Rachel Corrie ging begin 2003 naar Gaza om het verzet tegen de verwoesting van de huizen van de Palestijnen te steunen. Uit haar e-mails en andere verslagen blijkt dat de toestand die ze daar aantrof veel erger was, dan ze ooit had gedacht. Na de moord op Rachel Corrie in maart 2003 ging het Engelse Channel 4 programma Dispatches ging op onderzoek uit in de Gaza-strook en maakte daarvan een reportage. Ook zij troffen een toestand aan die veel erger was, dan ze hadden gedacht. Omtrent Gaza heersen nogal wat misverstanden.

Vanmorgen stuitte ik op een artikel in The New York Times: What You Don’t Know About Gaza, door Rashid Khalidi, professor in Arabische studies in Colombia. Hij is auteur van het binnenkort verschijnende boek: “Sowing Crisis: The Cold War and American Dominance in the Middle East.” Het artikel is kort maar krachtig, daarom is hier de vertaling:

Wat u niet weet over Gaza Door Rashid Khalidi.

Bijna is alles wat men u wil laten geloven omtrent Gaza is onjuist. Hieronder staan een paar essentiële punten die in het debat over de aanval van Israël op de Gazastrook, dat zich voornamelijk afspeelt in de pers, lijken te ontbreken.

DE INWONERS: De meeste mensen die in Gaza wonen, hebben daar niet voor gekozen. De meerderheid van de 1.5 miljoen mensen waarmee de pakweg 360 vierkante kilometer van de Gazastrook is volgepropt, behoort tot families die kwamen uit steden en dorpen buiten Gaza, zoals Ashkelon en Beersheba. Zij werden in 1948 door het Israëlische Leger naar Gaza verdreven.

DE BEZETTING: De inwoners van Gaza hebben sinds de Zesdaagse Oorlog in 1967 onder een Israëlische bezetting geleefd. Israël wordt nog steeds algemeen beschouwd als een bezettingsmacht, hoewel het zijn troepen en kolonisten in 2005 uit de Gazastrook terugtrok. Israël controleert nog altijd de toegang tot het gebied, de invoer en uitvoer, en de bewegingen van mensen die Gaza binnenkomen en verlaten. Israël heeft de controle over het luchtruim en de kustwateren van Gaza, en het Israëlische leger valt Gaza naar believen binnen. Als bezettingsmacht is Israël volgens de Vierde Conventie van Genève verantwoordelijk voor het welzijn van de burgerbevolking van de Gazastrook.

DE BLOKKADE: De blokkade door Israël van de Gazastrook, met steun van de Verenigde Staten en de Europese Unie, werd steeds strenger vanaf januari 2006, toen Hamas de Palestijnse verkiezingen won. Brandstof, elektriciteit, import, export en de bewegingsvrijheid van mensen die de Gazastrook in- en uitgaan, alles werd langzamerhand weg versperd, hetgeen leidde tot levensgevaarlijke problemen op het gebied van hygiëne, gezondheid, watervoorziening en vervoer. Door de blokkade raakten ook velen werkloos, behoeftig en ondervoed. Het gaat hier om een collectieve bestraffing - met de stilzwijgende steun van de Verenigde Staten - van een burgerbevolking wegens het uitoefenen van zijn democratische rechten.

DE WAPENSTILSTAND: Het opheffen van de blokkade, in ruil voor het staken van de beschietingen met raketten, was één van de belangrijkste voorwaarden voor de wapenstilstand van juni tussen Israël en Hamas. Dit verdrag leidde tot een afname van de raketten die vanuit Gaza werden afgevuurd, van honderden in mei en juni tot minder dan 20 in de volgende vier maanden (volgens de officiële Israëlische cijfers). De wapenstilstand werd verbroken door het Israëlische leger, dat begin november een grootscheepse lucht- en grondaanval lanceerde, waarbij zes Hamas-medewerkers werden gedood.

DE OORLOGSMISDADEN: Het schieten op burgers, hetzij door Hamas, hetzij door Israël, is potentieel een oorlogsmisdaad. Elk menselijk leven is kostbaar. Maar de cijfers spreken voor zich: Bijna 700 Palestijnen, de meesten van hen burgers, zijn gedood in het conflict dat eind vorig jaar uitbrak. Daarentegen werd ongeveer een dozijn Israëliërs gedood, waarvan de meesten militairen. Onderhandelen is een meer effectieve manier van omgaan met raketten en andere vormen van geweld. Dit had kunnen gebeuren als Israël zich had gehouden aan de voorwaarden van de wapenstilstand van juni en zijn blokkade van de Gazastrook had opgeheven.

Deze oorlog tegen de bevolking van Gaza gaat niet echt over raketten. Het gaat evenmin over “het herstellen van de afschrikking van Israël,” zoals de Israëlische pers u wil doen geloven. Veel onthullender is de uitspraak van Moshe Yaalon, destijds hoofd van de IDF, in 2002: “Aan de Palestijnen moet tot in het diepste van hun bewustzijn duidelijk worden gemaakt, dat zij een verslagen volk zijn.”

Tot zover Rashid Khalidi. Maar de Palestijnse bevolking laat zich niet zomaar verslaan. De strijd tegen de bevolking van Gaza dateert ook beslist niet van vlak na Kerstmis 2008. Deze strijd is begonnen in 1947, toen Joodse burgermilities begonnen met het verjagen van de oorspronkelijke bewoners van Palestina. In 2003 werd Rachel Corrie vermoord. De filmploeg van Dispatches, die daarop ging kijken in de Gazastrook, noemde hun documentaire over de Gazastrook: The Killing Zone. In deze documentaire wordt zichtbaar hoe de moord op Rachel Corrie zich afspeelde. Tegelijkertijd wordt duidelijk dat deze moord plaats vond te midden van excessief geweld tegen de Palestijnse bevolking. Het systematisch vermoorden van Palestijnen trok nooit zoveel aandacht, maar door de moord op Rachel Corrie richtten de camera’s zich op de toestand in de Gazastrook. En hoewel deze toestand op dit moment nog veel erger is, blijkt uit deze documentaire dat men daar ook toen al geen moment veilig was voor Israëlische leger.

The Killing Zone duurt 50 minuten.