeën verkopen , als door onderwijs  dat  de strapatsen van de overheid niet of onvoldoende aan de kaak stelt, wordt  gecontinueerd een systeem , vergeleken waarbij de tiende penning van Alva het werk van een heilige was.

Hugo van Reijen